Τα στοιχεία που συνθέτουν το σκηνικό, στο οποίο διαδραματίζεται η τελευταία πράξη του κυπριακού δράματος, είναι δύο: Πρώτον, η εμφάνιση του Σχεδίου Ανάν, που περιγράφει την επιδιωκόμενη διευθέτηση. Δεύτερον, η αναγνώριση επιδιαιτητικού ρόλου, στο πρόσωπο του ΓΓ του ΟΗΕ. Τα δύο αυτά στοιχεία συνθέτουν το νέο περιβάλλον για την αναζήτηση της «λύσης» του κυπριακού προβλήματος. Και που καμία σχέση δεν έχει με αυτό που συνθέτουν οι αποφάσεις και τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ αμέσως μετά την τουρκική εισβολή και κατοχή το 1974.

Η ολοκληρωτική υπονόμευση του πλαισίου, που είχαν συνθέσει οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και τα ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, είναι σήμερα μια πραγματικότητα, που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Δύσκολα, επίσης, μπορεί να αμφισβητήσει σήμερα κανείς και τις ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία, με πράξεις ή παραλείψεις, συνήργησε για την τοποθέτηση του Κυπριακού σε μια επιδιαιτητική διαδικασία, κατά την οποία ένας άνθρωπος θα ορίσει - επιβάλει τη «λύση».

Οι ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης είναι τεράστιες και δεν περιορίζονται απλώς σε λάθη χειρισμών και τακτικής. Δυστυχώς, έχουν να κάνουν με τη γενικότερη οπτική της στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Βασικός προσανατολισμός των κυβερνήσεων Σημίτη και του υπουργού Εξωτερικών, Γ. Παπανδρέου, είναι η «τακτοποίηση» των ελληνοτουρκικών σχέσεων, όπως ορίζουν τα αμερικανικά συμφέροντα και επιβάλλει η ανάγκη για την εύρυθμη λειτουργία της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Ενας τέτοιος στόχος, προφανώς, οδηγεί στην αντίληψη ότι το Κυπριακό είναι εμπόδιο που πρέπει να παραμεριστεί. Με αυτήν τη λογική, αντιμετώπισε η ελληνική κυβέρνηση την πρωτοβουλία του ΓΓ του ΟΗΕ Κ. Ανάν και του σχεδίου επίλυσης του Κυπριακού, που αυτός κατέθεσε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Ακούγονται ακόμη οι πανηγυρισμοί, με τους οποίους υποδέχτηκαν, το Δεκέμβρη του 2002, οι κυβερνητικοί μας αξιωματούχοι το Σχέδιο Ανάν. Ζητωκραύγασαν, μάλιστα, πρόωρα, πριν καν τοποθετηθούν τα κυπριακά κόμματα και το Εθνικό Συμβούλιο της Κύπρου, γεγονός που δε συνέβαλε ώστε η Λευκωσία να αντιμετωπίσει το δύσκολο μονοπάτι που οδηγεί στην αναγνώριση της «πραγματικής κατάστασης» που έχει δημιουργηθεί στο νησί από το '74, όπως λένε οι Τούρκοι και όπως σιωπηρώς αποδέχονται Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, και να διαπραγματευτεί από καλύτερες θέσεις μια βιώσιμη λύση. Οι ίδιες ζητωκραυγές ακούστηκαν και την προηγούμενη βδομάδα, όταν συμφωνήθηκε στη Νέα Υόρκη «η συνέχιση της διαδικασίας για την εξεύρεση λύσης πριν από την πρώτη Μάη για να εισέλθει επανενωμένη η Κύπρος στην ΕΕ», όπως προπαγανδίζουν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι στην Αθήνα.

Είναι, όμως, τόσο οδυνηρά φανερό ότι η σκόνη των πανηγυρικών αλαλαγμών της ελληνικής κυβέρνησης στόχο έχει να καλύψει τις ευθύνες της. Βαρύτατες ευθύνες, γιατί έχει επιλέξει και πιέζει για ένα γρήγορο κουκούλωμα του κυπριακού προβλήματος, παραγνωρίζοντας ότι αν δε βρει δίκαιη λύση, κάποια στιγμή θα επανεμφανιστεί εντονότερο και πιο επικίνδυνο.