Ενας από τους κορυφαίους Ελληνες δραματουργούς της μεταπολεμικής εποχής, ο Δημήτρης Κεχαΐδης, «έφυγε» προχτές, σε ηλικία 72 ετών, μετά από πολύχρονη ταλαιπωρία από την ασθένεια του Πάρκινσον.

Ο Δημήτρης Κεχαΐδης γεννήθηκε στα Τρίκαλα, μεγάλωσε στο Βόλο και σπούδασε Νομικά στην Αθήνα. Φοιτητής, ακόμα, έγραψε τα πρώτα του έργα, που παρουσιάστηκαν από το «Θέατρο Τέχνης» του Καρόλου Κουν: Τα μονόπρακτα «Μακρυνό λυπητερό τραγούδι» και «Παιχνίδια στις αλυκές» (1957) και το δίπρακτο «Ο μεγάλος περίπατος» (1959). Το 1960 έγραψε το μονόπρακτο «Προάστειο Φαλήρου», που παρουσιάστηκε από την τηλεόραση σε μια δεύτερη, ολοκληρωμένη μορφή το 1988, σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα (ΕΡΤ 1). Στο «Θέατρο Τέχνης» πρωτοπαίχτηκαν τα έργα του: «Το πανηγύρι» (1964), τα μονόπρακτα «Η βέρα» και «Το τάβλι» (1972) και το «Δάφνες και πικροδάφνες», που έγραψε σε συνεργασία με τη σύζυγό του Ελένη Χαβιαρά (1979). Μαζί έγραψαν και το έργο «Με δύναμη από την Κηφισιά», που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1994 από τη «νέα Σκηνή» του Λευτέρη Βογιατζή. Εργα του παρουσιάστηκαν από το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα και από διαφόρους επαγγελματικούς και ερασιτεχνικούς θιάσους, ενώ μεταδόθηκαν από το ραδιόφωνο ή προβλήθηκαν στην τηλεόραση, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Η κηδεία του θα γίνει σήμερα, στις 12 το μεσημέρι, στο νεκροταφείο Ζωγράφου. Η νεκρώσιμος ακολουθία θα ψαλεί στο ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.

Ο Δημήτρης Κεχαΐδης ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων, σεμνός και διακριτικός, με ιδιαίτερο, σαρκαστικό χιούμορ στη γραφή. Ολιγογράφος, με τα περισσότερα έργα του εστίασε την προσοχή του σε «μικρόκοσμους» του ανθρώπου, ενώ με το «Πανηγύρι» και το «Δάφνες και πικροδάφνες» καθρέφτισε θαυμαστά, με το πρώτο τη φτωχή ελληνική αγροτιά και με το δεύτερο τους συμφεροντολόγους «κομματάρχες» και τις πελατειακές σχέσεις των μετεμφυλιακών εξουσιαστικών ελληνικών κομμάτων.

Το έργο του αγαπήθηκε από τους ανθρώπους του θεάτρου, τους κριτικούς, που σχεδόν ομοφώνως επικρότησαν το έργο του, πιστεύοντας πολλοί ότι αποτελούσε ορόσημο που σηματοδότησε την έξοδο του ελληνικού θεάτρου από την ηθογραφία, μέσα στο οποίο είχαμε μείνει αποκλεισμένοι για περισσότερο από εβδομήντα χρόνια, αλλά και από το κοινό. Υπήρξε ο συγγραφέας που αποπειράθηκε να μιλήσει για τη μοναξιά, σαν καθοριστικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης, σε γλώσσα εξαιρετικά αληθινή, οικεία, άμεση, πειστική. Οι χαρακτήρες των περισσότερων έργων του είναι οι πλέον αντιπροσωπευτικοί αυτών που συναντούμε στην Ελλάδα. Είναι οι χαρακτήρες των ανθρώπων της νεοελληνικής πραγματικότητας των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών, πραγματικότητα που χάραξε βαθιά τη μνήμη και τη νοοτροπία και των επόμενων γενιών. Χαρακτήρες λαϊκοί, οικείοι, αυθεντικοί, άνθρωποι που αναζητούν μια καλύτερη ζωή, καταφεύγοντας στην ονειροπόληση, στις φαντασιώσεις, αλλά και σε ανταγωνισμούς, παραγοντισμούς, ακόμα και αθλιότητες.