Ο Αντ. Σαμαράκης, μαχητής κατά των πυραύλων | Κόντρα στη νέα (α)ταξία | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Κόντρα στη νέα (α)ταξία

Ο Αντ. Σαμαράκης, μαχητής κατά των πυραύλων

Δε θέλησε η κηδεία του να γίνει «επί κιλλίβαντος πυροβόλου, παιανιζούσης της μουσικής του Δήμου»! Περιγελούσε τη ματαιότητα των επικήδειων ματαιοτήτων και το επιβεβαίωσε με την επιθυμία του να αποδημήσει σε στενό κύκλο συγγενών και φίλων.

Θέλησε, αντίθετα να είναι δωρητής σώματος, έστω και για τις ανάγκες του ανατομείου μιας Ιατρικής Σχολής. Πίστευε όσα εφάρμοζε και εφάρμοζε όσα πίστευε, κινώντας προς το χρέος του πνευματικού ανθρώπου και όχι προς το «ΛΑΘΟΣ» της υπερβατικής ανωτερότητας και του ακαδημαϊσμού...

Στο τυπολατρικό της ύστατης αποδημίας καταργούνται, όπως είναι γνωστό, ιδιότητες και τίτλοι. Ο Αντώνης Σαμαράκης, όμως, θα διατηρεί πάντοτε τον επίζηλο τίτλο ενός οραματιστή της ειρήνης, που την υπηρέτησε σε υψηλά αξιώματα.

Τον θυμόμαστε σε παλαιότερες εκδηλώσεις της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη, τον θυμόμαστε στις εκδηλώσεις της Ολυμπίας.

Τον θυμόμαστε στις φιλειρηνικές συνάξεις αυτού του ακαταπόνητου γέροντα του Ειρηναίου, εκεί στην Ορθόδοξη Ακαδημία της Κρήτης, που βρίσκεται τόσο κοντά στη βάση πυραύλων του Ακρωτηρίου.

Εκεί, μετά το τέλος της λειτουργίας, στα γύρω χωριά, έπαιρνε ουσιαστικό και όχι μεταφυσικό νόημα το «επί γης Ειρήνη», με μαχητικό συλλείτουργο τον Αντώνη Σαμαράκη, ξεχωριστό στο λόγο του, ανάμεσα σε εξέχουσες πνευματικές προσωπικότητες.

Ηταν αυτός, «ο λόγος ο κρυφός της λευτεριάς ο λόγος», που διαπερνούσε το γραπτό και τον προφορικό του λόγο και τον ξεχώριζε από το υψιπετές και ολύμπιον, όσων διανοουμένων μένουν περίκλειστοι -και ζωντανοί ακόμη- στο μαυσωλείο της απομόνωσης και του διαλογισμού με το υπερπέραν.

Του
Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ