Σάββατο 1 Νοέμβρη 2003
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Προεκλογικές φιέστες

Γρηγοριάδης Κώστας

Οι προεκλογικές ανάγκες υποχρέωσαν τον υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας Γ. Πασχαλίδη να εγκαταλείψει τη... θάλασσα και να... πάρει τα βουνά.

Οπως μας ενημερώνει επίσημα ο ΟΣΕ, ο Γ. Πασχαλίδης και ο υπουργός Μεταφορών - Επικοινωνιών Χρ. Βερελής θα βρεθούν την ερχόμενη Δευτέρα στο σιδηροδρομικό σταθμό της Εδεσσας. Οχι, επίσημα δεν ομολογείται ότι πρόκειται για μια ακόμα υπουργική προεκλογική φιέστα. Στην ανακοίνωση του ΟΣΕ αναφέρεται ότι οι δύο υπουργοί μεταβαίνουν στην Εδεσσα, «με την ευκαιρία της πραγματοποίησης του πρώτου δρομολογίου Θεσσαλονίκης - Εδεσσας σε μια ώρα και 15 λεπτά, από μια ώρα και 55 λεπτά, που διαρκούσε το ταξίδι, πριν τα έργα ανακαίνισης και ανακατασκευής στον άξονα Θεσσαλονίκη - Εδεσσα».

Ε, τώρα το γεγονός πως η Πέλλα είναι η εκλογική περιφέρεια του Γ. Πασχαλίδη είναι απλή... σύμπτωση. Οπως και το γεγονός πως χρειάστηκαν 20 χρόνια διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ για να... ανακαινιστεί η συγκεκριμένη σιδηροδρομική γραμμή και να συναγωνίζεται τα τρένα της δεκαετίας του 1980. Αν δεν το γνωρίζουν οι προαναφερόμενοι υπουργοί, τους πληροφορούμε ότι τα σύγχρονα τρένα τρέχουν με πολύ μεγαλύτερες ταχύτητες...

Γι' αυτό, δεν ντρέπονται;

Μ' αφορμή τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν για τους αλλοδαπούς μαθητές που κράτησαν την ελληνική σημαία στις μαθητικές παρελάσεις για την 28η Οκτωβρίου, έχουμε και διατυπώνουμε μια απορία: Εκείνοι που ανατρίχιασαν, οργίστηκαν και ντράπηκαν στη θέα Αλβανών μαθητών με υψωμένη τη γαλανόλευκη, νιώθουν τα ίδια αισθήματα ανατριχίλας, οργής και ντροπής όταν, εντός των εθνικών μας συνόρων, υποστέλλεται η ελληνική σημαία για να αναρτηθεί στη θέση της μια ξένη; Κι ας μη μας πουν ότι αυτά δε γίνονται στην Ελλάδα, διότι τους διαψεύδουμε πάραυτα.

Πολλά ζευγάρια μάτια, για παράδειγμα, είχαν παρακολουθήσει το κατέβασμα της ελληνικής και το ανέβασμα της ΝΑΤΟικής σημαίας στα εγκαίνια λειτουργίας του ΝΑΤΟικού στρατηγείου του Τυρνάβου, παρουσία του τότε υπουργού Αμυνας, Ακη Τσοχατζόπουλου, των μελών της στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας μας κι εκπροσώπων των τοπικών αρχών. Το μόνο ερωτηματικό από τη συγκεκριμένη σκηνή ήταν το πόσοι εκ των παρευρισκομένων ανατρίχιασαν, οργίστηκαν ή ντράπηκαν για το «θέαμα».

Το ίδιο, προφανώς, «θέαμα» είδαν και όσοι παρακολούθησαν την υποστολή της ελληνικής σημαίας και την ανάρτηση της αμερικανικής στη βάση της Σούδας κι όπου αλλού οι ελληνικές κυβερνήσεις παρέδωσαν «γην και ύδωρ», μαζί και τη σημαία μας, στους ξένους...

Ποιος ξεπουλάει... καλύτερα;

Σε πρώτο πλάνο δίνουν την εντύπωση ότι τσακώνονται για τη διαφάνεια, την αντιμετώπιση των σκανδάλων, την τήρηση των δημοσιοοικονομικών κανόνων, τη μείωση των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, κλπ. κλπ. Αυτά, όμως, είναι για τα μάτια, για λαϊκή κατανάλωση και ψηφοθηρία, μια και βρισκόμαστε και σε προεκλογική περίοδο. Στην πραγματικότητα τσακώνονται, για το ποιος είναι ο ...καλύτερος ξεπουλητής. Για το ποιος μπορεί να εφαρμόσει αποτελεσματικότερα την πολιτική του «λιγότερου κράτους» και της ενίσχυσης του μεγάλου κεφαλαίου, με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Και, βέβαια, τσακώνονται, έχοντας τα μάτια τους καρφωμένα στην ολιγαρχία του πλούτου, ζητώντας την εύνοια και τη στήριξή της στις επικείμενες εκλογές.

Αυτή είναι η ουσία της πρόσφατης ανταλλαγής έντονων και επικριτικών δηλώσεων και ανακοινώσεων μεταξύ κυβέρνησης και ΝΔ, σχετικά με το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων. Ας την πάρουν υπόψη τους οι εργαζόμενοι, λοιπόν, κι ας κανονίσουν ανάλογα την πορεία τους, τόσο καθημερινά, όσο και στις επικείμενες εκλογές. Στο κάτω κάτω της γραφής, οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν ξεπουλάνε -είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο- την προσωπική τους περιουσία. Ούτε αυτήν που κληρονόμησαν από τους παππούδες τους. Τη δημόσια περιουσία ξεπουλάνε, που έχει δημιουργηθεί με το μόχθο όλων των εργαζομένων και, μάλιστα, όχι μιας γενιάς...

Οταν πέφτουν τα κέρδη

Ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός βολοδέρνει τα τελευταία χρόνια στη δίνη της οικονομικής κρίσης, ενώ οι συζητήσεις για τις από δω και πέρα προοπτικές εντείνονται όλο και περισσότερο. Μια σειρά εκθέσεις διεθνών οργανισμών υποστηρίζουν ότι η ευρωπαϊκή οικονομία κάνει κάποια δειλά βήματα, άλλοι εκτιμούν ότι έρχεται η ανάκαμψη, όμως οι περισσότεροι εγείρουν ερωτήματα για το χαρακτήρα της όποιας ανάκαμψης, τα οποία αποδίδονται στον παράγοντα «γεωπολιτική αβεβαιότητα», στην επιθετικότητα, δηλαδή, του ιμπεριαλισμού.

Ανεξάρτητα, πάντως, από την πορεία της οικονομίας, οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις, ακόμα και την περίοδο της κρίσης, υπερασπίζονται το ιερό τους δικαίωμα στα κέρδη. Το θέμα που απασχολεί τον ευρωπαϊκό Τύπο, τις μέρες αυτές, είναι ότι μια σειρά μεγάλες επιχειρήσεις της γηραιάς ηπείρου εμφάνισαν το εννιάμηνο αυξημένα κέρδη. Αποτελεί αυτό ένδειξη ότι η ευρωπαϊκή οικονομία έχει ήδη εξέλθει από την ύφεση; Οχι, υποστηρίζουν οι οικονομικοί αναλυτές. Τα θετικά αποτελέσματα των επιχειρήσεων οφείλονται στο δραστικό περιορισμό των δαπανών μισθοδοσίας και στις χιλιάδες επί χιλιάδων απολύσεις προσωπικού.

Σύμφωνα με στοιχεία της χτεσινής «Καθημερινής», η «Deutche bank», αφού απέλυσε 14.470 εργαζόμενους, εμφάνισε κέρδη 576 εκατ. ευρώ. Η σουηδική «Ericsson» και η γαλλική «Alcatel SA» περιόρισαν τις ζημιές τους, αφού απέλυσαν 87.000 εργαζόμενους. Η κρατική εταιρία τηλεπικοινωνιών της Νορβηγίας «Telenor» πέρασε από τις ζημιές στα κέρδη μετά τις απολύσεις 1.500 εργαζομένων.

Η ίδια η ιστορία επαναλαμβάνεται από την εμφάνιση του καπιταλισμού. Οι ίδιες οι ανάγκες αναπαραγωγής του κεφαλαίου, δηλαδή η συνεχής αύξηση του μεγέθους του, η οποία δε διευρύνεται πάντα, αλλά περνά από τη φάση της κρίσης, οπότε διακόπτεται για να συνεχίσει για κάποιο χρονικό διάστημα με τη φάση της ύφεσης, γεγονός που σημαίνει, επίσης, αυξομειώσεις της παραγωγής, οδηγεί στο να υπάρχει πάντα ένα πλεονάζον προσωπικό, οι άνεργοι, ένας εφεδρικός στρατός εργασίας. Που ρίχνεται στην παραγωγή την περίοδο της οικονομικής άνθησης, αλλά στις περιόδους της ύφεσης αυξάνεται, αφού οι ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής έκαναν τους εργαζόμενους περιττούς...

Αν αφήσουμε για μια στιγμή το θορυβώδη κόσμο του πολιτικού εποικοδομήματος, το στολισμένο με διάφορες φιοριτούρες και τα παχιά λόγια για δημοκρατία και ατομικές ελευθερίες και περάσουμε στο σκοτεινό διάδρομο των παραγωγικών σχέσεων, τότε θα αντικρίσουμε μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Η δημοκρατία τους σταματάει μπροστά στις πύλες των εργοστασίων, στο εσωτερικό τους επικρατεί η στυγνή δικτατορία του εργοδότη, ο ίδιος ο εργάτης, δεν είναι παρά αναλώσιμο εμπόρευμα, δίπλα σε άλλα αναλώσιμα εμπορεύματα, τις πρώτες και βοηθητικές ύλες, τα εργαλεία παραγωγής κλπ. Ο εργάτης, όσο αναπαράγει την εργατική του δύναμη σαν κεφάλαιο και όσο διατηρεί τα μέσα παραγωγής σαν κεφάλαιο, έχει αποκτήσει ένα προσωρινό δικαίωμα στην εργασία. Οταν, όμως, οι αντιφάσεις της καπιταλιστικής παραγωγής οδηγήσουν σε στασιμότητα και μείωση την κεφαλαιοκρατική συσσώρευση, τότε πετιέται στο δρόμο σαν άχρηστο υλικό.

Οι εργάτες πρέπει να γνωρίσουν ότι τα κεφαλαιοκρατικά όρια της ύπαρξής τους δεν πάνε σπιθαμή πιο πέρα από τις ανάγκες της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής. Ιστορικό τους χρέος, ανεξαρτήτως χρώματος, γλώσσας, θρησκείας, είναι το ξεπέρασμα των ιστορικών αυτών ορίων, η απαλλοτρίωση του κεφαλαίου, με την ανατροπή του καπιταλισμού, για να αναβαθμιστούν οι εργάτες στα επίπεδα του ανθρώπου...


Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ

Η περίπτωση Κχοντορόφσκι

Οταν ο ανερχόμενος τότε Μιχαήλ Κχοντορόφσκι υποστήριζε τον Βλ. Πούτιν, ο τελευταίος ανταπέδιδε βοηθώντας πολύμορφα τον πρώτο να χτίσει την οικονομική αυτοκρατορία του. Σήμερα, ο Μ. Κχοντορόφσκι είναι ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στη Ρωσία και σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ναυαρχίδα της τεράστιας περιουσίας του είναι ο πετρελαϊκός γίγαντας «Γιούκος», μια από τις μεγαλύτερες πετρελαϊκές εταιρίες του κόσμου. Δεν είναι μόνον αυτά, όμως, ο Μ. Κχοντορόφσκι. Εδώ και λίγες μέρες ο Ρώσος μεγιστάνας βρίσκεται στη φυλακή, κατηγορούμενος για «απάτη και φοροδιαφυγή μεγάλης κλίμακας». Και ο άλλοτε φίλος του Βλ. Πούτιν δήλωσε ότι «όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, ανεξάρτητα από το πόσα δισεκατομμύρια δολάρια έχουν στον τραπεζικό τους λογαριασμό... αλλιώς δε θα μπορούμε να αναγκάσουμε κανέναν να πληρώνει φόρους».

Φυσικά η σύλληψη του Ρώσου μεγιστάνα ουδεμία σχέση έχει με την «έννομη τάξη» και άλλες τέτοιες «αξίες» που διακηρύσσει ο Πούτιν. Η σύλληψη μάλλον έχει να κάνει με τις συγκρούσεις μεταξύ των μεγάλων κεφαλαιοκρατών, που κυριαρχούν στην οικονομική ζωή της Ρωσίας, για το ποιος θα ελέγχει και τις πολιτικές εξελίξεις. Αλλωστε, ο Κχοντορόφσκι δεν έκρυβε τελευταία τις φιλοδοξίες του να διεκδικήσει το 2008 τη θέση του Προέδρου, που τώρα κατέχει ο Πούτιν...

Τα ανέλπιστα...

Γρηγοριάδης Κώστας

Ε, ΑΥΤΟ ΠΙΑ ήταν ανέλπιστο νέο! Ο Χρήστος Πρωτόπαππας, δήλωσε ότι η έλευση Πάγκαλου ως προϊσταμένου της προεκλογικής εκστρατείας του ΠΑΣΟΚ ενισχύει την «ιδεολογικοπολιτική πάλη με τη Νέα Δημοκρατία». Εν ολίγοις, η επικείμενη προεκλογική αντιπαράθεση θα είναι «ιδεολογικοπολιτική» και, μάλιστα, με ύφος Πάγκαλου...

Πάντως, πραγματικά θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε πώς το εννοούν αυτό. Μήπως με τις αντιπαραθέσεις που είχαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ του τύπου «είστε διεφθαρμένοι», «εσείς είστε πιο διεφθαρμένοι»; `Η με το ποιος αρχηγός από τους δύο είναι πιο ψεύτης και ανακόλουθος;

Εκτός πια και θεωρούν ως «ιδεολογικοπολιτική» κόντρα το ποιος είναι πιο Ευρωπαίος και πιστεύει στα ιδανικά της Ευρωπαϊκής Ενωσης περισσότερο, ποιος επέλεξε πρώτος τους «ευρωπαϊκούς δρόμους» και όλα τα σχετικά.

Εδώ παρακαλούνται ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να συμπεριλάβουν και το Συνασπισμό. Η ψήφος στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και ο «ευρωπαϊσμός» που τον διακρίνει του παρέχει το δικαίωμα να συμμετάσχει, αν μη τι άλλο.

Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ είδηση διέρρευσε από τη χτεσινή διυπουργική σύσκεψη για το «πακέτο Σημίτη» και την εφαρμογή του. Οι 25.000 προσλήψεις σε θέσεις μερικής απασχόλησης στο Δημόσιο θα γίνουν -λέει- με αξιοκρατικά κριτήρια και εκτός διαδικασίας του ΑΣΕΠ.

Οχι, βέβαια, πως η «μεσολάβηση» του ΑΣΕΠ θα έλυνε ριζικά το πρόβλημα και θα εξοστράκιζε ολοκληρωτικά το ρουσφέτι, αλλά -τέλος πάντων- αφήνει μια γεύση διαφάνειας και ισοτιμίας.

Πάντως, δε νομίζουμε να υπήρξε Ελληνας που δε χαμογέλασε ακούγοντας το προαναφερόμενο. Πώς να το κάνουμε, «αξιοκρατικά κριτήρια» και ΠΑΣΟΚ σε προεκλογική περίοδο είναι ο ...ορισμός της ασυμβατότητας. Τα δυο αυτά στοιχεία είναι αδύνατο να συνυπάρξουν.

ΠΑΛΙ ξαναβγήκε περιοδεία σε λαϊκές αγορές ο υφυπουργός Ανάπτυξης, Κ. Κουλούρης. Τούτη τη φορά, όμως, ήταν μαζεμένος. Μέχρι και για φτηνές τιμές έκανε λόγο. Προφανώς, η προχτεσινή αποκάλυψη για το Παρατηρητήριο Τιμών του υπουργείου του, που λαθροχειρεί αδιάντροπα υπέρ των σούπερ μάρκετ και σε βάρος των πωλητών στις λαϊκές αγορές έπιασε τόπο...

Για να μη λείψουν τα ψίχουλα...

Γρηγοριάδης Κώστας

Πρώτον, η όποια κοινωνική αλληλεγγύη στην Ευρώπη περνάει απαραίτητα μέσα από την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Δεύτερον, το μεσοπρόθεσμο κοινωνικό κόστος από την απώλεια θέσεων εργασίας σε μια επιχείρηση που συγχωνεύεται ή κλείνει στο όνομα της ενίσχυσης του ανταγωνισμού, δεν πρέπει να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Τρίτον, η αλληλεγγύη στο γλωσσάρι της ΕΕ μεταφράζεται σε προγράμματα κατάρτισης για τους ανέργους, που πρέπει να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι στον εργασιακό τους βίο θα χρειαστεί να αλλάξουν κάμποσες φορές επάγγελμα και τέταρτον, τα πανεπιστημιακά ιδρύματα πρέπει να μπουν πιο αποφασιστικά στην κούρσα του ανταγωνισμού, σύμφωνα και με τις πρόσφατες αποφάσεις των υπουργών Παιδείας στο Βερολίνο.

Τα παραπάνω συμπεράσματα δεν αποτελούν μέρος του επιλόγου κάποιας ομιλίας του προέδρου του ΣΕΒ. Ανήκουν στην Ελληνίδα επίτροπο Αννα Διαμαντοπούλου, η οποία μίλησε χτες σε ημερίδα για την ανταγωνιστικότητα και την αλληλεγγύη που διοργάνωσε στη Θεσσαλονίκη το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, με έτερο ομιλητή τον Ιταλό ομοτράπεζό της στην ευρωπαϊκή επιτροπή Μάριο Μόντι.

Με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο, η αντιπρόσωπος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στο ευρωπαϊκό διευθυντήριο, ξεκαθάρισε ότι κοινωνική αλληλεγγύη σημαίνει να τρέφεται ο εργαζόμενος με τα ψίχουλα που πέφτουν από το πλουσιοπάροχο τραπέζι των μεγαλοβιομηχάνων! Οσο για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, κεντροαριστερές και κεντροδεξιές, έχουν αναλάβει εργολαβικά να τροφοδοτούν ακατάπαυστα τα τσιμπούσια των εκλεκτών τους, μήπως και... λείψουν τα ψίχουλα από τους εργαζόμενους...

Ο «τάζων»...

Εταξε και τι δεν έταξε ο υφυπουργός Αθλητισμού, κατά την προεκλογική περιοδεία του στους νομούς της Θεσσαλίας. Από την τοποθέτηση στεγάστρου και χλοοτάπητα στο γήπεδο Αλκαζάρ της Λάρισας, μέχρι την κατασκευή γυμναστηρίων και κολυμβητηρίων σε απομακρυσμένες επαρχίες και χωριά των Τρικάλων και της Καρδίτσας. «Μανούλα» στον πολιτικαντισμό ο επανακάμψας στην κυβέρνηση, πρώην «παπανδρεϊκός» και νυν «σημιτικός», Γ. Λιάνης, έλεγε «ΝΑΙ» σε όποιον και για ό,τι του ζητούσε, γνωρίζοντας ότι «ουδείς έχασε τάζοντας και μη δίνοντας».

Ομως, μια προσεκτική ματιά στον κατάλογο των αθλητικών έργων που υποσχέθηκε, δείχνει ότι πολλά τα είχε ξαναϋποσχεθεί το 1994, όταν, πάλι ως υφυπουργός Αθλητισμού, είχε επισκεφτεί τη Λάρισα.

Χαρακτηριστικό είναι ότι το ρεπορτάζ που είχε δημοσιευτεί στις 27 Μάρτη 1994 στον «Ημερήσιο Κήρυκα» της Λάρισας για την τότε επίσκεψη, με τίτλο «Δώρα σπουδαίων αθλητικών έργων έφερε μαζί του ο Γιώργος Λιάνης», είναι, σχεδόν, ίδιο μ' αυτό που δημοσίευσε, προχτές, η «Ελευθερία», με τίτλο «Ρέστα Ολυμπιάδας έδωσε ο Λιάνης». (Βλέπε κάτω).

... και τα «πανηγύρια»

Αλλά, αν ο Γ. Λιάνης «πέτυχε» στην αποστολή του να δώσει όσο το δυνατόν περισσότερες - φυσικά, ανέξοδες - υποσχέσεις για αθλητικά έργα στη Θεσσαλία, απέτυχε στην προσπάθειά του να πείσει τους Θεσσαλούς να συμμετάσχουν στις «φιέστες», που διοργανώθηκαν για τους προσεχείς Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, μ' αφορμή την παρουσία του στην περιοχή.

Παρά το ότι έφερε μαζί του πλήθος συνοδών - από πρώην και νυν ολυμπιονίκες και «κολλητούς» πολιτικούς, μέχρι «τραβηχτικούς» καλλιτέχνες του τραγουδιού, που χρησιμοποιήθηκαν σαν «κράχτες» - ο κόσμος που μετείχε στις εκδηλώσεις για τον «εθελοντισμό» και τα «ολυμπιακά ιδεώδη» ήταν ελάχιστος, ενώ κάποιοι από τους λίγους που πήγαν βρήκαν την ευκαιρία να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην Ολυμπιάδα της ντόπας, της μίζας και του μπετόν.

Βεβαίως, η απουσία της θεσσαλικής νεολαίας από αυτού του είδους τα «ολυμπιακά πανηγύρια» δεν πρόκειται να προβληματίσει την κυβέρνηση, η οποία έχει εναποθέσει πολλές από τις ελπίδες της για την εκλογική της σωτηρία, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και θα κάνει ό,τι μπορεί για να τους εκμεταλλευτεί προς όφελός της...

Από το 2000 μέχρι σήμερα, έχουμε προσφέρει συνολικά 324.000 ευκαιρίες απασχόλησης σε πολίτες, δήλωσε προχτές ο Κ. Σημίτης, αλλά μάλλον έκανε λάθος στο νούμερο. Μόνο τις... ευκαιρίες που δίνουν τα παιγνίδια του ΟΠΑΠ σε μια μόλις βδομάδα να λογαριάσει κανείς, τότε γίνεται φανερό, πως ο πρωθυπουργός υποτιμά την κυβέρνησή του και τα έργα της.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Καμιά ευκαιρία στην απάτη

Η διαρκής επανάληψη από την κυβέρνηση όρων όπως «ευκαιρίες απασχόλησης» και «ενεργητικές πολιτικές για την απασχόληση» έχει διπλή στόχευση. Από τη μια να πείσει τους άνεργους ότι πράγματι η κυβέρνηση φροντίζει να έχουν μία ευκαιρία για δουλιά, κι από την άλλη να αντιπαρέλθει το αίτημα για πραγματική προστασία των ανέργων με τον αυθαίρετο όρο περί «ενεργητικών πολιτικών». Και στις δύο περιπτώσεις η κυβέρνηση κρύβει το πρόβλημα κάτω από το χαλί και μαζί επιχειρεί να κρύψει και την ουσία της πολιτικής της, που δεν είναι τίποτα άλλο από συνεχείς παρεμβάσεις υπέρ και μόνον του μεγάλου κεφαλαίου.

Ο,τι κάνει στον τομέα της ανεργίας έχει μόνον ένα στόχο. Να επιταχύνει τους ρυθμούς για τη διαμόρφωση ενός νέου εργασιακού περιβάλλοντος, απαλλαγμένου από τους «διαβόλους», όπως το 8ωρο, η πλήρης και σταθερή εργασία, τα πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα, ώστε να κυριαρχούν μόνον η μερική απασχόληση, η απόλυτη ευελιξία. Τα προγράμματα που εφαρμόζονται, οι εξαγγελίες που έγιναν δε δημιουργούν ούτε μία νέα θέση εργασίας. Σε καμία περίπτωση δε λύνουν το πρόβλημα της ανεργίας, απλώς τη συγκαλύπτουν, κι αυτό προσωρινά. Συμβάλλουν, όμως, στην αύξηση των κερδών του κεφαλαίου. Η κυβέρνηση ήδη εξήγγειλε νέες επιδοτήσεις στους βιομηχάνους για να δώσουν μια «ευκαιρία απασχόλησης» στους ανέργους. Δηλαδή, να ανακυκλώνουν ανέργους σε μία θέση εργασίας ώστε να εμφανίζεται πλασματική μείωση της ανεργίας.

Με τα «ψίχουλα» που πετάει σήμερα στους ανέργους και στους εργαζόμενους εξυπηρετεί και τις προεκλογικές της σκοπιμότητες, κυρίως όμως βάζει γερά θεμέλια για τη μεγάλη ανατροπή. Την όσο το δυνατόν διευρυμένη κατάργηση της σταθερής, πλήρους και με δικαιώματα εργασίας. Ωστε να επικρατήσει η δουλιά με το κομμάτι, με την ώρα, με τη μέρα, ακόμα και με το μήνα. Μια δουλιά που τα ψίχουλα που θα προσφέρει θα απαγορεύουν στον εργάτη να αρρωστήσει, στο παιδί του να σπουδάσει, στην οικογένειά του να ψυχαγωγηθεί, να ζήσει με αξιοπρέπεια. Αλλά κυρίως θα του απαγορεύει να αγωνίζεται. Αυτό είναι το ιδανικό τοπίο που ονειρεύονται οι καπιταλιστές. Αυτό επιδιώκει να κάνει πράξη η κυβέρνηση. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίος ο προσανατολισμός της στις ομάδες των γυναικών και των νέων. Γι' αυτό άλλωστε δίνει περισσότερα χρήματα στους βιομηχάνους. Αυτές τις ομάδες προετοιμάζει για να εγκαινιάσουν το καθεστώς της πλήρους ασυδοσίας και της υποταγής στα αφεντικά.

Εργάτες, άνεργοι, γυναίκες, νέοι, δεν μπορούν και δεν πρέπει να κάνουν ούτε εκατοστό πίσω από το δικαίωμα για πλήρη και σταθερή εργασία. Απέναντι στην πολιτική που φέρνει μόνο μεγαλύτερη ανεργία και ανέχεια πρέπει να αντιτάξουν το δικό τους μέτωπο πάλης. Να ανταποκριθούν αποφασιστικά στο κάλεσμα του ΚΚΕ. Να απορρίψουν αποφασιστικά και όσους τους παραπλανούν. Οσο θα υπάρχουν κέρδη, οι άνθρωποι (εργαζόμενοι) θα βαρυγκομούν από κάτω τους κι ας καλλιεργούν αυταπάτες μερικοί με τα γνωστά συνθήματα.



Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ