Πολύς θόρυβος γίνεται τις μέρες αυτές για τη διαφορά εκτιμήσεων μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ελληνικής κυβέρνησης για το ύψος του δημοσιονομικού ελλείμματος το 2004. Η μεν ΕΕ κάνει λόγο για έλλειμμα 2,4%, ενώ η ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζει σθεναρά ότι το έλλειμμα θα διαμορφωθεί στο 1,2%.

Εχει κάποια σημασία για τον εργαζόμενο της χώρας αυτή η διαμάχη για το ύψος του δημοσιονομικού ελλείμματος; Οπωσδήποτε κάποια αξία έχει. Η επίκληση, όμως, της ανάγκης για συγκράτηση του ύψους του δημοσιονομικού ελλείμματος και της μείωσης του χρέους με τον τρόπο που γίνεται και τα επακόλουθα που έχει είναι φανερό ότι στοχεύει αλλού και γίνεται ιδεολογικό ανάχωμα για την καθήλωση των μισθών και των συντάξεων στα λεγόμενα όρια αντοχής της οικονομίας... Χρησιμοποιούνται, δηλαδή, σαν ιδεολογικοί μηχανισμοί χειραγώγησης των εργατικών διεκδικήσεων.

Από εκεί και πέρα, βέβαια, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι την περίοδο αυτή κλιμακώνεται η επίθεση για αναδιάρθρωση της αγοράς εργασίας σε πλήρως αντιδραστική κατεύθυνση, εκποιείται με ταχύτατους ρυθμούς η δημόσια περιουσία (όσοι υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση προωθεί τις ιδιωτικοποιήσεις για λόγους εισπρακτικούς, απλώς συσκοτίζουν το πρόβλημα), στα εξωτερικά θέματα διαμοιράζουν το Αιγαίο, σύμφωνα με τις επιταγές του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών.

Αν συνυπολογίσουμε την κρισιμότητα όλων αυτών των θεμάτων, η συνεχής ενασχόληση με το εάν το δημοσιονομικό έλλειμμα θα είναι 1,2% ή 2,4%, μάλλον αποπροσανατολιστική και επιζήμια για τα λαϊκά συμφέροντα είναι. Οι μυλόπετρες των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων θα συνεχίζουν να αλέθουν τη δρώσα εργατική δύναμη και με 1,2% και με 2,4% έλλειμμα.