Σάββατο 24 Ιούλη 2004
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 22
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ - ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ - «ΠΑΙΧΝΙΔΙ»
«Ο τρελός Πιερό»

Του Ζαν Λικ Γκοντάρ

Ενα «χαριτωμένο» και «εύθυμο» ζευγάρι μικροκακοποιών-φιλοσόφων φεύγει από το Παρίσι σε ένα «ταξίδι στη Μεσόγειο». Στη διαδρομή σκοτώνει, κλέβει, κυνηγάει και κυνηγιέται, αγαπιέται, φιλοσοφεί και τέλος!

Υπάρχουν ταινίες που ο χρόνος δεν τις καταργεί. Σε μερικές, μάλιστα απ' αυτές ο χρόνος τούς προσθέτει. Δεν μπορούμε να πούμε ότι «Ο Τρελός Πιερό» άντεξε και νίκησε το χρόνο, με την έννοια πως η ταινία μάς προβληματίζει βαθιά. Οι χιονοστιβάδες που πέρασαν πάνω μας, και πάνω στη ζωή γενικά, από το 1965 μέχρι σήμερα, αναστάτωσαν τις συνειδήσεις μας, άλλαξαν τις σκέψεις μας και τις αισθητικές μας. Σήμερα, πια, τίποτα δεν είναι και τίποτα δεν μπορεί να περάσει σαν αθώο. Σαν ένα κινηματογραφικό και φιλοσοφικό «παιχνίδι», όπως ο «Τρελός Πιερό». Ο κόσμος έχει «σοβαρέψει»... Ετσι ο Γκοντάρ φαντάζει λίγο «αφελής», λίγο «ξεπερασμένος». Οι, έτσι και αλλιώς, εξεζητημένες, και τότε ακόμα, φιλοσοφικές ανησυχίες του, δε σε αναστατώνουν. Δε βγαίνεις από την αίθουσα με την επιθυμία να τρέξεις στις βιβλιοθήκες όπως, ενδεχομένως, θα έκανες τότε (1965).

Αλλά και η «τεχνική» της ταινίας, η «αποστασιοποιημένη» κάμερα, το σταθερό κάδρο και τα πρόσωπα να μας απευθύνουν κατευθείαν το λόγο, οι φωτεινές ανταύγειες στα παρ-μπριζ των αυτοκινήτων, ο πολύς, σχεδόν ακατάσχετος και ποιητικός έστω λόγος, το «ανατρεπτικό» παίξιμο των ηθοποιών δεν εντυπωσιάζουν. Οι «ταινίες δρόμου» έχουν γίνει, πια, ρεαλιστικές. Το «τοπίο» σήμερα είναι άγριο. Το ζευγάρι, ο Πιερό και η φίλη του (Μπελμοντό-Καρίνα), φαντάζει «ψεύτικο» μπροστά στα αντίστοιχα αμερικάνικα πρόσωπα, σε αντίστοιχες (καλές) ταινίες. (Περισσότερο ψεύτικο απ' ό,τι ο ίδιος ο σκηνοθέτης επιθυμούσε).

Ομως, δεν μπορεί να μη δεις τον «Τρελό Πιερό»! Γιατί η γαλλική νουβέλ βαγκ, και ο Ζαν Λικ Γκοντάρ ειδικά, έχουν προκαλέσει τόσες διαφωνίες. Κανένας, επίσης, δεν μπορεί να αρνηθεί πως ο Γκοντάρ «έπασχε». Μια ζωή «ανησυχούσε». Γύριζε φιλμ που λογοκρίνονταν ή δεν παίζονταν καθόλου. Ακόμα και στον Πιερό υπάρχουν σχόλια για το Βιετνάμ, για τον αμερικάνικο «τρόπο ζωής», για το ιαπωνικό «φαινόμενο», για την Παλαιστίνη και το Λίβανο. Αλλο, βέβαια, αν όλα αυτά έχουν μια «κοσμοπολίτικη» άποψη και ιδεολογία. Εμείς αναφερόμαστε στις προθέσεις του! Μην ξεχνάτε, άλλωστε, πως μόλις τρία χρόνια αργότερα, το Μάη του 1968, αυτές οι «αντιλήψεις», αυτός ο «κοσμοπολιτισμός» για κάποιες ώρες, για κάποιες μέρες, βρήκανε έδαφος στα γαλλικά πανεπιστήμια και στα γαλλικά πεζοδρόμια. Και ύστερα, βέβαια, μια βαθιά σιωπή! Και οι «φιλόσοφοι» εκείνης της περιόδου ή σκόρπισαν ή ενσωματώθηκαν!

Η ταινία έχει καλή φωτογραφία (Πάουλ Κουρτάντ) και θαυμάσια μουσικά κομμάτια γραμμένα ή επιλεγμένα από τον Αντουάν Ντουχαμέλ.

Παίζουν: Ζαν Πολ Μπελμοντό, Αννα Καρίνα, Ντερκ Σόντερς, Ρεϊμόντ Ντεβός κ.ά.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ