Οι πληγές της δισκογραφίας είναι πολλές και εμφανείς. Ολες, όμως, έχουν κοινή αιτία: Την ακόρεστη δίψα των δισκογραφικών εταιριών για γρήγορο και μεγάλο κέρδος. Και για να το έχουν, δε σταματούν μπροστά σε οτιδήποτε. Γίνονται οδοστρωτήρας, συνθλίβοντας έργα και σπουδαίους καλλιτέχνες, προωθώντας φτηνά και συχνά άθλια «μουσικά» κατασκευάσματα. Αυτές οι εταιρίες, οι οποίες, στην πλειοψηφία τους, είναι, πλέον, στη χώρα μας παραρτήματα πολυεθνικών μεγαθηρίων, με τη δράση και τις επιλογές τους, έχουν ανοίξει το «λάκκο» του ελληνικού τραγουδιού. Κλείνοντας τις πόρτες σε σπουδαίους συνθέτες και στιχουργούς, αλλά και σε νέους ταλαντούχους δημιουργούς, τους στερούν το δικαίωμα της έκφρασης και επικοινωνίας με το φυσικό αποδέκτη του έργου τους, το λαό.

Οι προχτεσινές αναφορές του Γ. Νταλάρα - με αφορμή την επανέκδοση των δίσκων του «Οι Μάηδες οι ήλιοι μου», «Λάτιν», «Ζωντανή Ηχογράφηση στο Αττικόν», «50 χρόνια ρεμπέτικο τραγούδι», «Τα τραγούδια μου» - για τις ευθύνες των εταιριών για τη «βαθιά κρίση» του ελληνικού τραγουδιού και τη δισκογραφία, που «έχει τη χειρότερη μορφή από ποτέ», υπενθυμίζουν το μέγα πρόβλημα. Η έκκληση, όμως, για «υπέρβαση» από την πλευρά των δισκογραφικών εταιριών, ώστε «να καλέσουν ανθρώπους που παλεύουν με τη δουλιά τους και γράφουν τραγούδια για την ιστορία των ανθρώπων», είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρει αποδέκτες. Γιατί ο νόμος του κέρδους είναι αυτός που κινεί τα νήματα των δισκογραφικών εταιριών, σε μια χώρα όπου δεν υπάρχει η παραμικρή κρατική ενίσχυση και φροντίδα για την αληθινή δημιουργία.