Ενα λεωφορείο με μαθητές παγιδεύεται σε μια ερημιά μέσα στη νύχτα. Ξαφνικά εμφανίζεται το «τέρας» και γίνεται χαλασμός...

Σε αντίθεση με την ηρεμία του Γκοντάρ, εδώ σου ανακατώνονται τα έντερα. Λίγο πριν κάνεις εμετό, οι «δημιουργοί» της ταινίας, από ναρκισσισμό ίσως, από δίψα για περισσότερη βία και αίμα (το πιθανότερο), ξεπερνάνε το επιτρεπτό σημείο της ανοχής. Το «τέρας» ξεκολλάει μόνο του το μισό - σπασμένο του - κεφάλι και συνεχίζει με το υπόλοιπο μισό να σκορπάει τον τρόμο! Στο σημείο αυτό η «σοβαρότητα», που απαιτεί το θρίλερ, αρχίζει να κλονίζεται. Στη συνέχεια, ευτυχώς για την ψυχική σου ισορροπία και υγεία, οι «δημιουργοί» ξεσαλώνουν! Το «τέρας» μένει τελείως ακέφαλο. Μετά του κόβονται και τα χέρια και τα πόδια. Και, ωστόσο, εξακολουθεί να πετάει στους ουρανούς και από εκεί να βουτάει πάνω στα παιδιά του σχολικού λεωφορείου. Η «σοβαρότητα» - και το σοκ της αρχής - καθώς καταλαβαίνετε, πάει - εκ των πραγμάτων - περίπατο! Τα πράγματα αυτο-γελοιοποιούνται. Και, εν πολλοίς αυτο-αναιρούνται.

Κάποιοι θα πουν, «ταινία για γερά νεύρα». Φυσικά και υπάρχει ένταση! Πώς θα γινόταν αλλιώς; Οταν, εντελώς ξαφνικά, δυο τεράστια ατσάλινα χέρια βουτάνε, από το πουθενά, στο παγιδευμένο σχολικό λεωφορείο, πιάνουν το κεφάλι ενός μαθητή και το κάνουν «πίτα». Και μετά ξαναβουτάνε και αποκεφαλίζουν έναν άλλον. Μετά ένα κοντάρι τρυπάει ένα τρίτο παιδί. Κοντάρια μπαινοβγαίνουν στα στομάχια και τις καρδιές πότε των παιδιών και πότε στο ίδιο το «τέρας». Δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα από τα ξεκοιλιάσματα και τις κραυγές!

Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: Είναι ετούτο το πράγμα κινηματογράφος; Εστω και κινηματογράφος τρόμου; Σιγά το ταλέντο! Ο καθένας μπορεί να προκαλέσει τον τρόμο, αν μπήξει ένα μαχαίρι στην καρδιά κάποιου και το στρίβει. ΄Η αν χώσει ένα λοστό στο μάτι κάποιου και το περάσει στο πίσω μέρος του κρανίου του. Και ο τρόμος θα μεγαλώσει, φυσικά, αν αυτός που τραυματίστηκε, έστω και αν είναι «τέρας», προσπαθεί μόνος του να βγάλει το λοστό. Και όταν τον βγάλει, βγάζει μαζί και το μάτι του!

Οσοι εμπλέκονται σε τέτοιου είδους «τέχνη» χρειάζονται, σίγουρα, ψυχανάλυση. Εστω και αν είναι συνειδητά όργανα των γνωστών κύκλων, που σκοπό έχουν να «καλλιεργούν» κοινωνική ανοσία στη βία, αλλά και καθήλωση των συνειδήσεων μέσα από τον τρόμο, για να μπορούν, στη συνέχεια, να «εκτελούν» τις γνωστές «αποστολές» τους με λιγότερες αντιδράσεις.

Παίζουν: Τζόναθαν Μπρεκ, Ρέι Γουάιζ, Νίκι Λιν Εϊκοξ.