«Σ' αυτήν την περίπτωση πρέπει να ξέρει ο κόσμος ότι μπορεί όλοι να λέμε "Οχι στον πόλεμο", αλλά στην πράξη δε διαδηλώνουμε όλοι για να μη γίνει ένας πόλεμος ή εν πάση περιπτώσει για να τιμωρηθούν και πολιτικά αυτοί που στηρίζουν τον πόλεμο. Διότι πώς θα πάψει ένας πόλεμος; Με το να βγαίνουμε στους δρόμους και να λέμε "Οχι στον πόλεμο", όταν πολιτικά στηρίζουμε δυνάμεις που έχουν ευθύνη για τον πόλεμο; Δε θα αλλάξει τίποτα...

Πρέπει, λοιπόν, αυτοί που διαμαρτυρόμαστε για τον πόλεμο να χτυπήσουμε πολιτικά εκείνες τις δυνάμεις και να τις τιμωρήσουμε που οργανώνουν τον πόλεμο. Αλλιώς, εκφράζουμε τα αισθήματά μας, αλλά δεν παίρνουμε πρακτικά μέτρα».

Το μικρό αυτό απόσπασμα είναι από το δεύτερο μέρος της συνέντευξης της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, στο περιοδικό «Αντί», που κυκλοφόρησε χτες. Ενα απόσπασμα ιδιαίτερα επίκαιρο, καθώς οι πάντες, τις μέρες αυτές, ομολογούν τη σαφέστατη αντίθεση μεταξύ του «ναι» στο «σχέδιο Ανάν» από τις ηγεσίες ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ και του «όχι» της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Αντίθεση, που δεν υπάρχει μόνον στο θέμα αυτό, θα λέγαμε. Το ίδιο συμβαίνει και με την πολιτική μονόπλευρης λιτότητας, των τεράστιων κερδών για τους λίγους, της φτώχειας και της ανεργίας για τους πολλούς, τη λογική των δήθεν ευρωμονοδρόμων, κλπ., κλπ. Αντίθεση, που δε φέρνει, όμως, κανένα αποτέλεσμα και δεν αλλάζει τα πράγματα, όταν δεν καταδικάζει πολιτικά τις δυνάμεις, που πρεσβεύουν τις πολιτικές αυτές.