Το «Σπίτι της Αρσης Βαρών», όπου σήμερα θα γίνει η 3η απονομή των βραβείων «Αρίων», σίγουρα δεν είναι σε θέση να άρει τα αμέτρητα «βάρη» του ελληνικού τραγουδιού. Η επίδοξη «μουσική» διοργάνωση του MEGA και της ένωσης δισκογραφικών εταιριών (IFPI), έχει αποδείξει ότι διαθέτει τα στοιχεία που συντηρούν τη νοσηρή κατάσταση στο «τοπίο» του ελληνικού τραγουδιού. Ολα εκείνα, που κάνουν την «μπάρα» βαριά, δυσβάσταχτη, ασήκωτη.

Ούτε οι «σημαντικές αλλαγές» και «διορθωτικές» κινήσεις στις οποίες κατέφυγε η φετινή διοργάνωση, ούτε τα φλας, ούτε τα επιτηδευμένα χαμόγελα είναι σε θέση να κρύψουν το πραγματικό «πρόσωπο» της βραδιάς. Αυτής, που οι διοργανωτές της μαζί με το κάθε λογής παρατράγουδο δε διστάζουν να «τιμήσουν» σπουδαίες μορφές του ελληνικού τραγουδιού. Τσουβαλιάζοντας ξεδιάντροπα, με μεγάλη άνεση και αφασία, το «μεγάλο δάσκαλο του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, Γρηγόρη Μπιθικώτση», με κάθε εφήμερο, απαστράπτοντα αοιδό, που έχει εκκολαφτεί σε ριάλιτι «δοκιμαστικούς σωλήνες».

«

Το έργο το έχω δει, μη με τρελαίνετε...» είναι ο στίχος, που έρχεται στο νου με αφορμή «τη μεγάλη γιορτή του ελληνικού τραγουδιού». Είναι το «έργο» που μαρτυρά για μια ακόμα φορά τις επιλογές και την άρρηκτη διαπλοκή όσων κινούν τα νήματα του μεγαλύτερου μέρους της μουσικής παραγωγής και διαφήμισης στη χώρα μας. Είναι το «έργο» που παίζεται σε βάρος της αληθινής δημιουργίας, αποσκοπώντας στην άκρατη κερδοσκοπία και στην ιδεολογική χειραγώγηση. Και η «κρεατομηχανή» όλα τα αλέθει... Καλλιτέχνες, ιστορία, προσφορά... Ισως και κάποιες φωνές διαμαρτυρίας;