- Ακόμα και αν δεν υπήρχε ο επερχόμενος πόλεμος κατά του Ιράκ, υπήρξε η οικονομική κρίση, υπάρχουν σε εξέλιξη οι προσπάθειες των διεθνών χρηματοπιστωτικών οργανισμών, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενωσης να «συμμορφώσουν» την Τουρκία ως προς την υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων συνταγών και πολιτικών. Ποιες είναι οι εκτιμήσεις του ΕΜΕΡ και πώς είναι τα πράγματα στην Τουρκία;

- Οσον αφορά το ΕΜΕΡ, στο συνέδριο, όπου αναπτύχθηκε εκτενής συζήτηση, οι σύντροφοι ήταν ξεκάθαροι. Θεωρούν ότι οι πολιτικές της ΕΕ είναι το ίδιο πράγμα ακριβώς με αυτές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Γι' αυτό το λόγο η στάση του κόμματος είναι κάθετα αντίθετη με την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Εχουν πλήρη επίγνωση ότι παρά το ό,τι λέγεται και προβάλλεται στην Τουρκία από συγκεκριμένους κύκλους, όλα τα προωθούμενα μέτρα θα επιδεινώσουν ακόμα περισσότερο την ήδη πολύ δύσκολη κατάσταση των εργαζομένων. Ιδιωτικοποιήσεις, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων - μάλιστα στις 15 Μάρτη το τουρκικό Κοινοβούλιο ετοιμάζεται, υπό πίεση από το ΔΝΤ και την ΕΕ, να αλλάξει ριζικά τον Κώδικα Εργασίας, όπως ονομάζεται, και να εισάγει όλα όσα γνωρίζουμε και στην Ελλάδα, τη «στρατηγική της Λισαβόνας», να το κωδικοποιήσω έτσι. Κατάργηση 8ωρου, συλλογικών συμβάσεων, δεσμεύσεων περί της μη πραγματοποίησης απολύσεων στους τόπους δουλιάς, προώθηση ιδιωτικοποιήσεων σε μεγάλη έκταση. Το επιχείρημα γνωστό: «Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να πληρωθούν τα χρέη της Τουρκίας;».

Στην Τουρκία, όμως, το βλέπει κανείς έντονα, επειδή η ιδιωτικοποίηση δεν έχει προχωρήσει στο βαθμό που έχει προχωρήσει στην Ελλάδα, πόσα είναι ικανός πραγματικά ο δημόσιος τομέας να κάνει, σε πλήρη αντίθεση με όσα λέγονται στην Ελλάδα περί του ότι ο δημόσιος τομέας δεν μπορεί να είναι παραγωγός, βιομήχανος και όλα αυτά. Ηλεκτρική ενέργεια, μεταφορές, αυτοκινητοβιομηχανία, αεροπορικές εταιρίες, λειτουργούσαν στην εντέλεια χωρίς ιδιωτικό κεφάλαιο. Αντιθέτως, εκεί που έχει εισδύσει το ιδιωτικό κεφάλαιο, βλέπουμε φοβερά σκάνδαλα, π.χ. στην κινητή τηλεφωνία, που έχουν διογκώσει το εξωτερικό χρέος της χώρας.

Να πούμε και μια λεπτομέρεια που την έγραψε η εφημερίδα μας, αλλά είναι ευκαιρία να επαναλάβουμε. Η φοβερή κρίση που περνάει η Τουρκία ξέρετε ότι έφερε από τη μια μέρα στην άλλη εξακόσιους χιλιάδες γιάπηδες της «νέας οικονομίας» στο δρόμο. Αυτό έχει συμβολικό χαρακτήρα. Για τους άλλους εργαζόμενους φυσικά, οι συνέπειες ήταν παρόμοιες, τις είδαμε στην τηλεόραση. Θα θυμάστε τις εικόνες με τους μικρομεσαίους, που έσπαγαν ταμειακές μηχανές. Κάποιος, μάλιστα, είχε πετάξει και μία στον τοτινό πρωθυπουργό Ετσεβίτ. Ο κόσμος δυσκολεύεται να ζήσει. Κάτω από το βάρος των γεγονότων, ο λαός προσπαθεί να επιβιώσει με μεγάλες δυσκολίες.

- Θεωρείτε, εν κατακλείδι, ότι το λαϊκό κίνημα στην Τουρκία ενδυναμώνεται;

- Το βέβαιο είναι ότι υπάρχει άνοδος, και του κινήματος, και των διαθέσεων, και των στόχων. Βέβαια, πρέπει κανείς να είναι πολύ προσεκτικός και είναι δύσκολο να εκτιμήσει ποια θα είναι η τελική έκβαση. Γιατί είναι δύσκολο; Αφ' ενός, επειδή όλο και περισσότερο η νέα κυβέρνηση εφαρμόζει μια πολιτική, που, έχοντας υπ' όψη την πίεση τη λαϊκή, προσπαθεί να ενσωματώσει και να εκτονώσει κάθε αντίδραση. Αφ' ετέρου, λόγω της επιρροής της ΕΕ, η οποία είναι εντονότατη και πανταχού παρούσα, και προσπαθεί να εμφανιστεί ως η «φιλειρηνική επιλογή», ως μία επιλογή που δίνει θετική διέξοδο στις ανησυχίες και τις κινητοποιήσεις του μαζικού λαϊκού κινήματος. Επίσης, οι διεργασίες που γίνονται θέλουν προσοχή, γιατί, ξέρετε, ο τρόπος να ξεπεραστούν βαθιές κρίσεις είναι πιο σκληρά και αντιλαϊκά μέτρα, από τη μία, αλλά και περισσότερες προσπάθειες και δυνατότητες για εξαγορά τμημάτων της λεγόμενης «μεσαίας τάξης», ή, όπως έχουμε δει και στην Ελλάδα, συνειδήσεων και ηγεσιών τμημάτων, που είχαν αγωνιστική τοποθέτηση σε άλλες καταστάσεις. Χώρια, που ο περιβόητος εκδημοκρατισμός δεν υπάρχει: Οι μεταρρυθμίσεις είναι όλες στα χαρτιά. Το θέμα του ΚΚ Τουρκίας, το μειονοτικό με τους Κούρδους στα ζητήματα γλώσσας κλπ., το σκάνδαλο των φυλακών με τα Λευκά Κελιά και τους απεργούς πείνας, το αίτημα απελευθέρωσης όλων των πολιτικών κρατουμένων.

Από τη στιγμή που όλα αυτά διατηρούνται, γίνεται φανερό ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι και θα αναζητηθούν και άλλοι για να αναχαιτιστεί το λαϊκό κίνημα. Αλλά μένει να δούμε, αν θα το πετύχουν.