Το Νέσεμπαρ ήταν μια έκπληξη. Γιατί όλα εδώ σε πισωγυρίζουν στο χρόνο. Σήμερα στο Νέσεμπαρ όλα ανήκουν στο παρελθόν. Πραγματικά, αν σιγοπερπατήσεις στα σοκάκια του, οι θόρυβοι από τα πατήματά σου πάνω στο καλντερίμι τους φτάνουν στ' αυτιά σου σαν απόηχοι μιας μακρινής εποχής. Και τα κεραμοσκέπαστα σπιτάκια του, οι ξεθωριασμένες εκκλησίες, καθώς και τα απομεινάρια από τα παλιά τείχη σε πείθουν πως ζεις σ' αλλοτινούς καιρούς. Η πόλη, μας καλοδέχτηκε και άρχισε να μας ιστοράει πως πολλούς αιώνες πριν, μερικοί Μιλήσιοι πόδισαν σε τούτο το αραξοβόλι, στήσαν τα κονάκια τους και το ονομάτισαν Μεσημβρία. Αργότερα, ήρθαν και Θράκες κι Ελληνες. Υστερότερα καταφθάσανε οι Ρωμαίοι, που την κούρσεψαν, καλοκάθισαν και την είπαν Μεσιμπρία. Ο καιρός κυλούσε και καθώς είχαν αποξεχαστεί, μια μέρα, τους ξάφνιασαν οι Σλάβοι. Νέοι, αξεζούμιστοι πολεμιστάδες ξεθεμέλιωσαν τους Ρωμαίους, στήσανε το δικό τους νοικοκυριό και βάφτισαν την πόλη Νέσεμπαρ. Αργότερα, πέρασαν κι οι Βυζαντινοί, που τους διώξανε οι Βούλγαροι. Από τότε, φαίνεται πως δεν άλλαξε τίποτα. Ετσι, σήμερα, θέλγητρο και σαγήνη του Νέσεμπαρ είναι το παλιοκαιρίτικο πρόσωπό του. Ολα τα χτίσματα είναι φτιαγμένα με τη βουλγάρικη παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Είναι ένα ποίημα να τα βλέπεις. Φροντισμένα, πεντακάθαρα στέκουν ανάλαφρα, σοβαρά, με μια αφελή επισημότητα. Την ίδια εντύπωση, σου δίνουν κι οι εκκλησίες, απομεινάρια του Βυζαντίου. Η πιο παλιά είναι η Μητρόπολη του 5ου μ.Χ. αιώνα. Οι άλλες φτιάχτηκαν αργότερα, όπως ο Αγιος Γιάννης στα 1325, ο Αγιος Στέφανος στα 1342, καθώς κι άλλες πολλές που επισκεφτήκαμε. Ακόμα, βρήκαμε μερικούς πέτρινους τάφους με ρωμαϊκές επιγραφές και χαλάσματα του βυζαντινού κάστρου. Πέρα από αυτά τα σκόρπια απομεινάρια, υπάρχουν και μαζωμένα στα μουσεία, που στεγάζονται στην εκκλησιά του Αϊ - Γιάννη του Βαφτιστή, χτίσμα του 10ου αιώνα, και στο Λαογραφικό Μουσείο.

Το Νέσεμπαρ όμως, για να μας δείξει πως δεν είναι ντυμένο μόνο παλιοκαιρίτικα, μας οδήγησε στο «Μουσείο της Επανάστασης» γιομάτο εκθέματα από τον αντιφασιστικό αγώνα της περιοχής.

Από το σεργιάνι στην πόλη και την επίσκεψή μας στα διάφορα αξιοθέατα, είχαμε αρχίσει να κουραζόμαστε. Σίγουρα, η ξεναγός μας θα το είχε στο νου της από πριν, γιατί δίχως να το καταλάβουμε βρεθήκαμε στην κεντρική πλατεία της πόλης, όπου μας περίμενε ένα μακρόστενο τραπέζι γιομάτο αναψυκτικά από ντόπια φρούτα. Υστερα από τούτο το ανάσαμα, πήγαμε στην «Ηλιόλουστη ακτή», στη «Σλάντσες Μπριάγκ» με σύγχρονα κτίρια και ξενοδοχεία, όπως το «Ολυμπος», το «Ροπόταιμο» και άλλα. Το παραθεριστικό αυτό κέντρο, εκτός από τα ξενοδοχεία, διαθέτει μια «πολυκλινική», φαρμακεία, οργανωμένα παιδικά κέντρα στελεχωμένα με δασκάλους, παιδαγωγούς, νηπιαγωγούς, παιδιάτρους, νοσοκόμες και παιδοψυχολόγους. Μέσα σε τούτη τη μαγευτική περιοχή, μας εντυπωσίασαν οι οργανωμένες πλαζ και τα γήπεδα τένις, μίνι γκολφ και άλλες αθλοπαιδιές.

Το πιο χαρακτηριστικό τούτης της Λουτρόπολης ήταν πως όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού η θερμοκρασία διατηρείται γύρω στους 23-30 βαθμούς κι οι νύχτες είναι δροσερές δίχως υγρασία. Οσον αφορά για τη διασκέδαση και ψυχαγωγία των παραθεριστών, υπάρχουν πολλά κέντρα και νάιτ κλαμπ.

Η περιέργεια και η πεθυμιά να δω και ν' απολαύσω ολάκερη τούτη την περιοχή, μας έσπρωξε να πάρουμε με τη γυναίκα μου το ανοιχτό τρενάκι και να τριγυρίσουμε ανάμεσα στους κήπους, στα παρτέρια και τα ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Ολάκερη τούτη η διαδρομή μάς γιόμισε χαρά και κέφι, που μας έκανε να παρακαλάμε να μην τελειώσει. Κοιτούσαμε δεξιά - ζερβά και ρουφούσαμε τούτο το θέαμα μ' όλο μας το «είναι». Μα, η έκπληξη δε σταματούσε εδώ. Αφού περιδιαβήκαμε την περιοχή με τα ξενοδοχεία, τις πλαζ και τους κήπους, μπήκαμε στα πούλμαν και μεταφερθήκαμε σ' ένα υπαίθριο κέντρο διασκέδασης. Στην είσοδό του, μας υποδέχτηκαν δύο όμορφες κοπέλες, ντυμένες με εθνικές φορεσιές και μας προσφέρανε ψωμί κι αλάτι κατά το παραδοσιακό έθιμο της Βουλγαρίας.

Στα τραπέζια που καθίσαμε, μας περίμεναν ετοιμασμένα από πριν πιάτα «φορτωμένα» με διάφορα είδη τυριών και μπουκάλες γιομάτες ντόπιο κρασί. Μασουλώντας και σιγοπίνοντας, παρακολουθούσαμε την ορχήστρα και το χορευτικό λαϊκό συγκρότημα που είχε έρθει για να μας ψυχαγωγήσει.

Ηταν τέτοιος ο ενθουσιασμός και το κέφι μας, που σε μια στιγμή μερικοί από την ομάδα μας ανέβηκαν στην πίστα κι άρχισαν να χοροπηδάνε κι αυτοί απόκοντα με τους καλλιτέχνες.

Το γλέντι δεν άργησε ν' ανάψει και κανένας δεν έλεγε να το κουνήσει. Μα, σαν σερβιρίστηκε το παγωτό και οι γλυκές κοπέλες του Νέσεμπαρ μας μοίρασαν από ένα τριαντάφυλλο, καταλάβαμε πως ήρθε η ώρα να αποχωρήσουμε και να ετοιμαστούμε για αναχώρηση. Και, πραγματικά, η ξεναγός δεν άργησε να μας δώσει το σύνθημα να μπούμε στα πούλμαν, γιατί έπρεπε να γυρίσουμε στο Νέσεμπαρ. Αυτό έφερε σκοτεινιά στα πρόσωπά μας. Ευτυχώς όμως, πρόφτασαν οι κοπελιές με το χαμόγελό τους να διαλύσουν τη μελαγχολία μας. Ηταν η πιο συγκινητική στιγμή, καθώς μας αποχαιρετούσαν και μας προσφέρανε ένα αναμνηστικό δωράκι και μας σφίγγανε το χέρι με καλοσύνη και αγάπη. Γεγονός που μας χαροποίησε, δίχως όμως ν' αποσβέσει το παράπονό μας, που θα φεύγαμε και σε λίγο, θα εγκαταλείπαμε το Νέσεμπαρ για να συνεχίσουμε την κρουαζιέρα μας.