Associated Press

Η λαϊκή κινητοποίηση κατά του πολέμου συνεχίζεται

- Ηταν ασφαλώς το κύριο ζήτημα στο Συνέδριο η ένταση και η κλιμάκωση της αντίστασης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που ετοιμάζεται στο Ιράκ. Υπήρξαν θετικές και σαφείς αναλύσεις. Κυρίως εντοπίζεται ο χαρακτήρας του πολέμου ως ιμπεριαλιστικός κι επίσης τονίζονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Από την άποψη αυτή, σημαντική ήταν και μια πρωτοβουλία του ΕΜΕΡ, στις 23 και 24 Φλεβάρη, όταν για πρώτη φορά το κόμμα συγκάλεσε την Ευρωπαϊκή Συνάντηση ενάντια στον πόλεμο στην Κωνσταντινούπολη, με συμμετοχή διάφορων φορέων και προσώπων από την Ευρώπη. Υπάρχει μάλιστα και μια σχετική έκκληση, που αποτελεί βάση για παραπέρα δράση.

Θα ήθελα να μην παραλείψουμε δύο στοιχεία που έχουν να κάνουν με την πολιτική κατάσταση στην Τουρκία. Οι σύντροφοι του ΕΜΕΡ προειδοποιούν ότι σε περίπτωση που ξεσπάσει ο πόλεμος, ο κίνδυνος ενός εμφυλίου στην Τουρκία είναι πάρα πολύ μεγάλος. Αναφέρθηκαν στις προειδοποιήσεις του παράνομου κόμματος KADEK, του πρώην ΡΚΚ, και του Αμπντουλάχ Οτσαλάν στο ζήτημα. Είναι πολύ πιθανό, λένε, να ξεσπάσουν συγκρούσεις στις μεγάλες πόλεις της Τουρκίας. Ηδη, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να επαναφέρει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης - το στρατιωτικό νόμο - στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας. Το δεύτερο είναι ότι το κόμμα αυτό, όπως και άλλες φιλειρηνικές δυνάμεις, κάνει πολύ μεγάλες προσπάθειες για κινητοποιήσεις, ειδικά στις πόλεις όπου υπάρχουν αμερικανικές βάσεις, το Ιντσιρλίκ, το Ντιάρμπακιρ κ.ά. Ακόμη, το ΕΜΕΡ έχει υιοθετήσει την πρόταση του ΠΑΜΕ, έχει δηλαδή κηρύξει απεργία για την 21η Μάρτη, και μάλιστα, αξιοποιώντας την επιρροή του στην KESK, την ένωση των εργαζομένων των δημοσίων υπαλλήλων, κατάφερε να συμφωνήσει και η KESK για απεργία. Μάθαμε ακόμη ότι το ΕΜΕΡ ετοιμάζεται να στείλει μια ομάδα 1.000 διαδηλωτών στις κινητοποιήσεις στη Θεσσαλονίκη τον Ιούνη και επίσης ότι θα συμμετάσχει οπωσδήποτε στις κινητοποιήσεις στις Βρυξέλλες την 21η Μάρτη.

Associated Press

Ενώ οι Αμερικανοί πιέζουν για να αποσπάσουν το «ναι» της Τουρκικής Βουλής

- Οι σύντροφοί μας εκεί, του ΕΜΕΡ και άλλων κομμάτων, μας είπαν ότι, κατά τη γνώμη τους, αυτή ήταν η πιο σημαντική πολιτική πράξη στην ιστορία της Τουρκίας από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το τεκμηρίωναν λέγοντας ότι πρώτ' απ' όλα, διότι η απόφαση ήταν ένα «ναι μεν», που επειδή δεν υπήρξε η απαιτούμενη πλειοψηφία έγινε «όχι», ήταν μια απόφαση σε ευθεία αντιπαράθεση με την προσπάθεια που έκαναν οι Ηνωμένες Πολιτείες εκείνη τη στιγμή να οικοδομήσουν τη «συμμαχία των προθύμων» ενάντια στο Ιράκ. Είναι πολύ έντονος ο ρόλος του στρατιωτικού κατεστημένου, αυτού το οποίο στην Ελλάδα συνηθίζεται να λέγεται «βαθύ κράτος». Οι σύντροφοί μας μίλαγαν για το ότι κατάφεραν, επιτέλους, να βγάλουν τις βδέλλες από το λαιμό τους και είναι προφανές ότι αναφέρονταν στα διεφθαρμένα πρόσωπα του πολιτικού συστήματος και η αίσθησή μου είναι ότι συνέπεια της φοβερής κρίσης που πέρασε είναι όλες αυτές οι αλλαγές. Είναι έντονο το αίσθημα ότι «μπορούμε», έστω κι αν υπάρχουν αυταπάτες σε τμήματα του λαού. Αυτό ενισχύθηκε από την απόφαση του Κοινοβουλίου. Δεν έτρεφε κανένας αυταπάτες, βέβαια, για το ότι θα βρεθεί ένας τρόπος να περάσει τελικά μια θετική απόφαση για τους Αμερικανούς, αλλά η απόφαση αυτή ήταν μεγάλη και δίνει μια νέα ώθηση στο αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στη χώρα αυτή. Με αυτήν την έννοια, έχει βάση η εκτίμηση ότι πρόκειται για «ιστορική» απόφαση, αν και όλοι έχουν πλήρη συνείδηση των δυσκολιών και των μεγάλων κινδύνων που διατρέχει ο κουρδικός πληθυσμός, όπως και η κοινωνία και η οικονομία στην Τουρκία.

Να τονίσω κάτι. Η Τουρκία είναι η μοναδική χώρα όπου υπάρχει μαζικό κίνημα, και συνδικαλιστικό κίνημα, έστω με μια ρεφορμιστική ηγεσία - που γίνεται προσπάθεια ν' αλλάξει κι αυτό ήταν ένα ζήτημα του συνεδρίου. Εν πάση περιπτώσει υπάρχει ένα ταξικό κίνημα, υπάρχει ένα αντιπολεμικό κίνημα, μαζικότατο, στα πανεπιστήμια και τις γειτονιές, σε μια χώρα που γειτονεύει με το Ιράκ. Που είναι το πιο σημαντικό ορμητήριο για τους Αμερικανούς, που οι στρατιωτικές υποδομές της δεν έχουν καμία σχέση με εκείνες της Σαουδικής Αραβίας ή του Κουβέιτ. Το ειδικό βάρος της Τουρκίας είναι ότι έχει μαζικό κίνημα και λόγω αυτών των καταστάσεων που περιγράψαμε το Κοινοβούλιό της πήρε αυτήν την απόφαση. Νομίζω ότι και μελλοντικά το ειδικό βάρος της Τουρκίας στο θέμα του πολέμου και των συνεπειών του θα είναι μεγάλο, γι' αυτό πρέπει να ενταθεί η αλληλεγγύη και η συνεργασία με το αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα από όλους, κυρίως στη χώρα μας, αλλά και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

- Το τουρκικό αντιπολεμικό κίνημα παλεύει να εμποδίσει τις αμερικανικές δυνάμεις, που, χωρίς κοινοβουλευτική έγκριση, παράνομα κατά το Σύνταγμα, αναπτύσσονται από το Ισκέντερουν (Αλεξανδρέττα). Υπήρξε μια διαδήλωση του ΚΚ Τουρκίας που κατέστειλαν βίαια οι αρχές ασφαλείας. Ταυτόχρονα, σημειωνόταν μια προσπάθεια να έρθει το θέμα στο Κοινοβούλιο και μάλιστα από το πλέον συντηρητικό κοινοβουλευτικό κόμμα. Μπορεί το μαζικό κίνημα να σταματήσει τους Αμερικανούς; Τι λένε οι άνθρωποι που συναντήσατε;

- Η αίσθηση είναι ότι παρά τις κινητοποιήσεις και τους αγώνες, ακριβώς επειδή η κυβέρνηση Ερντογάν έχει το χαρακτήρα που έχει, τελικά «θα τα βρει» με τους Αμερικανούς. Δεν υπήρχαν αυταπάτες στο θέμα αυτό. Ομως τίποτα δε θα είναι όπως πριν, τίποτα δε θα θεωρείται τετελεσμένο.

Αυτό που απασχολεί όλους στην Τουρκία είναι πώς θα αποτρέψουν τις γνωστές εθνικιστικές σοβινιστικές δυνάμεις, τους Γκρίζους Λύκους, το βαθύ κράτος, όλες αυτές τις δυνάμεις, από το να στρέψουν την αγανάκτηση του κόσμου ενάντια στους Αμερικανούς και τον πόλεμο, ενάντια στο κουρδικό στοιχείο. Εκεί όλοι βλέπουν ένα μεγάλο κίνδυνο και έχουν δίκιο νομίζω. Γι' αυτό τόνιζαν οι άνθρωποι του ΕΜΕΡ την ενότητα και την αλληλεγγύη στον αγώνα του τουρκικού και του κουρδικού λαού.

Πάντως, αν κρίνει κανείς από την αύξηση της ριζοσπαστικότητας, αν θέλετε, των κινητοποιήσεων που ακολούθησαν μετά το ψήφισμα του Τουρκικού Κοινοβουλίου, επιβεβαιώνεται η εκτίμηση ότι αυτή η ιστορία θα δώσει νέα ώθηση στο κίνημα. Είναι προφανές ότι προκαλεί κλυδωνισμούς στο υπάρχον πολιτικό σύστημα.

- Ο Πρόεδρος της Τουρκίας, Σεζέρ, είπε πρόσφατα στους δημοσιογράφους ότι «το πραγματικό κόστος του πολέμου θα φανεί όταν θα αρχίσουν να έρχονται πίσω οι σάκοι με τους νεκρούς στρατιώτες μας». Οι Τούρκοι στρατηγοί είναι γνωστό ότι θέλουν να εισβάλουν στο Ιράκ. Ποια είναι η εκτίμηση για το τι θα προκαλέσει αυτός ο πόλεμος στην Τουρκία και γενικότερα στη Μέση Ανατολή;

- Αν και ειδικά γι' αυτό το θέμα δεν υπήρξαν πολλές συζητήσεις και υπάρχει εξήγηση γι' αυτό, διότι ήταν ιδιαίτερη η στιγμή που έτυχε να γίνει το συνέδριο του ΕΜΕΡ, δηλαδή πρέπει να έχουμε υπόψη μας και την ψυχολογία που επικρατούσε ήταν μια συνάντηση των «χαρούμενων συνέδρων», θα το έλεγα, λόγω της τεράστιας επιτυχίας της διαδήλωσης και της απόφασης στη Βουλή. Δεν είναι μικρό πράγμα. Το κατεστημένο, και τα ΜΜΕ, τα ηλεκτρονικά τουλάχιστον, έπαθαν σοκ και ήταν εμφανές. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι από το πρωί μέχρι το βράδυ, επί δύο ημέρες, όλες οι τηλεοράσεις στην Τουρκία δείχνανε τις γκριμάτσες του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών μετά την απόφαση, τους δημοσιογράφους να ρωτάνε και να ξαναρωτάνε τι συνέβη και να βρίσκονται όλοι σε αμηχανία. Καταλαβαίνετε.

Υπάρχει μια σημαντική τοποθέτηση για τις συνέπειες του πολέμου, στο επίσημο ντοκουμέντο του συνεδρίου. Λέει ότι αυτός ο πόλεμος βάζει στο στόχαστρο όλες εκείνες τις χώρες που με τον άλφα ή βήτα τρόπο αρνήθηκαν ή αρνούνται μέχρι στιγμής να ενταχθούν σε αυτό που ονομάζεται σύστημα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της παγκόσμιας οικονομίας. Δηλαδή, στο διεθνή καπιταλιστικό οικονομικό καταμερισμό. Εννοούν, προφανώς, οι σύντροφοι το Ιράκ τη σοσιαλιστική Κούβα, αλλά όμως και πολλές άλλες χώρες, περίπου πενήντα, σύμφωνα με την άποψη των συντρόφων, που για διάφορους λόγους δε θέλουν να μπουν σε αυτό το σύστημα. Σκέφτονται, και το λένε και στην ανάλυση που κάνουν, ότι αυτός ο πόλεμος αφορά πολλές άλλες χώρες πέραν του Ιράκ. Δεύτερος στόχος θεωρούν ότι είναι τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, και πολύ σωστά, και ο τρίτος στόχος είναι το οργανωμένο επαναστατικό εργατικό κίνημα και αυτό είναι επίσης σωστό. Από άποψη γεωστρατηγική, δηλαδή, κατανοούν πολύ καλά ότι επόμενος στόχος είναι πιθανό να είναι το Ιράν, ή η Βενεζουέλα ή η ΛΔ Κορέας, αλλά πρωτίστως οι χώρες της περιοχής. Βλέπουν δηλαδή πιο σφαιρικά τα πράγματα, τονίζοντας πάλι - λέω - τη συμμαχία και την κοινή δράση με τους Κούρδους, γιατί αυτοί πρώτοι θα βρεθούν στο στόχαστρο, επειδή είναι μεταξύ πολλών διασταυρούμενων πυρών.