Ξεκίνησαν στο θέατρο «Λαμπέτη» οι παραστάσεις του έργου «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» του Εντουαρντ Αλμπι, ενός από τα καλύτερα έργα του σύγχρονου θεάτρου, που αποκαλύπτει την ανθρώπινη ψυχή σε όλο της το βάθος. Μια νύχτα «ποτισμένη» από αλκοόλ, δυο ζευγάρια διαφορετικών γενεών δίνουν τη μάχη της προσωπικής τους επιβίωσης. Ο έρωτας, η σύγκρουση, τα ένστικτα, οι ψευδαισθήσεις, οι αλληλοαποκαλύψεις, οι τύψεις και η αλήθεια πλέκουν έναν εφιαλτικό ιστό για τα πρόσωπα. Η αιώνια πάλη των δύο φύλων, η παρακμή της αμερικάνικης κοινωνίας, οι χαμένες αξίες, οι συμβιβασμοί, και ο αλληλοσπαραγμός των συζύγων επικρατούν αυτή τη νύχτα της πικρής αλήθειας.

Η μετάφραση είναι των Τζένης Καρέζη - Σταμάτη Φασουλή, η σκηνοθεσία του Γρηγόρη Βαλτινού, τα σκηνικά - κοστούμια του Γιώργου Πάτσα, οι φωτισμοί του Ανδρέα Μπέλλη, η μουσική επιμέλεια του Ιάκωβου Δρόσου. Παίζουν: Πέμη Ζούνη, Γρηγόρης Βαλτινός, Μαρία Καλλιμάνη και Μάνος Γαβράς.

• «Ο Θάνατος του Δαντόν» του Γκέοργκ Μπίχνερ ανεβάζεται αύριο, στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου «Αμόρε» σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα, διασκευή - σκηνοθεσία - σκηνικά: Albrecht Hirche, κοστούμια Ιωάννας Τσάμη, μουσική Blaine Reininger και φωτισμούς Μελίνας Μάσχα. Παίζουν: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Γιώργος Κακανάκης, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Ακύλλας Καραζήσης, Λένα Κιτσοπούλου, Μαρία Πανουργιά, Blaine Reininger, Νίκος Χατζόπουλος.

«Ο Θάνατος του Δαντόν», αναφέρεται στην αποτυχία της Γαλλικής Επανάστασης, στην αδυναμία της πολιτικής, στη ματαιότητα του έρωτα, του ονείρου, της ζωής. Ο Γκέοργκ Μπίχνερ επηρεασμένος από της ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης και της μετέπειτα τρομοκρατίας, υποστήριξε πως αυτό που ξεκινά ως η υψηλότερη αξία ισότητας και αδελφότητας μπορεί πολύ εύκολα να καταλήξει σε μια «δικαιολογία» για την απόκτηση εξουσίας. Το ιστορικό μυθιστόρημα του Μπίχνερ απεικονίζει τη ζωή του Ζορζ - Ζακ Δαντόν, ενός ριζοσπαστικού αλλά πραγματιστή ηγέτη της Γαλλικής Επανάστασης ή μάλλον τη συνειδητοποίησή του σχετικά με την Επανάσταση. Εστιάζοντας στις αλλαγές της εξουσίας, από τους αριστοκράτες μέχρι τους Ιακωβίνους, διαπιστώνει ότι τίποτα δεν έχει επιτευχθεί: οι φτωχοί παραμένουν φτωχοί και οι ισχυροί παραμένουν διεφθαρμένοι. Ο Μπίχνερ θέτει ερωτήματα για την πραγματικότητα της ύπαρξής μας, υποστηρίζοντας πως είμαστε απλοί «ηθοποιοί», χωρίς έλεγχο της μοίρας μας. «Ο άνθρωπος είναι μια άβυσσος και ζαλίζομαι όταν την κοιτώ». Και η βία είναι απόρροια της «θεατρικοποίησης» της ζωής, αυτής που ονομάζουμε πολιτισμό και νόμο.