Ο αποκαλούμενος «Φάκελος της Κύπρου» κλείστηκε με απόφαση της Βουλής, δηλαδή της πλειοψηφίας, τη στιγμή που η εξεταστική επιτροπή, συμπληρώνοντας το έργο της και βγάζοντας τα συμπεράσματά της, θα άνοιγε από εκεί και μετά το δρόμο για τη δικαστική διερεύνηση και τις ανάλογες διώξεις.

Είναι σχεδόν όλα γνωστά. Μένει η κάθαρση, που τη σταμάτησε ο μηχανισμός προστασίας, όχι των οργάνων που συνήργησαν στην προδοσία, αλλά των σχέσεων με Αμερικανούς και Βρετανούς. Ο ίδιος μηχανισμός που προστατεύει και την υστεροφημία Ελλήνων πολιτικών (Καραμανλή και Αβέρωφ κυρίως) για τους οποίους και πλανάται η εντύπωση και για πολλούς η βεβαιότητα, πως και αυτοί συνήργησαν, ανέχτηκαν, έμμεσα υποβοήθησαν, στις εξελίξεις του Κυπριακού. Είτε για να ακολουθήσει ελεγχόμενη η αλλαγή της εξουσίας στην Ελλάδα (μεταπολίτευση προαναγγελθείσα από τον Κίσινγκερ), ή για να δοθεί (έστω και αυτή που δόθηκε) τελικά μια λύση στο Κυπριακό. Που θα έβαζε την Κύπρο από το παράθυρο στο ΝΑΤΟ, θα διατηρούσε τις βάσεις των Βρετανών και των Αμερικανών άθικτες και κυρίαρχες, θα εξουδετέρωνε έτσι ή αλλιώς τον Μακάριο και τον ριζοσπαστικό και στην ουσία αντιαμερικανικό, αντιΝΑΤΟικό ρόλο του. Με θύμα την Κύπρο και το λαό της, ο έλεγχος των οποίων αποτέλεσε την κυρίαρχη αιτία της δικτατορίας στην Ελλάδα. Σε συνδυασμό με μερικά ακόμα (άνοδος κεντροαριστεράς, απώλεια σταδιακά της ισχύος και του ρόλου των ΕΔ, τον επερχόμενο ίσως πόλεμο του Ισραήλ με τους Αραβες).

Ο μηχανισμός αυτός δεν είναι τίποτε άλλο, από το σύνολο των ενδιαφερομένων μερών. Θα μπορούσαμε να τους αποκαλέσουμε κατεστημένο, ή κυρίαρχη τάξη (και οι σύμμαχοί της).. Από βιβλίο του Κάππου και σε συνδυασμό με την εργασία του Ιγνατίου τη σχετική με το τι είχε προηγηθεί στο αποκαλούμενο «Σεμινάριο της Ρώμης», έχουμε καλή προσέγγιση στο Κυπριακό στην τραγική αυτή φάση. Τα αίτια, οι αφορμές, οι ρόλοι του καθενός, τα γεγονότα είναι γνωστά.

Ας δούμε πώς έβλεπε τα πράγματα το Σεπτέμβρη του 1974 η νέα στρατιωτική ηγεσία του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς (ΓΕΕΦ). Λίγες μέρες μετά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το ΓΕΕΦ προβαίνει σε σύνταξη εγγράφου όπου περιλαμβάνεται «ΕΚΘΕΣΙΣ Αφορώσα εις την εφαρμοσθείσαν τακτικήν και την επιδειχθείσαν μαχητικήν αξίαν των εν Κύπρω εισβαλλουσών Τουρκικών Δυνάμεων, από της 20ής Ιουλίου και επέκεινα». Κάπως αργά σκέφτηκαν να μελετήσουν την τακτική και μαχητική αξία των Τούρκων. Εστω και εάν ο Καραγιάννης όφειλε να το κάνει, διότι έτσι απαιτούσαν οι διαδικασίες που δεν τις ξεχνούν ποτέ οι στρατιωτικοί.

Στα ΓΕΝΙΚΑ με τα οποία αρχίζει η έκθεση αποκαλεί «αιφνιδιαστική και απρόκλητο» την επίθεση των Τούρκων και ορίζει ως σκοπό της επίθεσης την κατάληψη εδαφών «...προς εξαναγκασμόν των Κυβερνήσεων Ελλάδος και Κύπρου διά την διεξαγωγήν διαπραγματεύσεων προς επίλυσιν του Κυπριακού προβλήματος ...επιτευχθέντος ούτω κατά την διάρκειαν της εκεχειρίας διπλασιασμού περίπου της εκτάσεως του θύλακος..., Επέκτασιν Τουρκικής Κατοχής προς περιοχάς Αμμοχώστου και Μόρφου (σημ.πρόκειται για τον ΑΤΤΙΛΑ ΙΙ),..». Προχώρησαν, λέει το έγγραφο, σε εκκαθαρίσεις οι στρατοχωροφύλακες και κομάντος Τούρκοι όλων των περιοχών, που είχαν καταλάβει και αποκόψει. Ο Καραγιάννης, αντί να πει από την πρώτη στιγμή πως, οι Τούρκοι (υπό τον άμεσο έλεγχο και καθοδήγηση των Αμερικανών) πέτυχαν τον αντικειμενικό τους σκοπό και να αραδιάσει και τους λόγους, επεκτείνεται σε σχόλιο για την πολύ μεγάλη δύναμη, που διέθεσαν στην επιχείρηση. Δε λέει κουβέντα (τουλάχιστον σ' αυτό το παράρτημα) για το πραξικόπημα και τη διάλυση ως εκ τούτου των δικών μας δυνάμεων. Και αναφέρεται στο ότι οι Τούρκοι αδιαφόρησαν για τη διεθνή κατακραυγή και τις μεγάλες τους απώλειες. Κάνει και δυσμενή γι' αυτούς κριτική διότι «...τα επιτευχθέντα εν χρόνω αποτελέσματα δεν ήσαν ανάλογα προς τας διατεθείσας δυνάμεις και ως προς τον διατεθέντα όγκον πυρός και δη την μονομερή δράσιν της αεροπορίας, του ναυτικού και των αρμάτων».

Οι παρατηρήσεις του μπορεί να ήταν σωστές και χρήσιμες, στην περίπτωση που είχαμε με τους Τούρκους ανά βδομάδα και μια τέτοια επιχείρηση, έτσι ώστε να αξιοποιήσουμε τις διαπιστώσεις του ΓΕΕΦ. Είναι στενόμυαλη, μυωπική και χαμηλού επιπέδου λογική. Είναι καθαρή η προσπάθεια που κάνει, να υποβαθμίσει τον αντίπαλο, προβάλλοντας το ακατανόητο επιχείρημα της χρησιμοποιήσεως υπέρτερων δυνάμεων. Η εντύπωση που αποκομίζει, (όποιος δε γνωρίζει περί τίνος πρόκειται) είναι πως ένα πεζικό ασχέτων, δειλών, ανεκπαίδευτων μπουνταλάδων έκανε επιχειρήσεις και ...διαλύθηκε.

Ο στρατηγός δίνει και συμβουλή για το πυροβολικό στους Τούρκους «Προτιμότερος μικρός αριθμός πυροβόλων μεγάλου βεληνεκούς παρά μεγάλος αριθμός πυροβόλων μικρού βεληνεκούς». Για τα τεθωρακισμένα, εντοπίζει τα τρωτά τους, δίνοντας κάπου - κάπου και γνώμη για το τι έπρεπε να γίνει. Κάνει ανάλογες παρατηρήσεις. « ...απεφεύγετο η χρήσις αρμάτων εναντίον ΑΝΣΚ όπου η αντιαρματική άμυνα ήτο σταθερά και συνεχής (ηλίθιοι είναι να τα χρησιμοποιήσουν εκεί;) ...ενήργησαν ναυτικόν αποκλεισμόν της Νήσου από της ενάρξεως των επιχειρήσεων τη συγκαταθέσει ή τη ανοχή τουλάχιστον των εγγύς περιπολούντων Βρετανικών και Αμερικανικών Στόλων ...Ειδικόν Τμήμα δυνάμεως 300 ανδρών ομιλούντων απταίστως την Ελληνικήν και φερόντων στολάς προσομοιαζούσας προς την τοιαύτην του ΟΗΕ ευρίσκετο εις Κύπρον ...προετοιμασία της εισβολής, υποδοχή και καθοδήγησις των αποβιβαζομένων Τουρκικών στρατευμάτων, δι' ο και η άφιξίς των εις Κύπρον είχεν πραγματοποιηθεί πολύ ενωρίτερον... καινουργή τυφέκια και αυτόματα αμερικανικής κατασκευής... επί της πρασίνης γραμμής τυφέκια φέροντα τηλεσκοπικάς διόπτρας και σιγαστήρας... ...οπλοπολυβόλα αμερικανικής κατασκευής ...ηθικόν στρατευμάτων υψηλόν ...πειθαρχία καταναγκαστική παρά συνειδητή ...ουδεμία αμφιβολία υφίσταται ότι η προετοιμασία της εισβολής αποτελεί έργον μακροχρονίου μελέτης και σχεδιάσεως υποβοηθηθείσης υπό προσώπων Βρετανικής υπηκοότητος διαμενόντων εις Κύπρον υπό κάλυμα...». Και το αποκορύφωμα «...ωδηγήθησαν επί των ΑΝΣΚ συντεταγμένα εις φάλαγγα κατά τριάδας... λόγω αγνοίας των κανόνων ασφαλείας...». Πολύ σωστά καταχωρεί δίπλα την απορία του ο άγνωστος επιτελής «Δηλαδή τους κατέλαβον άνευ αντιστάσεως;».

Γνωρίζουμε ακριβώς πού και ποιοι αντιστάθηκαν και μάλιστα με μεγάλη γενναιότητα από την πλευρά των Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων. Οπως και ποιος - πού δείλιασε και φυγομάχησε. Είναι πολύ προτιμότερο σε τέτοιες αναλύσεις να λέγονται τα πράγματα με το όνομά τους. Οπως π.χ. η χωρίς επιφύλαξη σημείωση του αρχηγού ΓΕΕΦ πως Βρετανοί βοήθησαν αν όχι σχεδίασαν την εισβολή και μάλιστα «μακροχρονίως», άρα από καιρό πολύ ετοίμαζαν όλοι μαζί την επέμβαση.

Εξ άλλου στις 13 Ιούλη, οι Βρετανοί συγκεντρώνουν όλους τους υπηκόους «...που δούλευαν στο κυπριακό έδαφος ακόμα και στα υπουργεία και στις βάσεις...». Δεν ξενίζει ο ρόλος τους. Οπως και η παρατήρηση για το ρόλο των «συμμαχικών» στόλων Αμερικανών και Βρετανών κοντά στην Κύπρο. Που όχι μόνον δεν εμπόδισαν τις επιχειρήσεις και το ναυτικό αποκλεισμό από τους Τούρκους, αλλά μάλλον «συγκατατέθηκαν» και συνέργησαν/ βοήθησαν. Είναι καθαρό πως ένας από τους λόγους που δεν «ανοίγει» ο φάκελος της Κύπρου είναι ακριβώς και αυτός ο ρόλος των συμμάχων μας στο ΝΑΤΟ. Και στην προετοιμασία, προεργασία, σχεδίαση κλπ. της επιχείρησης, και στο πολιτικό επίπεδο της κυβέρνησης των ΗΠΑ με Κίσινγκερ κλπ.

Ο Καραγιάννης, θα 'πρεπε να πει δυο λόγια καθαρά και ωμά για το προηγηθέν πραξικόπημα και την ουσιαστική διάλυση/ αποδυνάμωση της αμυντικής ικανότητας του Νησιού. Για να είναι αξιόπιστο το κείμενό του. Αντίθετα, πολύ έξυπνα και έμμεσα αφήνει να εννοηθεί πως, οι Τούρκοι διάλεξαν τη μέρα εισβολής, επειδή ο Μακάριος στις 20 Ιούλη θα μείωνε την ΕΦ στο μισό. Η σχεδίαση της ανατροπής του Μακαρίου έχει γίνει πολύ πριν ο τελευταίος ζητήσει την επιστροφή των στελεχών της ΕΦ. Ως οργάνων του καθεστώτος των Αθηνών και σφόδρα αντιμακαριακών και φίλων, οπαδών, υποστηρικτών και τροφοδοτών της ΕΟΚΑ Β΄. Και μέσω αυτών των αξιωματικών εννοούσε στο γράμμα του προς τον Γκιζίκη ότι «.. εψηλάφησα, εκτεινόμενη αοράτως εξ Αθηνών χείρα, αναζητούσαν προς αφανισμόν την ανθρωπίνην ύπαρξίν μου...». Σχεδίαζαν τη δολοφονία του και έγιναν και απόπειρες. Μήπως έπρεπε να κάνει και δοξολογίες αντί να ζητάει να επαναπατρισθούν; Οχι πως ο Μακάριος δεν έχει ευθύνες για την πορεία του Κυπριακού. Είναι γνωστό πως τα στελέχη των ΕΔ, που ήταν οπαδοί της χούντας, δεν τον συμπαθούσαν, τον θεωρούσαν ανθενωτικό σε αντίθεση με τον Γρίβα. Και η συμπάθεια δεν είχε να κάνει με πρόσωπα, αλλά με το ότι ο ένας ήταν υπέρ και ο άλλος ενάντιος της ένωσης.

Από τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που υπηρετούσαν εκείνη την εποχή:

• Κανείς δε βρέθηκε να πει καλή κουβέντα για την ηγεσία των ΕΔ τις μέρες του πραξικοπήματος και εισβολής των Τούρκων. Ιδιαίτερα επιθετικοί είναι όσοι πίστευαν στην «επανάσταση». Κάποιοι είναι πεισμένοι πως, ήταν προσχεδιασμένη η εισβολή με σύμφωνη γνώμη της ηγεσίας, ώστε να καταλάβουν μια περιοχή για βάση οι Τούρκοι και η υπόλοιπη Κύπρος να ενωθεί με την Ελλάδα. Ο Μπονάνος, ο Ιωαννίδης και άλλοι γνώριζαν για την εισβολή των Τούρκων. Απλά προήλασαν πολύ περισσότερο και από τη μεριά τους σωστά έκαναν...
• Οι περισσότεροι θεωρούν προδότες τη στρατιωτική και υπόλοιπη ηγεσία (Γαλατσάνο, Αραπάκη, Μπονάνο, Παπανικολάου, Γκιζίκη, Ιωαννίδη κλπ.). Αλλά και για την πολιτική ηγεσία της μεταπολίτευσης, πιστεύουν πως έχει ευθύνες, γιατί δεν άφησε να πολεμήσει η Ελλάδα. Θεωρώντας μερικοί πως έγινε η θυσία της Κύπρου για να γλιτώσει η Ελλάδα από τη δικτατορία.
• Ο Ιωαννίδης χάνει τους πιστούς του, που ήταν και οι πιο θερμοί οπαδοί της ένωσης. Δεν τον χρεώνουν με προδοσία αλλά με «βλακεία».
• Πολλοί δεν είχαν και μεγάλη διάθεση για πόλεμο. Η επιστράτευση ήταν «μπάχαλο».

Στο σημείο αυτό να εντοπίσουμε μερικά στοιχεία που δεν έχουν προβληθεί όσο έπρεπε ή δεν είναι και ευρύτερα γνωστά ή δεν είναι και καθόλου γνωστά. Και πρέπει να μάθει όλος ο κόσμος πως:

• Στη Γενεύη αποφασίσθηκε (χωρίς να καταχωρηθεί επίσημα) από την ελληνική και κυπριακή αντιπροσωπεία (όπως παραδέχθηκε ο Κληρίδης στις 16-8-1974 παρουσία αξιωματικών στην Κύπρο) «...όπως μη υπογραφεί συμφωνία, αλλά οι Τούρκοι να καταλάβουν μόνοι τους την γραμμή Γκιουνές...». Εξ ου και οι απανωτές συμπτύξεις των Ελλήνων χωρίς μάχη. Και η εγκατάλειψη της Αμμοχώστου (από την κατάθεση του συνταγματάρχη Τσουμή στην επιτροπή της Βουλής, όπου δήλωσε πως ήταν παρών όταν το είπε αυτό ο Κληρίδης).
• Πλοίο που αναχώρησε από Χάιφα με 1.200 Κύπριους εθελοντές «...εμποδίστηκε από δύο αντιτορπιλικά του αγγλικού στόλου...» (από κατάθεση Γεωργίτση στον ανακριτή Μπέλκα στις 24-1-75).
• Ο διοικητής των βρετανικών δυνάμεων Κύπρου ειδοποίησε το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας στην Ελλάδα την επομένη της πτήσης των ελληνικών μεταγωγικών αεροπλάνων στην Κύπρο, πως εάν επαναληφθούν τέτοιες πτήσεις «...τα αεροσκάφη της ελληνικής αεροπορίας θα αναχαιτίζονται υπό των βρετανικών...» (Σ. Γρηγοριάδης, Ιστορία της Δικτατορίας, τομ. 3, σ. 238).
• Ερωτώμενος από τον Ετσεβίτ ο Κίσινγκερ τι να κάνουν με το ελληνικό αρματαγωγό που πήγαινε στην Κύπρο για αλλαγή της ΕΛΔΥΚ (υπό τον Χανδρινό κυβερνήτη που βοήθησε βομβαρδίζοντας τους Τ/Κ στην Κυρήνεια), «...πήρε την απάντηση να το βυθίσουν...» (κατάθεση Μπίτου στην επιτροπή). Οπως αποκαλύπτουν οι Βενιζέλος -Ιγνατίου στο βιβλίο τους, ο Ετσεβίτ είχε συνεχή επαφή με τον Κίσινγκερ καθ' όλη τη διάρκεια της κρίσης.
• Αμερικανικά αεροπλάνα περιπολούσαν μεταξύ Κρήτης - Τουρκίας τις ώρες που βομβαρδιζόταν η Κύπρος. Με εμφανή αποστολή τον αποκλεισμό της περιοχής των επιχειρήσεων από πιθανή ελληνική αεροπορική κλπ. επέμβαση. Υπήρξε εμπλοκή δύο ελληνικών αεροσκαφών F-5 «...μετά ζεύγους F-4 του 6ου στόλου εις περιοχήν Μήλου, ο ημέτερος σχηματισμός ευρεθείς εις πλεονεκτικήν θέσιν ηττήσατο άδειαν βολής ...πλην όμως τούτο δεν ενεκρίθη...». (έκθεση του ταξιάρχου Σεμερτζάκη και κατάθεσή του στην επιτροπή)
• Το Βρετανικό ελικοπτεροφόρο «ΕΡΜΗΣ» «...ευρίσκετο περί την 22.00 εγγύς των ακτών της ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ ...κύρια αποβατική προσπάθεια των Τούρκων ...και εκ τηλεπικοινωνιακής υποκλοπής εξήχθη ότι τούτο συνεργάζετο μετά των Τούρκων...». (έκθεση ταξίαρχου Σεμερτζάκη).

Επομένως, όλα γίνονταν υπό τον έλεγχο και την σύμπραξη Αμερικανών και Βρετανών. Είχαν σχεδιαστεί από τον Ιωαννίδη και τους δικούς του. Παράλληλα, σχεδίαζαν ο Ετσεβίτ με τους δικούς του. Με μεσολαβητές/ συντονιστές/ εγγυητές τον Κίσινγκερ και τους δικούς του με τους Βρετανούς από δίπλα. Μια συνωμοσία, την οποία αξιοποίησαν οι Τούρκοι με την έγκριση του Κίσινγκερ. Την οποία σχεδίαση πρέπει να έμαθαν ή τουλάχιστον να προϊδεάσθηκαν Καραμανλής - Αβέρωφ - Κληρίδης. Ο Αβέρωφ γνώριζε και από πριν για το πραξικόπημα. Τον ενημέρωσε δείχνοντάς του τηλεγράφημα ο Τάσκα, Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, που είχε από τον Κίσινγκερ με εντολή να ειδοποιήσει τον Ιωαννίδη να μην προβεί (δήθεν) στο πραξικόπημα. Ο Τάσκα το δείχνει στον Αβέρωφ, ώστε να ειδοποιήσει τον Μακάριο. Το 'κανε μετά το πραξικόπημα (κατάθεση ΑΒΕΡΩΦ στην επιτροπή, όπου ενώ ο ίδιος το λέει αυτό, διορθώνει ύστερα την κατάθεση).

Γι' αυτό δεν ανοίγουν το «Φάκελο της Κύπρου».

Ο Ιωαννίδης και οι υπόλοιποι «αξιωματικοί» του Αρχηγείου Ενόπλων Δυνάμεων και η ηγεσία των ΕΔ έλεγαν στους βομβαρδιζόμενους στην Κύπρο «συγκρατηθείτε». Η γενιά αυτή των στελεχών των ΕΔ παρήγαγε περισσότερους με εύκαμπτη μέση και συνείδηση απ' ό,τι όλες οι προηγούμενες στο σύγχρονο ελληνικό κράτος. Και ο λόγος είναι η κουλτούρα που καλλιεργήθηκε. Τελείως στρεβλή έννοια του πατριωτισμού. Η προπαγάνδα που «κουρκούτιασε» το μυαλό με την κυρίαρχη άποψη πως τα συμφέροντα του ελληνικού έθνους είναι μέσα στο ΝΑΤΟ. Αρα δώστε κάτι απ' την Κύπρο στους Τούρκους, ώστε να πάρουμε και εμείς την υπόλοιπη και να μπει έτσι ολόκληρη στη συμμαχία. Γι' αυτό και το πραξικόπημα του 1967, γι' αυτό και το άλλο κατά του Μακαρίου. Και αντί της ποινικής δίωξης έβαλαν μπροστά τη διαδικασία απονομής μεταλλίων/ παρασήμων. Ηταν πρόκληση η κίνηση για απονομή ηθικών αμοιβών έτσι όπως ξεκίνησε ανεξάρτητα από το ότι οι νεκροί μαχητές που πολέμησαν τον εισβολέα πρέπει να τιμηθούν και να γίνουν και ευρύτερα γνωστοί. Ο,τι αμοιβές και να 'διναν σε πραξικοπηματίες κατά του Μακαρίου που πολέμησαν και τους Τούρκους (εκεί είναι το θέμα) δεν ισοφαρίζονται οι δύο πράξεις.

Η ιστορία δίνει το χαστούκι της στη μια περίπτωση και καταγράφει την άλλη. Τα ΜΜΕ κάλυψαν όπως όφειλαν το θέμα, απομένει να τιμηθούν τελικά όποιοι πολέμησαν και πρόσφεραν τη ζωή τους. Γιατί ο διαχωρισμός είναι εύκολος στους νεκρούς (989 οι νεκροί Κύπριοι και Ελλαδίτες στο πραξικόπημα και την εισβολή, εκτός των αγνοουμένων. Στο πραξικόπημα 98 σκοτώθηκαν, οι πέντε απ' αυτούς εξ Ελλάδος. Στην εισβολή 894, οι 795 Ελληνοκύπριοι, οι 99 Ελλαδίτες.) Το πρόβλημα είναι με τους ζωντανούς, απ' τους οποίους όσοι συμμετείχαν στο πραξικόπημα και πολέμησαν στη συνέχεια τους Τούρκους εισβολείς, αισθάνονται διπλά υπερήφανοι εάν είναι απ' τους αμετανόητους χουντικούς.

Τελικά, η Κύπρος και με την είσοδό της στην ΕΕ, που πολυδιαφημίσθηκε και γιορτάστηκε ως εθνικής σημασίας επιτυχία, ολοκληρώνει τη σχεδίαση. Οι βάσεις των Βρετανών και των Αμερικανών δεν κινδυνεύουν. Η Κύπρος έχει μοιραστεί στα δύο. Ανήκει στη Δύση. Ανήκει και στους Τούρκους.

Τι μένει μετά απ' όλα αυτά. Τι πρέπει να γίνει;

Το λιγότερο να ανοίξει ο «Φάκελος της Κύπρου». Να ενημερωθεί ο Λαός. Να ασκηθεί ποινική δίωξη. Και να σταματήσουν να καλούν τους υπεύθυνους για την προδοσία στη «Γιορτή της Δημοκρατίας», όπως συνήθισε να αποκαλείται η ετήσια γιορτή στο Προεδρικό Μέγαρο την επέτειο της μεταπολίτευσης. Είναι ντροπή και προσβολή οι Αραπάκης και Παπανικολάου ως δήθεν «επίτιμοι» να βρίσκονται στον ίδιο χώρο με τους βασανισθέντες και φυλακισθέντες της δικτατορίας. Να απολογηθούν πρέπει για την προδοσία. Οσο για τους τίτλους, ας τους επιστρέψουν όσοι δίκαια τους φέρουν. Διαμαρτυρόμενοι έτσι γιατί είναι και οι συνεργάτες του Ιωαννίδη «επίτιμοι».