Την αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης αποτυπώνει και ο λεγόμενος κοινωνικός προϋπολογισμός του 2002, που παρουσίασε χτες ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Δ. Ρέππας. Παρά τα μεγάλα και παχιά λόγια των κυβερνητικών προπαγανδιστών, τις ανέξοδες προεκλογικές υποσχέσεις για ενίσχυση του λεγόμενου κοινωνικού κράτους, αυτό που σαφώς προκύπτει από τα στοιχεία του προϋπολογισμού είναι και η απόλυτη μείωση της κρατικής επιχορήγησης των ασφαλιστικών οργανισμών για το τρέχον έτος.

Συγκεκριμένα, η κρατική επιχορήγηση προς τα ασφαλιστικά ταμεία από 2.701.898.000 ευρώ το 2001, φέτος μειώνεται στα 2.692.331.000 ευρώ. Το πραγματικό όμως μέγεθος αυτής της μείωσης είναι ακόμα μεγαλύτερο αν στη σύγκριση πάρουμε υπόψη μας τον πληθωρισμό αλλά και τους ρυθμούς διόγκωσης του ΑΕΠ, που κινείται πάνω από το 4%. Για να μη μιλήσουμε για τις πραγματικές ανάγκες των συνταξιούχων και των ασφαλιστικών ταμείων.

Αγριο πετσόκομμα έχει υποστεί η επιχορήγηση του ΙΚΑ, που από 615.113.000 ευρώ το 2001, φέτος περιορίζεται στα 423.470.000 ευρώ, δηλαδή μείωση κατά 30% περίπου. Αντίστοιχη μείωση γίνεται και στην επιχορήγηση του ΤΕΒΕ, από 96.845.000 ευρώ στα 70.000.000, αλλά και στο ΤΑΕ, από 17.022.000 στα 15.000.000 ευρώ. Η σχετική αύξηση στην επιχορήγηση του ΝΑΤ από 452 εκατομμύρια ευρώ στα 469 εκατ. περίπου δεν καλύπτει ούτε τον πληθωρισμό, πολύ περισσότερο τις ανάγκες του Ταμείου. Οσον αφορά στον ΟΓΑ η εισφορά του κράτους από 1.482 εκατομμύρια ευρώ, στα 1.646 εκατ. ευρώ απορρέει από την υποχρέωσή του για συμμετοχή στην ασφάλιση των αγροτών και καθόλου δε σημαίνει βελτίωση των συνταξιοδοτικών απολαβών των αγροτών, που έτσι και αλλιώς παραμένουν σε επίπεδα εξαθλίωσης.

Εκεί όμως που αποτυπώνεται η ταξική διάρθρωση του κοινωνικού προϋπολογισμού είναι στο ποιος πραγματικά εισφέρει στα ταμεία των ασφαλιστικών οργανισμών. Ετσι, ενώ η κυβέρνηση επικαλείται στατιστικά στοιχεία, όπως το ποσοστό των δαπανών κοινωνικής προστασίας προς το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, που ανέρχεται στο 21,09%, το κρίσιμο ζήτημα είναι ποιος πληρώνει αυτές τις δαπάνες. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε ένα σύνολο εσόδων 20 δισεκατομμυρίων ευρώ περίπου των φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης, η συμμετοχή του κράτους περιορίζεται μόνο στο 1,1 δισ ευρώ. Αυτό δηλαδή που οι κυβερνήσεις εμφανίζουν ως «κοινωνική προστασία» του κράτους, στην πραγματικότητα γίνεται με τις εισφορές πριν απ' όλα των εργαζομένων και του λαού. Ειδικότερα, τα έσοδα των φορέων της Κοινωνικής Ασφάλισης για το 2002, σύμφωνα με τα στοιχεία, προέρχονται: Κατά 33,24% από τις καταβολές των ασφαλισμένων, κατά 29,82% από αυτό που η αστική οικονομική επιστήμη αποκαλεί «εισφορές εργοδοτών» ενώ στην ουσία πρόκειται και πάλι για μέρος του μισθού των εργαζομένων. Τα υπόλοιπα προέρχονται κατά 24,16% από κοινωνική εισφορά, δηλαδή από τους πολίτες μέσω διαφόρων τρόπων, κατά 4,93 από προσόδους της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων, κατά 2,2% από διάφορα έσοδα και μόνον 5,65% από τη συμμετοχή του κράτους.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η κινητή και ακίνητη περιουσία των Ταμείων στις 31.12.2001 ανέρχεται στα 16.670.856.597 ευρώ. Απ' αυτά τα 3 δισ. περίπου βρίσκονται υπό τη μορφή μετοχών. Ομως, η αξία αυτών των μετοχών το 2000 ήταν 3,9 δισ. ευρώ. Μεταξύ των δύο αυτών ετών από το τζογάρισμα στο χρηματιστήριο η αξία των μετοχών μειώθηκε κατά 906 εκατομμύρια ευρώ, δηλαδή το ποσοστό των απωλειών τους ανέρχεται στο 23,18%.