Οταν η «ενότητα» δεν υπηρετεί το λαό | ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2004

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2004

ΣΥ.ΡΙΖ.Α

Οταν η «ενότητα» δεν υπηρετεί το λαό

Η συνεργασία του Συνασπισμού με άλλες ομάδες της αριστεράς πριν τις βουλευτικές εκλογές και το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ, με το οποίο επιχείρησαν την κοινή εκλογική κάθοδο, είχε ανακοινωθεί από την ηγεσία του Συνασπισμού με τυμπανοκρουσίες. Εκμεταλλευόμενη την υπαρκτή σε ένα τμήμα της εκλογικής βάσης θέληση για ενότητα και συνεργασία, η ηγεσία του ΣΥΝ επιδόθηκε σε μια άνευ προηγουμένου παραφιλολογία, η οποία συνοδευόταν απαραιτήτως από έντονες επιθέσεις προς το ΚΚΕ, για την -επιχειρηματολογημένη πάντα - κριτική που τους ασκούσε, με πλήρη διαστρέβλωση των θέσεων και επιχειρημάτων που αντέτασσε το ΚΚΕ.

Θέσεις που επιβεβαιώθηκαν σε διάστημα συντομότερο απ' όσο θα πίστευε κανείς. Την επομένη των βουλευτικών εκλογών άρχισε ο «εμφύλιος» στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή - ίσως και αιτία - την αθέτηση της δέσμευσης που είχε αναλάβει η ηγεσία του ΣΥΝ για «πλουραλιστική» εκπροσώπηση στη Βουλή. Η σύνθεση της κοινοβουλευτικής ομάδας αποκλειστικά από στελέχη του Συνασπισμού δυσαρέστησε πολλούς, που άρχιζαν να ακονίζουν «μαχαίρια». Ενόψει των ευρωεκλογών η «σύρραξη» πήρε χαρακτηριστικά ανοιχτού πολέμου, με εκατέρωθεν εκτόξευση πυρών. Η συζήτηση μεταξύ των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ επικεντρώθηκε στις θέσεις του ευρωψηφοδελτίου, στο ποιος θα καταλάβει ποια και με ποια σειρά κ.ο.κ. Οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται, αλλά όλα δείχνουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ με τη μορφή των τελευταίων βουλευτικών εκλογών μάλλον αποτελεί παρελθόν.

Επιγραμματικά κάπως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα κι αν τα υπενθυμίζουμε είναι γιατί δικαιώνουν τη θέση που το ΚΚΕ είχε εξαρχής υποστηρίξει και για την οποία στηλιτεύτηκε δριμύτατα, πως μια συνεργασία που έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας βιαστικής συγκόλλησης για καθαρά εκλογικούς λόγους ή σκοπιμότητες όχι μόνο δεν έχει να προσφέρει τίποτα, αλλά θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη με την πρώτη ευκαιρία και μαζί θα διαλύσει τυχόν προσδοκίες και ελπίδες που καλλιέργησε σε απλούς ανθρώπους, «χαρίζοντάς» τους για μια ακόμα φορά την απογοήτευση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτέλεσε - δεν μπορούσε άλλωστε - την έκφραση μιας συμμαχίας που είχε ζυμωθεί στο πεδίο των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, την έκφραση στο πολιτικό επίπεδο διεργασιών που είχαν λάβει χώρα μέσα στο λαό. Ηταν ένα άθροισμα κορυφών, κάθε μία εκ των οποίων προσδοκούσε απ' αυτό κάτι διαφορετικό. Και όλοι μαζί το χτύπημα του ΚΚΕ, πράγμα που σε ανύποπτο χρόνο είχε ομολογήσει επιφανές στέλεχος της ηγεσίας του ΣΥΝ.

Ακόμα όμως και σε ό,τι αφορά στην πολιτική συμφωνία υπάρχουν πολλά που δεν έχουν ως τα σήμερα διευκρινιστεί. Για παράδειγμα, πριν λίγο καιρό η ΑΚΟΑ και η ΚΕΔΑ έδωσαν στη δημοσιότητα ένα πλαίσιο για τις ευρωεκλογές, στο οποίο περιλαμβάνουν εκτιμήσεις αντίθετες από αντίστοιχες του Συνασπισμού. Γεννάται, λοιπόν, εύλογα το ερώτημα προς τι η όλη συζήτηση για τις θέσεις της ευρωλίστας, από τη στιγμή που στο πολιτικό πλαίσιο διαφαίνεται - έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονται κάποιοι, έστω στα λόγια - «ασυμφωνία χαρακτήρων»; Εκτός και αν αυτό το θεωρούν δευτερεύον ζήτημα για μια συνεργασία. Ακόμα, όμως και στην περίπτωση που κατέληγαν σε μια κοινή πολιτική πλατφόρμα και τότε θα προκαλούνταν ερωτήματα για το πώς είναι δυνατόν να καταγράφεται πολιτική συμφωνία και να διαλύεται μια συνεργασία επειδή οι συνεργαζόμενοι δεν τα βρίσκουν στη μοιρασιά των θώκων.

Ας επανέλθουμε και ας κλείσουμε με τη θέση του ΚΚΕ για τις συνεργασίες και τις συμμαχίες, ζήτημα εξαιρετικής σοβαρότητας και γι' αυτό απαγορευτικό να υποτάσσεται σε κάθε είδους σκοπιμότητες. Το ΚΚΕ παλεύει για τη συσπείρωση, την ενότητα, τη συνεργασία πρωτίστως μέσα στο λαό, εκεί που υπάρχουν και δρουν ριζοσπαστικές, προοδευτικές οργανωμένες δυνάμεις και μεμονωμένοι αγωνιστές. Δίνει σ' αυτό το πεδίο ιδιαίτερη βαρύτητα, γιατί αν εκεί εκφραστεί η συμμαχία εργαζομένων, αγροτών, μικρομεσαίων, όλων εκείνων που πλήττονται από την εφαρμοζόμενη πολιτική, τότε αυτό θα βρει την αντανάκλασή του και στο πολιτικό πεδίο. Για το ΚΚΕ προϋπόθεση μιας συνεργασίας είναι η κατεύθυνση, ο προσανατολισμός της. Το να συμβάλει αυτή στην αφύπνιση συνειδήσεων, στην ενεργοποίηση ακόμη περισσότερων δυνάμεων, στο να ανοίγει μια προοπτική προς όφελος του λαού. Η πρότασή του για επιμέρους συσπειρώσεις που θα συγκλίνουν σε ένα μεγάλο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο σε αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, που θα αντιστέκεται και θα διεκδικεί, που θα προχωρά σταθερά προς τη λαϊκή εξουσία, είναι μια πρόταση δύσκολα υλοποιήσιμη, που προϋποθέτει πολύ περισσότερα από το να κάτσουν πέντε «αρχηγοί» κινήσεων, ομάδων ή κομμάτων σε ένα τραπέζι και να ανταλλάξουν χειραψίες και φιλοφρονήσεις. Είναι όμως η μοναδική πρόταση που εγγυάται το άνοιγμα μιας νέας σελίδας για το λαό και τα κινήματά του, με τον ίδιο πρωταγωνιστή και διαμορφωτή των εξελίξεων.

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ