Μέσα σε μια ημέρα, προχτές Τρίτη, όχι ένας, ούτε δύο, αλλά τέσσερις εργάτες σκοτώθηκαν την ώρα που δούλευαν. Κάποιοι από αυτούς δεν είχαν προλάβει να περπατήσουν ούτε τη μισή ζωή τους και κάποιοι άλλοι δούλευαν, ενώ θα έπρεπε να απολαμβάνουν τη σύνταξή τους. Τα ονόματά τους προστέθηκαν στη χωρίς τέλος λίστα θανάτου των μελών της εργατικής τάξης που θυσιάστηκαν στο βωμό του κέρδους των εργοδοτών. Κι όμως ο «έγκυρος» αστικός Τύπος δε βρήκε χώρο να γράψει ή να πει ούτε πέντε αράδες για αυτούς. Και πώς να γίνει αυτό, όταν οι μεγαλοεκδότες είναι και αυτοί αφεντικά που θεωρούν ως αποδεκτή απώλεια τα εργατικά «ατυχήματα» στο όνομα της αύξησης των κερδών τους. Μαζί τους και οι παχυλά αμειβόμενοι επιτελάρχες τους, που θεωρούν σοβαρή είδηση το πότε παντρεύτηκε ο τάδε πολιτικός ή πότε και πόσο ανέβηκε η δείνα μετοχή, αλλά όχι τα προβλήματα των εργατών. Ενα σινάφι βουτηγμένο στο βούρκο των κερδών, που έχει απαξιώσει κάθε ανθρώπινη αξία, ακόμα και όταν πρόκειται για το δικαίωμα στη ζωή.