«Με σπαραγμό ψυχής άνδρες του ΕΛΑΣ αναγκάστηκαν να σταματήσουν χιλιάδες ανέργους που είχαν αρχίσει να κόβουν ξύλα από το δάσος Τατοΐου. Με τηλεβόες εμίλησαν στο πλήθος των ανέργων, ότι το δάσος δεν πρέπει να καταστραφεί και ότι οι άνεργοί μας πρέπει οργανωμένα να ζητήσουν απ' το Κράτος να πάρει μέτρα γι' αυτούς. Είτανε συγκινητική η πειθαρχία του πλήθους στη φωνή αυτή του ΕΛΑΣ, που είτανε φωνή για τη σωτηρία του μόνου "πλεμονιού της Αθήνας", όπως αποκαλέστηκε το δάσος αλλά και για το σωστό»...

Τα παραπάνω είναι γραμμένα στην πρώτη σελίδα του «Ριζοσπάστη» της 26ης Νοέμβρη 1944, κάτω από τον τίτλο: «Το δάσος Τατοΐου». Και τα σημειώνουμε, όχι μόνο γιατί γίνονται ιδιαίτερα επίκαιρα, με το δασοκτόνο νόμο, που ψήφισε τις προάλλες η κυβέρνηση, αλλά, και γιατί, φανερώνουν ανάγλυφα το αγεφύρωτο χάσμα που χωρίζει την «Αριστερά της ευθύνης» - όπως θέλει να αυτοχαρακτηρίζεται ο πρωθυπουργός και το κόμμα του - από την πραγματική Αριστερά και ακόμη περισσότερο από τους κομμουνιστές. Γιατί φανερώνουν ανάγλυφα το αγεφύρωτο χάσμα που χωρίζει τη σημερινή αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και το δικομματισμό από τη λαϊκή εξουσία.