Κοινός τόπος θα ήταν να ξαναπούμε πόσο σπουδαίο, πόσο μαστορικό, πόσο σημαντική θέση καταλαμβάνει μέσα στο «σώμα» της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας το έργο των Δημήτρη Κεχαΐδη - Ελένης Χαβιαρά «Δάφνες και πικροδάφνες». Κοινός τόπος είναι και το να πούμε πόσο διαχρονικό είναι και πόσο επίκαιρο, ειδικά αυτήν την περίοδο. Γιατί; Γιατί όσο κι αν έχει «εκσυγχρονιστεί» η πολιτική των κομμάτων της ελληνικής άρχουσας τάξης, όσο κι αν έχει αμερικανοποιηθεί η ανταγωνιστική συμπεριφορά τους στην εκλογική διαδικασία, η «λογική», ο ανταγωνισμός, τα προσωπικά κίνητρα, συμφέροντα, αμαρτήματα των τοπικών κομματαρχών, καλά κρατούν και φουντώνουν στην προεκλογική περίοδο. Δείτε τα πρωτευουσιάνικα και περιφερειακά «μαχαίρια» που έβγαλαν κομματάρχες και παραγοντίσκοι ενόψει των εκλογών στις 7 Μάρτη, σχετικά με τις λίστες υποψηφίων για τις βουλευτικές έδρες και τους υπουργικούς θώκους, τα γκάλοπ και τα στοιχήματα για το ποιο κόμμα θα γίνει κυβέρνηση και θα καταλάβετε πόσο διαχρονικό και πόσο επίκαιρο είναι το έργο αυτό. Οι συγγραφείς μέσα από τέσσερα πρόσωπα, με δηλητηριώδη, γελοιοποιητικό σαρκασμό, αποκαλύπτουν σε όλες της τις διαβαθμίσεις τη ρουσφετολογική, συμφεροντολογική, αλληλοαρπακτική, αλληλοσυκοφαντική, αλληλομηχανοραφική, έως και αλιτήρια εκλογική δράση των τοπικών παραγόντων, δράση ανάλογη των πολιτικών «αφεντικών» τους.

Η αξία και η επικαιρότητα του έργου επιβεβαιώνονται με την αρμόζουσα στη σατιρική φύση του έργου σκηνοθεσία του Γιάννη Μόρτζου, μέσα στο λιτό ρεαλιστικό σκηνικό του Φαίδωνα Πατρικαλάκη. Κυρίαρχος υποκριτικά είναι ο Κώστας Καζάκος, ο οποίος με αμεσότητα, αλήθεια, δίνει μια διαφορετική από τις μέχρι τώρα ερμηνείες του ρόλου του Κώστα. Πλάθει μια εκδοχή ενός ενοχικού μεν, αλλά ιδεολόγου, πιστά αφοσιωμένου στο κόμμα του «στρατηγού». Ο Γιάννης Καρατζογιάννης (Αλέκος) πλάθει έναν κουτοπόνηρο «προπαγανδιστή» του στρατηγού. Ο Γιάννης Μόρτζος και ο Θάνος Καληώρας προσωποποιούν δυο αρπακτικές «παντιέρες», δυο λεχρίτες της πολιτικής κουζίνας.