Από τα μέσα της δεκαετίας του '90 και μετά επιταχύνεται η συγκέντρωση του τραπεζικού κεφαλαίου στην Ελλάδα. Ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις πήρε προς τα τέλη της δεκαετίας, ενόψει της ανασχεδιαζόμενης στρατηγικής της πλουτοκρατίας για την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. Η όλη διαδικασία συντελέστηκε σχεδιασμένα στο πλαίσιο διαφόρων συμφωνιών και κρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων, ανάμεσα σε επιμέρους μερίδες του κεφαλαίου και τις κυβερνήσεις της περιόδου. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να πρωτοστατεί στην αναδιανομή της πίτας σε συμφωνίες με τους διάφορους τραπεζικούς ομίλους. Οπως και στο παρελθόν έτσι και σήμερα η «μαγιά» είναι έτοιμη στην υπάρχουσα τραπεζική δομή, τις πάλαι ποτέ λεγόμενες κρατικές τράπεζες. Στη συγκεκριμένη διαχείριση - και καταλήστευση - της περιουσίας των λαϊκών στρωμάτων από τη δράκα του τραπεζικού κεφαλαίου βασίστηκε τόσο η συγκεντροποίηση σε 5 ομίλους όσο και η επέκτασή τους σε νέες δουλιές και νέες αγορές. Με κρατικομονοπωλιακό σχεδιασμό πραγματώθηκε και η επέκταση των ντόπιων τραπεζών στα Βαλκάνια, όπου εδώ και μερικά χρόνια επιχειρούν πάνω στο χρυσοφόρο, γι' αυτούς, έδαφος των αντεπαναστατικών ανατροπών.

Πρόσφατα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην εξαμηνιαία έκθεση για την οικονομία αναφέρει ότι η «ελληνική οικονομία μπόρεσε να δραστηριοποιήσει» τα ελληνικά πιστωτικά ιδρύματα σε 20 χώρες μέσω 26 θυγατρικών πιστωτικών ιδρυμάτων και 20 υποκαταστημάτων. Στην ίδια έκθεση προσθέτουν ότι οι ντόπιοι τραπεζικοί όμιλοι «ελέγχουν ποσοστό 10% -15% του συνολικού ενεργητικού των τραπεζών σε κάθε χώρα της περιοχής των Βαλκανίων με εξαίρεση την ΠΓΔΜ όπου το ποσοστό είναι 28%».

Ο ελληνικός λαός, όπως και οι λαοί της περιοχής, τίποτα το καλό δεν έχουν να περιμένουν από το πλιάτσικο στα Βαλκάνια και την περιοχή. Φανερό είναι ότι η συγκεκριμένη δομή του τραπεζικού συστήματος, σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, δεν εξυπηρετεί καμία απολύτως ανάγκη των λαϊκών τάξεων, μισθωτών, μικροεπαγγελματιών, αγροτών και συνταξιούχων. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε στα κράτη των Βαλκανίων. Και βέβαια η εξυπηρέτηση των αναγκών και των προτεραιοτήτων της λαϊκής οικονομίας είναι υπόθεση αποκλειστικά των λαϊκών στρωμάτων, να έρθουν σε αντίθεση και σε συνολική ρήξη με τα μονοπώλια.