Οταν η πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟ, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα κυβερνά, δηλώνει πως «ό,τι είπαμε προεκλογικά θα το κάνουμε», δεν μπορεί να περιμένει κανείς τίποτα καλό για τον πολιτισμό.

Στην αίθουσα βρίσκονταν εκπρόσωποι κινηματογραφικών φορέων, όπως της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, οι οποίοι, λογικά, μετά το άκουσμα μιας τέτοιας δέσμευσης θα έπρεπε κάπως να αντιδράσουν, θετικά ή κριτικά. Τίποτα τέτοιο δεν έγινε, παρότι το αίτημα για δημιουργία Ακαδημίας Κινηματογράφου έχει «στοιχειώσει» εδώ και δεκαετίες και έχει αποτελέσει υπόσχεση όλων των κυβερνήσεων. Αυτή η σιωπή σημαίνει είτε πως η πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟ έχει έρθει σε συνεννόηση και έχει συνεργαστεί επί του θέματος με τους ενδιαφερόμενους φορείς - όπως επιβάλλεται εκ των πραγμάτων - είτε τους αιφνιδίασε, όπως δε θα έπρεπε και όχι μόνο για λόγους «αβρότητας» αλλά και ουσίας.

Το πρώτο είναι δύσκολο να συμβαίνει, αν βέβαια εννοούμε όλοι το ίδιο πράγμα όταν μιλάμε για Ακαδημία Κινηματογράφου και όχι το... βενιζέλειο «πυροτέχνημα» του περασμένου Σεπτέμβρη από το βήμα του Φεστιβάλ Δράμας, περί δημιουργίας Τμήματος Κινηματογράφου στο ΑΠΘ. Αν συμβαίνει το δεύτερο, τότε και η σημερινή ηγεσία του ΥΠΠΟ είναι υπόλογη έναντι των ενδιαφερομένων φορέων (οι οποίοι αποτελούνται ουσιαστικά από το σύνολο των φορέων - μελών της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θεάματος Ακροάματος, δηλαδή το καλλιτεχνικό δυναμικό της χώρας εν γένει), αφού τους... προσπέρασε.