Αρχίζει λοιπόν η Μεγάλη Μητέρα των Αμερικανικών Δικών στην Ελλάδα ή και Δίκη της «17Ν» επιλεγόμενη. Σύντροφοι ψυχραιμία κι αντίσταση. Οσα κι αν ξοδευτούν σε χρήμα, κόπο κι αίμα, λόγια, συγγράμματα και ράμματα για ηθικές πληγές και παράλογες επιστημονικές κατασκευές, δύσκολα ο τόπος θα εξοικειωθεί με τέτοιες δικανικές διαδικασίες και πρακτικές αναζήτησης αλήθειας περί των γεγονότων κι απονομής δικαιοσύνης.

Αυτό που μ' εξοργίζει είναι η σύγκριση των κινητοποιήσεων που έγιναν για την κατάργηση των ενόρκων, τις αξιοθρήνητες μυστικές συμφωνίες για δικαστικές συνδρομές μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδος, για τους τρομονόμους και τη θεσμοθέτηση ολοένα και περισσότερων και ειδικότερων ιδιωνύμων, με αυτές που γίνονται τώρα για το είδος της δημοσιότητας που επιβάλλει η φύση αυτής καθαυτής της δίκης. Είναι δυνατόν, όλοι όσοι αδιαφόρησαν για το ξεθεμέλιωμα των πολιτικών δικαιωμάτων όλων μας, πιπιλίζοντας καραμελίτσες περί νομικού πολιτισμού κι άλλα τέτοια εύηχα, να καμώνονται τώρα τους έκπληκτους; Οταν επιστρατεύονταν επί μήνες οι ναυτεργάτες, ήθελα να ήξερα ποιοι δημοσιογράφοι πίστευαν ότι δε θα έρθει κι η στιγμή να αγωνίζονται για το μαγνητόφωνο και τις δυο αλογόκριτες αράδες τους; Στη μικρή επαρχία της Πλανηταρχίας με το ιστορικό όνομα Ελλάδα, έχουν ιδιωτικοποιηθεί από το σοσιαλδημοκρατικό σύστημα διαχείρισης της εξουσίας όλα τα δικαιώματα των πολιτών, όλες οι πηγές πλούτου και πολιτισμού της χώρας, όλα τα μέσα παραγωγής. Ο ύπνος των εργαζομένων και των αγέννητων ακόμη, το δικαίωμα της αναπνοής, πολλώ μάλλον της ελεύθερης σκέψης, το διαφεντεύουν κερδοσκόποι, βάρβαρα αφεντικά που ανοίγουν βιβλία συλλυπητηρίων μόνον για τους δικούς τους νεκρούς και ομαδικούς τάφους δικαιωμάτων και ζωής, για όλους τους υπόλοιπους λαούς εκ των προτέρων θεωρούμενους εχθρούς τους. Οποιος κόπτεται για τη «δίκαιη δίκη» αμερικανικού τύπου μόλις τώρα, ας ρίξει μια ματιά στην αγωνία νομικών, πολιτών, κατηγορουμένων, θυμάτων σύγχρονου ρατσισμού και εγκλείστων στο Γκουαντανάμο στρατόπεδο συγκέντρωσης, στις ίδιες τις ΗΠΑ. Οπου χιλιάδες εργαζόμενοι υποδουλώνονται στον τόσο αποδεκτό από την ελληνική διανόηση, δημοσιογραφία και ψευδοαριστερά, «πατριωτικό ιμπεριαλισμό του νεοσύστατου χουντικού υπερυπουργείου με το όνομα Homeland Security». Και διαμαρτύρονται. Και διαδηλώνουν. Και φυλακίζονται. Αλλά δεν τους δείχνει το Χόλιγουντ οπότε και δεν τους παίζει ο Χατζηνικολάου. Απ' αυτούς παίρνουμε συγχαρητήρια για την εν γένει ελληνική κι ευρωπαϊκή πολιτική μας. Απ' αυτούς θα κριθεί και το δίκαιον της δίκης, όχι μόνον της «17Ν» αλλά και κάθε δίκης από τούδε.

Οσοι πραγματικά κόπτονται να μην επικρατήσει το είδος δίκης που πρέπει να μάθουμε να διεξάγουμε μετά τη Μητέρα των Δικών Τους, τότε υπάρχει ακόμη καιρός για ανατροπή της πολιτικής που την εκτρέφει. Απεργία. Πορεία. Αποχή. Σύγκρουση. Ψήφος. Αγώνας στα σωματεία. Κατάληψη. Ο,τι χρειάζεται, όποτε χρειάζεται, αλλά συνεχώς σε δράση. Γιατί άμα τώρα αρχίσουν οι συμβιβασμοί του «απ' το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα» μ' αυτή θα μείνουμε και θα θρηνούμε τη χαμένη τιμή της κακής περίληψης που στέλνει ο Μίλερ στ' αφεντικά του, για να δικαιολογήσει τα λεφτά που ξόδεψε στα ελληνικά ΜΜΕ, προς εξωραϊσμό της εικόνας τους...