«Επιμένω να κάνω γλυπτική και μάλιστα γλύφοντας, πελεκώντας τις πολύ σκληρές πέτρες που και το διαμάντι αναστενάζει για να τις κόψει... Τις δουλεύω μ' ένα δικό μου τρόπο, δικό μου ύφος και ήθος. Από τις σχολές, παλιές και νέες, δε με κράτησε καμιά. Ακολουθώ πιστεύω τη δική μου... ». Γλύπτης και ζωγράφος, λογοτέχνης και λαογράφος, πλάστης και μύστης, ο Μιχάλης Κάσσης, δίκαια θεωρείται σαν μία από τις πιο γνήσιες και πηγαίες φωνές της γλυπτικής μας. Τιμώντας τους ήρωες του Μπλόκου της Κοκκινιάς, ο Δήμος Νίκαιας διοργανώνει στον εκθεσιακό χώρο της Μηχανικής καλλιέργειας, έκθεση γλυπτικής του σημαντικού μας δημιουργού, «ενός μεγάλου γλύπτη που με περίτεχνο τρόπο αποτύπωσε τους αγώνες της Εθνικής Αντίστασης, τους αγώνες του λαού μας δίπλα στο ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και την ΕΠΟΝ».

Μετά τις ενότητες «Μορφές και μνήμες», «Ελλάδα και Αντίσταση», «Δημοτικό και έντεχνο τραγούδι», «Οικολογία» κ.ά., ο Μ. Κάσσης παρουσιάζει τις «Ελληνικές μορφές» σε γρανιτόπετρες της Μάνης και της Ικαρίας. Πρόκειται για μια σειρά γλυπτών της τελευταίας δεκαετίας. Ανάμεσά τους το μεγάλο ανάγλυφο «Ελλάδα», η «Ειρήνη» με τη μορφή γυναίκας που κλείνει στην αγκαλιά τα παιδιά της, ο «Αντάρτης» και η «Αντάρτισσα», ο «Διγενής», η «Παλαιστίνη», η «Μικρασιάτισσα μάνα», αλλά και η «Μάνα» των ανυπεράσπιστων παιδιών του πλανήτη... Εργα διαχρονικά, που κλείνουν μέσα τους τον πόνο και τα βάσανα, τον αγώνα και την ελπίδα, τη μνήμη και την ιστορία αυτού του «κόσμου του μικρού του μέγα».

«Σαν καθοριστικά χαρακτηριστικά της γλυπτικής του Κάσση», σημειώνει ο Χρύσανθος Χρήστου, στον κατάλογο που συνοδεύει την έκθεση, «πρέπει να θεωρηθούν η ιδιαίτερη απασχόλησή του με την ανθρώπινη μορφή σαν αφετηρία και ο προσωπικός συνδυασμός των τύπων της αρχαίας ελληνικής πλαστικής παράδοσης με τις σύγχρονες αναζητήσεις και των σφραγισμένων από το χρόνο μορφών της λαϊκής τέχνης με τις πειραματικές τάσεις του παρόντος».

Οι σκληρές και ατίθασες γρανιτόπετρες της Μάνης και της Ικαρίας, σμιλεύτηκαν και χαράχτηκαν με κόπο και μόχθο. Με τον ματρακά, τα κοπίδια, τις φαγάνες, τα καλέμια και τα βελόνια, ο Μ. Κάσσης «λευτερώνει ίσα ίσα τη μορφή που υπάρχει μέσα τους, κι αφήνει την υπόλοιπη πέτρα, ακατέργαστη, ανέπαφη, να αναδίνει και να συγκρατεί τη μορφή που νικάει το χρόνο». Ιδιαίτερα η γρανιτόπετρα της Μάνης, που συναντιέται άφθονα στην πατρίδα του, είναι «ένα υλικό που έχω ζήσει, έχω αφουγκραστεί, έχω νιώσει σαν κομμάτι του εαυτού μου».

«Η γλυπτική για το Μ. Κάσση», αναφέρει ο Χρύσανθος Χρήστου, «είναι πάντα μια αδιάκοπη πάλη με το υλικό, το οποίο άλλοτε δίνει τις μορφές του στο δημιουργό κι άλλοτε δέχεται δουλικά να υπηρετήσει τις προθέσεις του και να εκφράσει τις ανησυχίες του... Την πέτρα την εργάζεται άμεσα, τη σκάβει χωρίς προκαταρκτικά προπλάσματα σε μαλακό υλικό - πηλό, γύψο, κερί, πλαστελίνη - και αποβλέπει να αξιοποιήσει τον ίδιο το χαρακτήρα και τις εκφραστικές της δυνατότητες».

«Κάθε φορά που πρόκειται να αρχίσω ένα έργο», αναφέρει ο Μ. Κάσσης, «ανάλογα με το θέμα, το υλικό, τη διάθεση, τον τόπο, το χρόνο που έχω κάθε φορά, δουλεύω έτσι που νιώθω. Πάντα προσπαθώ να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και νομίζω υπηρετώ την Τέχνη, τη γλυπτική χωρίς να φοβάμαι τη δουλιά, τα υλικά, προβαίνω με τόλμη, κόπο, μόχθο. Σε κανένα γλυπτό, ακόμα και στα υπερφυσικά ηρώα, δε χρησιμοποιώ, δεν αντιγράφω μοντέλο ή πρόπλασμα, αλλά όλα δουλεύονται απ' ευθείας στην κοικαγρίκιτη πέτρα, στο μάρμαρο, στον ορείχαλκο».