Κεφάλια ασπρόμαλλα,/ κεφάλια αγαπημένα/

Σεβάσμια τρόπαια ιερά./

Κι είναι φορές,/ κανείς που δε γνωρίζει./

Σε σας τι να ταιριάζει πιο πολύ;/ Ο κότινος

της Δόξας;/ Για το στεφάνι το ακάνθινο του λυτρωτή;

Γιώργος Σιδέρης

Οι φυλακές, τα ξερονήσια, οι χούντες, οι κατοχικοί στρατοκράτες παίρνουν σιγά σιγά την εκδίκησή τους. Τ' αντρειωμένα παλικάρια της εποχής τους, βράχοι ακλόνητοι, γρανίτες και ατσάλι, σμιλεμένα από το λεπίδι της ζωής και του αγώνα. Τριάντα χρόνια εξορίες, φυλακές, καταδίκες, αυτομόρφωση, δεκάδες πανεπιστήμια. Αδάμαστε χρόνε κι αδικητή, σατανικέ συνεργέ φθονερών και μοχθηρών θεών, έκανες ύπουλα τη δουλιά σου. Ο,τι δεν έκαναν αυτοί, το έκανες εσύ απροσπέλαστε φονιά.

Αρρωστος κι ανήμπορος, μα πιστός πάντα στη συνεδρίαση της ΚΟΒ, επίμονος, σταθερός, αλύγιστος, πολλές φορές μονότονος και κουραστικός, με πάντα πρώτο του θέμα την ιδεολογική δουλιά στο Κόμμα σαν σωστή γνώση και αφετηρία κάθε αγωνιστικής προσπάθειας - και νικήθηκε από τον πανδαμάτορα χρόνο.