Το σπουργιτάκι ο Παναγής, μόνιμος τρόφιμος στα ψίχουλα του σπιτιού, φτερουγίζει στα φουσκωμένα «μάτια» της λέκας. Ο Παναγιώτης, χειμώνα - καλοκαίρι είναι ο ίδιος, αλλά και ξεχωριστός από τους άλλους φτερωτούς γαβριάδες που ζουν από τις θερμές έως τις παγωμένες εσχατιές του πλανήτη.

Οι τρίλιες, τα τιτιβίσματα, αλλάζουν αυτήν την εποχή, καθώς ο Παναγής, αγνοώντας τις σεξογόνες εκπομπές των καναλιών και τις συνταγές των ψυχανώμαλων, απευθύνει το ερωτικό του κάλεσμα, ανακυκλώνοντας το διαχρονικό τραγούδι της ζωής. Και ξαφνικά σ' αυτό ακριβώς το σημείο σταμάτησα. Μπροστά μου εμφανίστηκε μια εικόνα από το Ιράκ, όπου διαμελισμένοι άνθρωποι και ένα σμάρι σπουργίτια είχαν χτυπηθεί από τους φονικούς πυραύλους διασποράς.

Από τη μια, οι χαρούμενες ανοιξιάτικες τρίλιες του δικού μας Παναγιώτη. Από την άλλη, οι τρομαγμένες φωνούλες των σπουργιτιών στα μέτωπα των πειρατικών επιδρομών της «νέας τάξης» που διεκδικούν ένα ψίχουλο στα ματωμένα χώματα.

Χτες ο Παναγής φάνηκε νευρικός και ανήσυχος, καθώς ο θόρυβος από μια χαλασμένη εξάτμιση μοτοσικλέτας χάλασε την ισορροπία της μέρας. Και συνειρμικά οι άλλοι εκείνοι θόρυβοι, ο ορυμαγδός, οι οιμωγές των τραυματισμένων, η φρίκη μπροστά στην ακαμψία του θανάτου. Και τα σκοτωμένα σπουργίτια στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ, στα ματωμένα αλώνια, να σκεπάζουν με τα πούπουλα του επιθανάτιου τέλους, αυτά τα ματωμένα χώματα.