Ψηφιακοί ήρωες. Καλωδιωμένοι. Με το μυαλό σε αιχμαλωσία κι αφεντικά τις μηχανές. Στην Αθήνα η ταινία Μάτριξ, νούμερο δύο, κόβει χιλιάδες εισιτήρια την πρώτη μέρα κι ύστερα τα σινεμά αδειάζουν μαζί με το μυαλό μας μπροστά στον ευφάνταστο εφιάλτη, βασισμένο όμως σε βιβλίο που γράφτηκε το 1950(!), τις πρώτες μέρες του ψυχρού πολέμου... Στην Αθήνα του 2003, της ανεργίας και του απατεώνα πολιτικού λόγου, της καλοκαιρινής μπόρας και της αειφόρου αγωνίας, που όμως δε γίνεται ποτέ αειφόρος ανάπτυξη σαν κι αυτή που διαφημίζουν για να κλέβουν νόμιμα οι παγκόσμιοι καπιταλιστές, ο Τζορτζ Σόρος, το σύμβολο της εξουσίας τους, τολμάει και μιλάει για επαναδιάταξη των βαλκανικών συνόρων και οδικό χάρτη στην περιοχή. Μάτριξ. Σύστημα. Αξιών θανάτου, ευτελισμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απροκάλυπτη προπαγάνδιση ενός καινούριου κόσμου, που σχεδιάζεται κι αιματοκυλιέται στα πρότυπα των προγραμματισμένων υπερκερδών των βιαστών του.

Τούτη η άνοιξη σύντροφοι βρωμάει και ζέχνει. Εκπνέει θαρρείς έχοντας θανατώσει πριν σκάσουν απ' το χώμα, όλα τα ζωντανά της σποράς. Στην τηλεόραση θανατολογία και βία ώσπου να θες να ξεράσεις, το σημαντικό της καταστροφής του σεισμού με το εξ ίσου σημαντικό του πυρπολημένου σκυλιού που σέρνεται στις οθόνες σαν κέρβερος μπροστά από την άβυσσο των παραθύρων.

Πνίγομαι. Και διόλου με παρηγορεί πως πνίγονται κι άλλοι μύριοι μαζί μου και πέφτουν και κοιμούνται ψόφιοι απ' την κούραση. Ας μην κοιμόμαστε μήτε στιγμή αν δεν ονειρευόμαστε αντάμα μια Ανοιξη γιγάντια και θηριώδη σε δύναμη, που έρχεται απ' το συλλογικό υποσυνείδητο και το οδυνηρό κοινό βίωμα, κρατάει δρεπάνι και σφυρί και σαρώνει την αρρώστια, την υποκρισία και την απάθεια. Φτύνει κι επισπεύδεται η εμφάνιση των καινούριων φύλλων κι οι άνθρωποι γίνονται ποτάμια οργής και ρίχνονται στους πορνοβοσκούς των ονείρων μας. Σε τέτοιους ύπνους αποκούμπια ποίησης ακούγεται στα όνειρα κουβανέζικη μουσική, βιετναμέζικη ιαχή και μυρίζει χλωρό καπνό, καθαρό ταμπάκο απ' αυτό που θεραπεύει τις πληγές στα γόνατα των εξαθλιωμένων πιτσιρικάδων όταν το κονσερβοκούτι γίνεται μπάλα στις χαμογειτονιές του κόσμου και σκίζει την παιδική σάρκα.

Στον ύπνο μου όπως συμβαίνει και στον ξύπνιο μου, σκάβω. Με νύχια και με δόντια πάνω στο στρώμα, του βολεμένου πανικού, παχύ και σκληρό σα λίπος δολοφονημένης φάλαινας που δεν πρόλαβε να θρέψει πεινασμένους. Αυτό το κοινωνικό παχύδερμο είναι η κυρίαρχη άποψη των κραυγών της εποχής. «Τι να κάνεις, δε γίνεται τίποτα, μάταιος κόπος...». Είναι οι κραυγές όσων ηττήθηκαν χωρίς καν να παλέψουν. Κι όμως σκάβω, σκάβεις, σκάβουμε κάποιοι, φανερά λιγότεροι απ' όσοι ίσως κρυφά και πεισματάρικα. Γιατί που να πάρει, ακόμα και σ' αυτό το χολιγουντιανό βιντεοκλίπ-ταινία, το Μάτριξ, ο άνθρωπος απέναντι στην άθλια εξουσία που στοχεύει στο μυαλό του, εξανθρωπίζεται μόνο με την Επιλογή. Διαλέγεις να είσαι άνθρωπος. Διαλέγεις, έστω και την τελευταία στιγμή μιας άθλιας ζωής, αν θα πεθάνεις σαν κομμουνιστής ή σαν ακροατής των τύψεων και των σχεδίων του κάθε Σόρος, του κάθε Μπους, του κάθε λακέ ή επιστάτη τους. Το σύστημα δεν είναι ανίκητο. Τρομοκρατημένο είναι. Γι' αυτό μιαν άνοιξη σαν τη φετινή, προσπαθεί να πείσει όποιον μπορεί ότι δεν υπάρχει πια το δικαίωμα στην επιλογή. Ουαί τοις νικηταίς! Οι δήθεν ηττημένοι πορεύονται και συναθροίζονται, παλεύουν και συνδικαλίζονται ξανά απ' την αρχή της αρχής. Γι' αυτό κι όπου συναντήσετε «νικητές» της νέας τάξης κι εποχής, θα δείτε να ζουν σαν γκάνγκστερς και μάλιστα κυνηγημένοι απ' τους λαούς που προσωρινά ξεζουμίζουν, τουρίστες στην καταναλωτική δημοκρατία τους... Δε φοβάμαι μήτε ύπνο μήτε ξύπνιο.