Η υπόθεση της Κύπρου βρίσκεται εδώ και δεκαετίας θαμμένη κάτω από τη σκόνη των εντυπώσεων. Σήμερα, μετά τις τελευταίες εξελίξεις(«ένταξη» στην ΕΕ, «ελεύθερη» διακίνηση, «σχέδιο Ανάν»), ελάχιστοι είναι αυτοί που επιμένουν να υπενθυμίζουν ότι το κυπριακό πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα ...κακού κλίματος μεταξύ των δυο κοινοτήτων, αλλά πρόβλημα ΕΙΣΒΟΛΗΣ και ΚΑΤΟΧΗΣ του 40% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αυτή η οδυνηρή πραγματικότητα δεν έχει αλλάξει. Ούτε εξαιτίας της «ένταξης» της Κύπρου στην ΕΕ, ούτε λόγω της «ελεύθερης διακίνησης». Παρά τις τελετές και τα πανηγύρια, η αλήθεια είναι απλή: Η ένταξη αφορά στη Νότια Κύπρο, η διακίνηση κάθε άλλο παρά ελεύθερη είναι, το νησί παραμένει διαιρεμένο και οι 40.000 και πλέον Τούρκοι στρατιώτες εξακολουθούν να βρίσκονται εκεί.

Ανακεφαλαιώνοντας, είναι δεδομένο ότι η «δυναμική» της ένταξης αυτό που παγιώνει είναι ακριβώς η λογική των «δύο κρατών», με τις «δύο κυριαρχίες» που προβλέπει το «σχέδιο Ανάν» να ...επικυρώνονται στα «τελωνεία» των Κατεχόμενων. Φανερό είναι, επίσης, ότι ο Ντενκτάς ανέξοδα εκτονώνει τη σφοδρή δυσαρέσκεια των Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι μοιάζουν να είναι κι αυτοί όμηροι των στρατευμάτων κατοχής.