Στις δυσκολίες που αντιμετώπισαν από την έλλειψη χώρων άθλησης και σε μια σειρά άλλων προβλημάτων εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης των οικογενειών τους, αναφέρθηκαν οι δυο χρυσοί Ολυμπιονίκες της χώρας μας Θωμάς Μπίμης και Νίκος Συρανίδης.

Οι νεαροί αθλητές που αιφνιδίασαν τους πάντες κατακτώντας την πρώτη θέση στο άθλημα της συγχρονισμένης κατάδυσης, το οποίο μέχρι τη Δευτέρα παρέμενε αδιάφορο για τους περισσότερους Ελληνες φιλάθλους, χτες μίλησαν σε συνέντευξη Τύπου κατά την οποία φάνηκε ότι ακόμα δεν έχουν... συνέλθει από τη μεγάλη επιτυχία.

Πρώτος πήρε το λόγο ο Θωμάς Μπίμης. Φανερά συγκινημένος, όπως και ο συναθλητής του, δεν μπορούσε να κρύψει τόσο την ικανοποίηση, όσο και τον αιφνιδιασμό του: «Δεν κοιμηθήκαμε το βράδυ. Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται. Δεν ξέρω τι να πω. Προσπαθούμε κάθε λεπτό που περνά να το συνειδητοποιήσουμε».

Στο ίδιο μήκος κύματος ο Νίκος Συρανίδης, ο οποίος μίλησε για το μέλλον. «Τι να πω. Εντάξει. Ηταν μία δύσκολη νύχτα, με χαρά, γέλιο, κλάμα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν τελείωσαν, καθώς έχουμε τα ατομικά. Και θέλουμε τη συμπαράσταση του κόσμου για την καλύτερη δυνατή εμφάνιση. Επόμενοι στόχοι, είναι το Παγκόσμιο του 2005, που θα γίνει στο Μόντρεαλ του Καναδά και γιατί όχι, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου».

Ο προπονητής των δυο αθλητών Πέτρος Φυρίγος, (σ.σ. γυμνάζει τους αθλητές με τον Γιούρι Αρταμόνοφ) δε δίστασε να εκφράσει τα συναισθήματά του: «Μέσα από την καρδιά μου, σας λέω, ότι το πιστεύαμε. Και αυτό το μετάλλιο ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Τα συναισθήματα είναι πολλά. Περάσαμε δύσκολα χρόνια, χωρίς στέγη. Ομως με μία τέτοια επιτυχία, ξεχνιούνται όλα. Πριν από μόλις έξι μήνες καταφέραμε να μπούμε στο καταδυτήριο του Αγίου Κοσμά. Με σκληρή δουλιά, καταφέραμε να καλύψουμε τέσσερα χρόνια προετοιμασίας. Οι καταδύσεις είναι ένα άθλημα που κρίνεται στις λεπτομέρειες. Είναι πολύ σημαντικό, ότι είμαστε μία οικογένεια».

Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της ΚΟΕ Δημήτρης Διαθεσόπουλος, τόνισε: «Θέλω να ευχαριστήσω αυτά τα παιδιά και τους προπονητές τους, που μας χάρισαν ό,τι περιμέναμε 20 χρόνια. Η προσπάθεια πάντα δικαιώνεται. Πρόκειται για ένα πολύ δύσκολο άθλημα, με το οποίο ασχολείται κανείς από το πρωί μέχρι το βράδυ. Οι καταδύσεις πέρασαν πέτρινα χρόνια. Στην Ελλάδα ό,τι έλαμπε ήταν χρυσός, αντίθετα με τη λαϊκή ρήση. Τώρα λάμπουν και οι καταδύσεις. Ημασταν τσιγγάνοι για δύο χρόνια και κάναμε αγώνα για το δικό μας σπίτι. Υπήρχε μόνο ένα καταδυτήριο, στην Πάτρα, όπου τα παιδιά πηγαινοερχόντουσαν. Οι Ελληνες καταδύτες έχουν πολύ μεγάλες δυνατότητες. Μέσα σε έξι μήνες έφτασαν στο χρυσό μετάλλιο».