Σκεφτόμουν τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά και με ένταση να βρω ένα τρόπο για να δηλώσω ότι δε με ενδιαφέρει το Κυπριακό, τα προβλήματα των συμβασιούχων, τα δημοσιονομικά ελλείμματα της χώρας, οι εγγυήσεις του Κόλιν Πάουελ και οι απειλές του Σολάνα. Να βρω, με άλλα λόγια, έναν τρόπο να δηλώσω ότι δε με ενδιαφέρουν τα προβλήματα του κόσμου. Φυσικά, μια τέτοια δήλωση θα σας δημιουργούσε ερωτηματικά, για ποιο λόγο όλη αυτή η αδιαφορία. Πολλοί από σας δε θα θέλατε ν' ακούσετε τίποτε πια για μένα. Μ' έναν τέτοιο αδιάφορο άνθρωπο δε χρειάζεται να έχει κανείς σχέσεις. Φυσικά, μια τέτοια αδιαφορία δε σημαίνει ότι θα άδειαζε τη ζωή μου από άλλα ενδιαφέροντα. Οχι. Θα τη γέμιζα με ένα σωρό από άλλα καθημερινά θέματα. Πρώτα - πρώτα θα έπαιρνα στα σοβαρά την άνοιξη και θα προσπαθούσα να στήσω μαζί της ένα διάλογο. Να στήσω χορό, όπως θα έλεγε και ο ποιητής, «με το ξανθό Απρίλη». Θα μάζευα λουλούδια, θα έπλεκα στεφάνια. Θα έψαχνα να βρω τις μυστικές εκείνες φωνές που τον καιρό αυτό όλο και πιο πολύ γεμίζουν τον κόσμο, μέσα στα μπουμπούκια των δέντρων, στα μικρά πράσινα φύλλα, στο φρέσκο χώμα που γονιμοποιεί καρπούς και εξασφαλίζει προοπτικές, τις προοπτικές του ψωμιού, του κρασιού, της ζωής. Και είναι αυτές οι φωνές ακριβώς που όλο και πιο σπάνια τις ακούμε, κι αν τις ακούσουμε δεν μπορούμε να καταλάβουμε το περιεχόμενό τους. Οχι, βέβαια, γιατί φταίμε εμείς, αλλά γιατί φταίνε εκείνοι που τις μετέτρεψαν σε αριθμούς, σε ποσοστώσεις, σε γραφειοκρατικές διατυπώσεις νομικών κειμένων και κρατικών εγγράφων.

Και με τον τρόπο αυτό δε θέλω να περιγράψω την αφανισθείσα φυσιολατρία των πόλεων. Δε θέλω να περιγράψω την αδυναμία των μικρών παιδιών να ξεχωρίσουν την ορτανσία από την ακακία. Ούτε είναι η ώρα να κάνω κριτική στα βιβλία των παιδιών μας που όσο πάει και πιο πολύ απομακρύνονται από τη φύση γιατί δεν έχουν καμιά σημαντική σχέση με την ποίηση, τον έρωτα, τα χρώματα και τους ήχους. Τα βιβλία εκείνα που έχουν έναν περίεργο, αποτελεσματικό, ωστόσο, τρόπο να αντικαθιστούν τις απλές σχέσεις της ζωής μας με περιγραφές γεγονότων που έτσι κι αλλιώς, από μόνα τους, δεν έχουν καμιά σχέση με τη ζωή που αλλάζει, που μεγαλώνει, γεννά και τίκτει, αλλά μόνο με το θάνατο. Είτε αυτός ο θάνατος είναι το τέλος μιας μικρής ιστορίας, είτε το άδειασμα μιας φωνής ενός ονείρου, του κόκκινου αίματος, στο κάτω-κάτω. Θέλω απλώς να δηλώσω ότι τελικά μας ανάγκασαν να απομακρυνθούμε από αυτά που δίνουν το χρώμα στη ζωή μας, γίνονται από απλές κλωστές σχήματα, που δεν εκφράζουν μόνο μια αισθητική άποψη, αλλά πολλές φορές την ίδια τη στάση μας για τη ζωή, τη θρησκεία ή τη γλώσσα μας. Την υποταγή μας στον κόσμο των σχημάτων και την κυριαρχία μας στον πλούτο των άδειων πραγμάτων.

Και φυσικά θα με ρωτήσετε για το πότε θα κηρύξω την επανάστασή μου. Να γυρίσω στη φύση, να στήσω το χορό που σας περιέγραψα, να φυτέψω τα δάχτυλά μου στο φρέσκο χώμα της Ανοιξης και να περιμένω εκεί, ώσπου να καρπίσω κι εγώ τους καρπούς της ελευθερίας και της ομορφιάς, όπως θα έλεγε κι ο Μαρξ. Κι εγώ θα σας απαντήσω. Ποτέ. Γιατί είναι ψέματα αυτό που σας είπα στην αρχή. Πως δε μ' ενδιαφέρει το Κυπριακό, τα δημοσιονομικά ελλείμματα της χώρας μας, τα προβλήματα των συμβασιούχων. Πώς να το κάνουμε, δε μ' αφήνουν να κοιμηθώ «τ' αηδόνια στις Πλάτρες».