ΕΛΛΗΝΙΚΗ εμπορική ναυτιλία. Γιγαντοαφίσες με τεράστια καράβια να σκίζουν ξέγνοιαστα άλλοτε τις ελληνικές θάλασσες κι άλλοτε τους παγκόσμιους ωκεανούς. Ιλουστρασιόν φυλλάδια στη ρεσεψιόν του πλοίου, με φωτογραφίες από χαμογελαστούς ναυτεργάτες με ένθετο τον καλοντυμένο τάδε ή δείνα εφοπλιστή να απευθύνει το καλωσόρισμα. Ατέλειωτες ώρες διαφημιστικών τρέιλερ στην τηλεόραση, κράχτες για τις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Σορόπια των γαλαζοπράσινων πολιτικών για τους ευεργέτες πρωτοπόρους θαλασσοκράτορες που κρατάνε στους ώμους τους την ελληνική οικονομία.

ΤΟ 'ΦΕΡΑΝ τα πράγματα και κατέβηκα στο λιμάνι, για δουλιά, πρώτη φορά χωρίς να έχω ταξίδι μπροστά μου, αφού 27 ολόκληρα χρόνια ο Πειραιάς δεν ήταν τίποτε άλλο από αφετηρία και τερματικός σταθμός των θερινών διακοπών στην Κρήτη. Αποκάλυψη! Συζητήσεις, τηλέφωνα, ψάξιμο, κουβέντες στα μηχανοστάσια των πλοίων. Φωτιά και λάβρα. Οι ταξικοί συσχετισμοί αποτυπωμένοι σε μια μικρογραφία της Ελλάδας, του κόσμου, σε όλο τους το μεγαλείο.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ των εφοπλιστών από τη μια, η εκμετάλλευση και η ανέχεια των ναυτεργατών από την άλλη. Τα υπερκέρδη μιας χούφτας πλοιοκτητών στη μια μεριά, ο αγώνας για το μεροκάματο και η καθημερινή αγωνία της ανεργίας στην άλλη. Και στη μέση, η «δημοκρατικά» εκλεγμένη πολιτική εξουσία να δίνει ως και τα δανεικά της σώβρακά για να μένουν οι μεγαλοεφοπλιστές ευχαριστημένοι.

ΔΙΑΒΑΖΑ για το «υπουργείο των εφοπλιστών» και έβαζα με το νου μου πράγματα και θαύματα. Εντάξει. Αλλά ότι θα ανακάλυπτα ένα άλλο κράτος μέσα στο ίδιο κράτος δεν το φανταζόμουνα ποτέ. Κι όμως...

ΟΙ ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ έχουν το δικό τους υπουργείο - μαριονέτα. Εχουν τη δική τους νομοθεσία, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους. Εχουν τη δική τους Αστυνομία, το Λιμενικό Σώμα. Ακόμα και τα δικά τους δικαστήρια. Εχουν τις δικές τους διορισμένες διοικήσεις στην πανελλήνια ομοσπονδία των ναυτικών. Και μέσα σ' όλα αυτά, έχουν αξιώσεις που σε μια νύχτα γίνονται νόμοι, κι από νόμοι εφιάλτης για ναυτεργάτες και επιβάτες.

ΑΡΑΓΕ πόσοι από τους χιλιάδες που ταξιδεύουν κάθε χρόνο με τα πλοία των ακτοπλοϊκών γραμμών, πληρώνοντας τσουχτερό το εισιτήριο, σκέφτηκαν ποτέ τι συμβαίνει μερικά μέτρα πιο κάτω από το σαλόνι, εκεί όπου οι θερμοκρασίες της μηχανής κόβουν ακόμα και τον αέρα που χρειάζεσαι για να αναπνεύσεις; Πόσοι κάθισαν να μετρήσουν το προσωπικό του πλοίου, να βγάλουν το τεφτέρι και να υπολογίσουν πόσοι είναι οι ναυτεργάτες στο πλοίο και πόσοι θα 'πρεπε να είναι; Πόσοι αναρωτήθηκαν τι μέρος από τα χρήματα που κοστίζει το εισιτήριο πάνε στους μισθούς των εργατών και στο ρημαγμένο ΝΑΤ και πόσα καταλήγουν στις τσέπες των εφοπλιστών, μαζί με τις παχυλές κρατικές επιδοτήσεις; Και τελικά, πόσοι σκέφτηκαν πως εκείνη η διαφήμιση με το λογότυπο «σας πάμε παντού γρήγορα και με ασφάλεια» μπορεί και να είναι απλώς μια διαφήμιση, σαν εκείνες που προωθούν κοτόπουλα γεμάτα σαλμονέλα...

Ο ΑΓΩΝΑΣ για φτηνές και ασφαλείς ακτοπλοϊκές γραμμές δεν μπορεί να είναι αγώνας μόνο των ναυτεργατών. Πρέπει να γίνει υπόθεση του λαϊκού κινήματος. Να καθαρίσει ο τόπος από τους μεγαλοεφοπλιστές και τους πολιτικούς τους προστάτες, που στο βωμό του κέρδους σφάζουν τα εργασιακά δικαιώματα στο λιμάνι και παίζουν κορόνα γράμματα τη ζωή χιλιάδων επιβατών.