Το κίνημα ειρήνης υποχρεώθηκε να δώσει ιδιαίτερη προσοχή στην αντιμετώπισή του. Την ίδια στιγμή το πολιτικο-στρατιωτικό σύμπλεγμα εξουσίας της Τουρκίας το εκμεταλλεύεται στηριζόμενο στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις του αμερικανικού, κυρίως, βιομηχανικού - στρατιωτικού κατεστημένου. Για τις ΗΠΑ και όλο το ευρω-ατλαντικό δίκτυο χωρών που παράγουν πάσης φύσεως οπλικά συστήματα, οι αγορές Ελλάδας και Τουρκίας είναι αξιοποιήσιμος χώρος κι η συνεχιζόμενη διένεξή τους είναι είδος χρυσοβροχής.

Η Τουρκία μοιάζει με βυθιζόμενο πλοίο που συμπαρασύρει τον λαό της με τα πάσης φύσεως διεθνή δάνεια και ανομολόγητες ευρω-ατλαντικές βοήθειες χωρίς να διαφαίνεται δρόμος επιστροφής. Ιδιαίτερα η εμπλοκή της στη στρατιωτική κατοχή της Κύπρου κι ο ατέρμονος μιλιταριστικός ανταγωνισμός στο Αιγαίο, την παγιδεύει σε μια οικονομική αιμορραγία προς όφελος των ισχυρών χωρών της δυτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ στο οποίο και ανήκει. Αυτό είναι και το πιο κρίσιμο σημείο που χαρακτηρίζει τον ευρω-ατλαντισμό που ενισχύει και καλλιεργεί έντεχνα την ελληνο-τουρκική διένεξη. Είναι το σημείο από το οποίο δε δύναται να απεμπλακεί η Τουρκία όσο βρίσκεται υπό την κυριαρχία της στρατοκρατικής κάστας που την καθοδηγεί.

Τελευταία, αντιλαμβανόμενη το επικίνδυνο της πολιτικής της γι' αυτή την ίδια, η ελληνική αστική τάξη αναπτύσσει μισθοφορικό στράτευμα για δυο ταυτόχρονους σκοπούς. Ο ένας είναι να ανταποκριθεί περισσότερο στις μιλιταριστικές της υποχρεώσεις έναντι των συμμάχων της, ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, σε εκστρατείες υποδούλωσης λαών. Ο άλλος είναι να έχει έτοιμο ένα σώμα πραιτοριανών -όπως πιστεύει- που θα χτυπήσει κάθε λαϊκή αμφισβήτηση των συμφερόντων της, εσωτερικά κι εξωτερικά.