ΠΑΜΕ στο δικό μας πόλεμο | Πατριδογνωμόνιο | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΑΜΕ στο δικό μας πόλεμο

Αστραψε και βρόντηξε στο Ναύπλιο. Κι έτρωγαν κι έπιναν μεταλλαγμένη σε ακριβά γεύματα την αξία, την υπεραξία, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον των εργαζομένων, οι υπουργοί Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Το κάστρο με την παντιέρα των ειρηνιστικών συνθημάτων φωτισμένο ακόμα και τη νύχτα, η βροχή που μούσκεψε τα κόκαλα των απτόητων να υποχωρεί τρομαγμένη και οι βρικολακιασμένες προθέσεις των συνομιλούντων υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας να εκτείνονται ως και την επέκταση, λέει, του χρόνου εργασίας. Με το σφυρί και το δρεπάνι, με τον υπολογιστή και το μολύβι, με το φτυάρι και τα βιβλία του δασκάλου, πρέπει να δουλεύεις μέχρι τα 70, μέχρι να πεθάνεις πριν την ώρα σου και ν' απαλλάσσεις το κτηνώδες σύστημα από τη συνταξιοδοτική απαίτηση.

Το ΠΑΜΕ εξελίσσεται, σύντροφοι, στη μόνη ασυμβίβαστη υπολογίσιμη αντιστασιακή δύναμη του τόπου, άξιος εκφραστής των εργαζομένων, χώρος ανοιχτός σε κάθε δύναμη που δεν ξεγελιέται με καραμέλες πεταμένες απ' την εξουσία, δεξιά ή σοσιαλδημοκρατία. Δύναμη με φαντασία και γνώση που καθημερινά πλουτίζεται από την εμπειρία και την ανάγκη των πολλών, των ολοένα περισσότερων εργαζομένων. Κι όταν εκεί, στην πλατεία του Ναυπλίου ακουγόταν ο συνδικαλιστής απ' τη Βενεζουέλα να φωνάζει «πατρίδα ή θάνατος», ακουγόταν ο συνδικαλιστής από το Βέλγιο να φωνάζει πως η ΕΕ είναι μια απάτη για τους εργαζόμενους κι η Ιταλίδα να καλεί σε συστράτευση κι αλληλεγγύη, έπαιρνε σάρκα και οστά και γέμιζε περηφάνια το βλέμμα με το βροντερό σύνθημα «Εργάτες, αγρότες, φοιτητές, με Μέτωπο απαντάμε στις πολυεθνικές, με Μέτωπο απαντάμε στους ιμπεριαλιστές».

Η δικιά μου η δουλιά είναι να μαζεύω και να διαθέτω σ' όσους περισσότερους μπορώ πληροφορίες και πραγματικές ειδήσεις, αυτές που καθορίζουν την ποιότητα της ζωής αλλά και τη ζωή αυτή καθαυτή των ανθρώπων της καθημερινότητας. Πολλές φορές μοιάζουν βαρύγδουπες κι ίσως άχρηστες για να βγάλει κανείς πέρα το βάσανο και τις χαρές της μέρας του. Κι όμως, είναι τις περισσότερες φορές, αυτές ακριβώς οι ειδήσεις που περνάνε στα ψιλά ή δεν ακούγονται καθόλου και καθορίζουν την αυριανή μέρα μας αλλά ακόμα και τη ζωή των αγέννητων της Γης.

Περπατούσα στο Ναύπλιο, φώναζα, και το μυαλό μου τριβέλιζε αυτό που έπρεπε να γράψω οπωσδήποτε κι όχι αυτό που ήθελα, έναν ίαμβο για τόσες χιλιάδες ξεβολεμένους αγωνιστές που περπατούσαν αντιστεκόμενοι στις «Σειρήνες» της μιντιοκρατικής εποχής, ξέροντας ότι στην ...ενημέρωση δεν αξίζουν ούτε μια χάντρα απ' το κομπολόι του κυρ Μάκη, ούτε μια τρίχα από τα γένια του Κακαουνάκη. «Για να αντιμετωπίσουν την "απειλή" της Βόρειας Κορέας οι ΗΠΑ έδωσαν άδεια στην Ιαπωνία να αναπτύξει πυρηνικό πολεμικό πρόγραμμα ταχύτατο, ικανό να λειτουργεί και ν' απειλεί με τη σειρά του την ασιατική μισή γη, μέσα σε λίγους μήνες». Είδηση μεγάλης ανατριχίλας.

Περπατούσα στο Ναύπλιο και μ' έτρωγε η πληροφορία του συναδέλφου από τις ΗΠΑ πως η μέρα του βρώμικου πολέμου εναντίον του Ιράκ, κι όλης τελικώς της Μέσης Ανατολής, έχει οριστεί. Το πιθανότερο είναι πως οι φριχτοί βομβαρδισμοί, οι εφιαλτικότεροι που γνώρισε η Γη, θ' αρχίσουν στις 15 του Φλεβάρη, ανήμερα της μεγάλης αντιπολεμικής πορείας στην Αθήνα και σ' όλον τον κόσμο. Και ζωντάνευε στα μάτια μου ο επιθανάτιος ρόγχος, σαν κλάμα αδύναμης γάτας, του βρέφους των οχτώ ημερών που είδα να πεθαίνει στο νοσοκομείο της Βαγδάτης επειδή έλειπε ένα μικρό πλαστικό ιατρικό εργαλείο των πέντε δραχμών, εξαιτίας του φριχτού «δημοκρατικού» εμπάργκο...

Περπατούσα στο Ναύπλιο κι ο εφιάλτης σαν να υποχωρούσε λίγο με το βηματισμό των θαρραλέων και τις παντιέρες μας. Κι έλεγα πως για να σκιαχτεί πρέπει όλοι να ΠΑΜΕ στο δικό μας πόλεμο, της καθημερινής αντίστασης στον προγραμματισμένο δικό τους. Οπως πάει το φως κατά μέτωπο και χτυπάει κατάστηθα το σκοτάδι. Οπως πάει η ζωή όταν τη φυλάμε και την υπερασπιζόμαστε εμείς κι όχι ο του θανάτου διαχειριστής...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ