Ισως την πλέον αντιπροσφυγική πολιτική να ασκεί η Ελλάδα. Από το 1999, όταν η κυβέρνηση καθιέρωνε τους συνοροφύλακες, το ΚΚΕ προειδοποιούσε ότι στόχος της δεν ήταν το υπαρκτό πρόβλημα της πλημμελούς φύλαξης των συνόρων, αλλά η έμμεση αύξηση των δυνάμεων καταστολής και η ανάλογη αντιμετώπιση των μεταναστών και προσφύγων.

Σχετική κυβερνητική τροπολογία, που κατατέθηκε το Μάρτη 2001 στη Βουλή, ανέφερε: «Οταν οι μετανάστες ξεφύγουν από τους ελέγχους και εισέλθουν στην ενδοχώρα για ανεύρεση εργασίας, γίνεται δύσκολη η σύλληψή τους. Ως συνέπεια αυτών, παρατηρείται αύξηση της εγκληματικότητας, η οποία πρέπει να προληφθεί με μέτρα, τα οποία θα συντείνουν προς την ψυχολογία αποτροπής, όσον αφορά στην παράνομη εγκατάσταση και απασχόληση».

Χαρακτηριστική της κυβερνητικής θέσης, που αντιμετωπίζει το θέμα της μετανάστευσης και τους μετανάστες ως πρόβλημα, ήταν και η εισηγητική έκθεση του πρόσφατα ψηφισμένου νόμου για τη μονιμοποίηση συνοροφυλάκων: «Οι συνοριακοί φύλακες... τάσσονται προς το σκοπό διασφάλισης της χώρας από την παράνομη είσοδο, παραμονή και εργασία αλλοδαπών, εμπεδώνοντας το αίσθημα ασφαλείας των Ελλήνων πολιτών, ιδίως των παραμεθόριων περιοχών, οι οποίοι κατά πρώτον υφίστανται τις συνέπειες της παράνομης δράσης των αλλοδαπών». Με άλλα λόγια, οι αλλοδαποί είναι αυτοί που απειλούν τη δημόσια τάξη και θα το πληρώσουν... Και ας έχει αποδειχτεί ότι η εγκληματικότητα δεν είναι συνώνυμο του μετανάστη, αλλά κυρίως των ντόπιων.

Δηλαδή: Η άρχουσα τάξη, οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και ΕΕ, εκμεταλλεύονται μέχρις εξαντλήσεως υποανάπτυκτες χώρες. Επεμβαίνουν και στρατιωτικά, προκειμένου να βάλουν στο «χέρι» τους φυσικούς τους πόρους. Δημιουργούν στρατιές εξαθλιωμένων, που σε συνθήκες πολέμου ή έστω «ειρηνικής» άγριας λαφυραγώγησης του τόπου τους, δε βρίσκουν ούτε ένα κομμάτι ψωμί για το παιδί τους. Μπαίνουν στο πρώτο σαπιοκάραβο και σαλπάρουν, αναζητώντας αυτό ακριβώς το ξεροκόμματο. Ερχόμενοι, π.χ. στην ΕΕ, η άρχουσα τάξη τους «αξιολογεί». Τους χρειάζεται για να ρίξει κι άλλο τα μεροκάματα; Τους χρειάζεται για να της δουλέψουν (π.χ. στα εργοτάξια των Ολυμπιακών έργων); Κάνει τα «στραβά μάτια», τους δίνει ακόμα και «πράσινη» κάρτα για περιορισμένο χρονικό διάστημα (όσο τους χρειάζεται). Δεν τους χρειάζεται ή δεν τους χρειάζεται όλους; Επικαλείται «πληγωμένο» αίσθημα ασφάλειας και τους ξαναστέλνει στον όλεθρο.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι το ΕΚ στην Εκθεσή του συνιστά στην Ελλάδα να υπογράψει και να κυρώσει το σχετικό πρωτόκολλο περί απαγόρευσης ομαδικών απελάσεων. Σημειώστε εδώ ότι η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ξεπέρασε όλες τις υπόλοιπες της ΕΕ στην απανθρωπιά, όσον αφορά στην υποδοχή προσφύγων. Τα στοιχεία που δημοσιοποίησε τέλη Σεπτέμβρη η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες είναι συντριπτικά: Το 2001 χορηγήθηκε προσφυγικό ή ανθρωπιστικό καθεστώς μόνο σε 295 άτομα, ήτοι 22% των αιτούντων. Το 2002 έπεσε κατακόρυφα σε 100 άτομα (1%). Για το 2003, μέχρι σήμερα, είναι 28 άτομα, δηλαδή ποσοστό 0,8%. Συγκριτικά ο μέσος όρος χορήγησης ασύλου σε 12 χώρες της ΕΕ το 2002 ήταν 20%.

Το «τείχος» ντροπής που ύψωσε η κυβέρνηση με τη σύμφωνη γνώμη της ΝΔ δεν εξαιρεί ούτε τους καταδιωκόμενους και κατατρεγμένους από τους άδικους και παράνομους πολέμους. Από τις 5.664 αιτήσεις που έγιναν το 2002 για άσυλο, 2.567 ήταν Ιρακινών και 1.238 Αφγανών. Σύμφωνα και με τον Μπ. Λέερσχολ, αναπληρωτή αντιπρόσωπο της Υπατης Αρμοστείας, ο μέσος όρος των αιτούντων ασύλου ιρακινής καταγωγής, στους οποίους χορηγήθηκε είτε προσφυγικό είτε ανθρωπιστικό καθεστώς στην ΕΕ το 2002 ήταν 47,7%. Το αντίστοιχο ποσοστό στην Ελλάδα ήταν 1%».

Και μετά την άρνηση ασύλου, η απέλαση. Το ΕΚ επισημαίνει ότι «οι απελάσεις πραγματοποιούνται συχνά με βάση εσπευσμένες διαδικασίες προτού ληφθεί απόφαση επί των προσφυγών ή ακόμη και χωρίς να εξεταστεί ο φάκελος. Αυτό ισχύει για παράδειγμα στην Ισπανία (πρακτική της "άμεσης αποπομπής" των λαθρομεταναστών) και στην Ελλάδα (άμεση επαναπροώθηση στα σύνορα). Στη διάρκεια του 2002 στην Αυστρία, την Ιταλία και τη Σουηδία απελάθηκαν άτομα, χωρίς να μπορέσουν να ασκήσουν προσφυγή και χωρίς να εκτιμηθούν οι κίνδυνοι που διέτρεχαν».

Για τις συλλογικές απελάσεις υπογραμμίζει ότι μολονότι απαγορεύονται από αρκετές συμβάσεις, εφαρμόζονται συχνά σε ορισμένα κράτη - μέλη. Και μέσα από αυτές τις πρακτικές του συστήματος, γεννώνται και πολλές προσωπικές τραγωδίες. Πχ η ειδική εισηγήτρια του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των διακινούμενων εργαζομένων στην τελευταία έκθεσή της (E/CN.4/2002/94) καταγράφει την απέλαση από την Ισπανία δυο γυναικών από τη Νιγηρία. Οι πρόσφυγες είχαν εμπιστευτεί τα μωρά τους σε γνωστούς τους. Μετά την απέλαση τα βρέφη παρέμειναν στο ισπανικό έδαφος. Οι δυο μανάδες δεν πρόλαβαν να προσφύγουν κατά της απόφασης απέλασης, καθώς η απέλαση εκτελέστηκε αυθημερόν. Στην ίδια έκθεση, η εισηγήτρια αναφέρει το μεγάλο αριθμό παιδιών από το Μαρόκο που απελαύνονται από την αυτόνομη βορειοαφρικανική πόλη Μελίλια (ανήκει στην Ισπανία) προς το Μαρόκο. Οι ισπανικές Αρχές τα παραδίδουν πίσω στη μαροκινή Αστυνομία.

Σύμφωνα με το ΕΚ τέτοιες, ομαδικές απελάσεις, το 2002 σε Γαλλία και Γερμανία, προκάλεσαν το θάνατο αρκετών προσφύγων από ασφυξία, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Αναφέρεται χαρακτηριστικά η περίπτωση του Αργεντίνου Ρικάρντο Μπαριέντος, ο οποίος απεβίωσε κατά την απέλασή του από τη Γαλλία. Αλλωστε - όπως παραδέχεται το ΕΚ - το επιφορτισμένο με τις απελάσεις προσωπικό ακολουθεί και επικίνδυνες πρακτικές: «Μερικός ή πλήρης φραγμός των αναπνευστικών οδών, φίμωμα, χρησιμοποίηση αερίων που προκαλούν παράλυση, χορήγηση ηρεμιστικών ουσιών κλπ».