Το αφεντικό έκανε τις επιλογές του. Το ίδιο και η κυβέρνηση, που στήριξε πλουσιοπάροχα όλα αυτά τα χρόνια την εργοδοσία της «ΣΙΣΣΕΡ». Το εργοστάσιο κλείνει. Ο,τι συμβαίνει στο μυαλό της κάθε εργάτριας είναι αδύνατο να περιγραφεί. Εξω από το εργοστάσιο η συζήτηση φουντώνει. Τι να πρωτοθυμηθούν, για τι να πρωτομιλήσουν. Με βάση και τις τελευταίες αρνητικές εξελίξεις, αυτή η συζήτηση είναι και από τις τελευταίες συζητήσεις εκεί, έξω από την πύλη του εργοστασίου. Οσες αντέξουν, όσες μπορέσουν να κρατηθούν όρθιες στο δρόμο του αγώνα, θα συνεχίσουν αυτή την κουβέντα αλλού μ' άλλον τρόπο. Προς το παρόν, κυρίαρχο είναι πως το εργοστάσιο κλείνει...

«Τόσα χρόνια δουλιάς και σκληρής δουλιάς και σήμερα περνούν αυτοί της επιχείρησης και σε φτύνουν. Σαν τα σκυλιά δουλεύαμε. Ξεκινήσαμε 20-25 άτομα και φτάσαμε να γίνουμε 1.000 σε αυτό το εργοστάσιο», λέει η Αννα που δουλεύει 30 χρόνια, από 14 χρονών. Μαζί της συμφωνεί και η Μαρίνα, που δουλεύει 15 χρόνια στο εργοστάσιο και είναι παντρεμένη με δυο παιδιά. «Αυτή η Ευρωπαϊκή Ενωση - λέει η Αννα - τα κάνει όλα. Από τότε που μπήκαμε, τι καλό είδαμε;». Λίγο παραδίπλα στέκεται η Ντίνα Καπιτάρη, που δουλεύει 11 χρόνια στο εργοστάσιο και λέει στην Αννα: «Το μόνο κόμμα που φώναζε έξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ ήταν το ΚΚΕ». Στην ερώτησή μας τι έχει να θυμηθεί τόσα χρόνια στο εργοστάσιο, η Ντίνα λέει: «Τι άλλο πέρα από το άγχος και την πίεση του χρόνου για να βγει η δουλιά».

Η Αννα προσθέτει: «Υπήρχε εποχή που δουλεύαμε Σαββατοκύριακα και διπλοβάρδια για να βγει η δουλιά. Αν δεν έβγαζες τη βάση, είχες πρόβλημα». Η βάση είναι τα 465 λεπτά παραγωγής, δηλαδή το 8ωρο. Κάθε δέμα που φτιάχνει η εργαζόμενη έχει πάνω ετικέτα κολλημένη με τον προβλεπόμενο χρόνο που θα πρέπει να έχει τελειώσει το δέμα. «Αν δεν προλάβαινες - συνεχίζει - σε έπαιρνε η κάτω βόλτα».

Το ζήτημα της αλληλεγγύης και της συμπαράστασης μεταξύ τους είναι έντονο, εξάλλου έχουν περάσει μια ζωή σε αυτό το εργοστάσιο. «Βοηθούσαμε η μια την άλλη, όταν προέκυπτε ανάγκη», λέει η Μαρία και συνεχίζει: «Υπήρχαν γυναίκες που αρρώστησαν εδώ και τις βοηθήσαμε μαζεύοντας λεφτά. Οπως και γυναίκες που είχαν άρρωστα παιδιά». Εκείνη τη στιγμή τη διακόπτει η Αφροδίτη και λέει: «Εμένα που είμαι 1,5 χρόνο άρρωστη με πνευμονοπάθεια με βοήθησαν οι συναδέλφισσες. Μάζεψαν χρήματα και με βοήθησαν και με το παραπάνω. Η επιχείρηση μου έστειλε μια κάρτα με λουλούδια».

Η Αφροδίτη θυμάται επίσης: «Είχε έρθει μια κοπέλα πρώτη μέρα για δουλιά. Τη δεύτερη μέρα τη χτύπησε αυτοκίνητο στην Πειραιώς. Δεν έτρεξε η εργοδοσία, εμείς τρέξαμε και βρήκαμε μια κοπέλα γυμνή σε ένα κρεβάτι στο νοσοκομείο». Βέβαια, όπως είπαν όλες, ακόμα και όταν μια εργαζόμενη δεν προλάβαινε να βγάλει τη δουλιά, βοηθούσαν οι υπόλοιπες που είχαν τελειώσει.

Λίγο παραδίπλα στέκεται η Ντίνα Μάργαρη, η οποία δουλεύει 20 χρόνια στο εργοστάσιο. Η ίδια είναι μόνη της και όπως λέει έχει σπίτι, αλλά το δάνειο για την αγορά του ακόμα το χρωστάει. Ηθελε να καταγγείλει αυτό που είπε ο υπουργός Εργασίας Δ. Ρέππας ότι οι εργάτριες της «Σίσσερ» θα έπρεπε να έχουν δουλέψει και αλλού και όχι μόνο σε μια δουλιά. «Μα είναι δυνατόν - λέει - δηλαδή αν είχαμε δουλέψει και αλλού, σήμερα δε θα ήταν 500 εργαζόμενοι στο δρόμο;». Η Μαρία Σταυροπούλου προσθέτει ότι η νύφη της απολύθηκε από τη «Σίσσερ» πριν από 5 χρόνια και από τότε δεν έχει βρει ακόμα δουλιά. Δούλευε 25 χρόνια στο εργοστάσιο.

«Φτάσαμε στο σημείο - λέει η Αφροδίτη - να λέμε "η μηχανή μου" αφού γίναμε ένα με τα ντουβάρια». Ακόμα χειρότερα, προσθέτει μια άλλη, είναι ότι εδώ δουλεύουν και πολλά ζευγάρια και μας δείχνει λίγο πιο δίπλα τον Αγγελο και τη Σοφία, που όπως λέει είναι το τελευταίο ζευγάρι που γνωρίστηκε στη «Σίσσερ».

Η Αφροδίτη θυμάται ακόμα ότι το 1985 είχε έρθει στο εργοστάσιο ο τότε υπουργός Εργασίας Β. Γιαννόπουλος μετά από κάλεσμα της εργοδοσίας σε εκδήλωση για τα 20 χρόνια της επιχείρησης. «Είχε χορέψει κιόλας - προσθέτει - και μας έλεγε τότε "έχετε καλή εργοδοσία"...».