Ηταν 14 Αυγούστου 1954 και ώρα 5.25 π.μ. Στη θέση Αγία Μαρίνα στο Δαφνί, όλα είναι έτοιμα για μια εκτέλεση. Το εκτελεστικό απόσπασμα, ο μελλοθάνατος, ο επικεφαλής του αποσπάσματος με τη διαταγή της εκτέλεσης... Νύχτα προς ξημέρωμα. Μόνο ο τόπος δεν ήταν ο συνήθης τόπος εκτελέσεων. Ο μελλοθάνατος δεν ήταν άλλος από τον Νίκο Πλουμπίδη, μέλος της ΚΕ του παράνομου, από το μετεμφυλιοπολεμικό αντιδραστικό καθεστώς, ΚΚΕ. Οι εφημερίδες της εποχής την ίδια μέρα θα γράψουν: «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ, αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος» και «δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήση, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του». (Εφημερίδες 14/8/1954).

Ετσι, το αντιδραστικό μετεμφυλιοπολεμικό καθεστώς στην Ελλάδα, σε αγαστή συνεργασία με τους Αμερικανούς που ήταν από τα βασικά στηρίγματά του, (στο λαό δεν είχε ερείσματα, άλλωστε με τα όπλα, τη βία, την τρομοκρατία και τις αμερικανικές βόμβες είχε επιβληθεί), διαπράττει άλλη μια δολοφονία, αυτή του Νίκου Πλουμπίδη, με τα πυρά του εκτελεστικού αποσπάσματος. Στην κυβέρνηση βρισκόταν ο «Ελληνικός Συναγερμός», η «Δεξιά», του Παπάγου. Βεβαίως δύο χρόνια πριν, το Μάρτη του 1952, από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος δολοφονήθηκαν ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του. Τότε στην κυβέρνηση βρισκόταν το «Κέντρο», η άλλη «Δεξιά» με επικεφαλής τον Πλαστήρα.

Η πολιτική αντιμετώπισης του ΚΚΕ ήταν η ίδια και δεν ήταν το μόνο κοινό χαρακτηριστικό ανάμεσα στα δυο πολιτικά κόμματα της άρχουσας τάξης. Η κοινή πολιτική αντιμετώπισης του ΚΚΕ χαρασσόταν και εκτελούνταν με αξιοθαύμαστη προσοχή από την ντόπια εξουσία από κοινού με τους Αμερικανούς και τη CIA. Και τόσο οι Αμερικανοί όσο και το ντόπιο καθεστώς ήθελαν αίμα. Το αίμα των ηγετών της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ, για να σπέρνουν μ' αυτό τον τρόμο και έτσι να πετύχουν τη διάλυση του εργατικού κινήματος, με το ξέκομμα του ΚΚΕ από το λαό, και τελικά την υποταγή του λαού στη μαύρη αντίδραση. Δεν τους έφταναν οι φυλακές, οι εξορίες και τα βασανιστήρια των αγωνιστών στα κολαστήρια «εθνικής αναμόρφωσης», Γιούρα, Μακρονήσι κλπ.

Ο Νίκος Πλουμπίδης, δε δικάστηκε μόνος του. Μαζί του δικάστηκε ερήμην η τότε καθοδήγηση του ΚΚΕ, σε μια από τις πολιτικές δίκες με προετοιμασμένη την καταδίκη αυτών που δικάζονταν. Είπαμε. Ο αντίπαλος έπρεπε να συντριβεί. Αλλά ας δούμε πιο συγκεκριμένα τα γεγονότα.

Ο Νίκος Πλουμπίδης συλλαμβάνεται στις 25 Νοεμβρίου του 1952. Κρατείται από τότε ως την έναρξη της δίκης στις 24 Ιούλη 1953, ημέρα Παρασκευή. Μαζί του δίκαζαν ερήμην και τους Ν. Ζαχαριάδη, Γ. Ιωαννίδη, Β. Μπαρτζιώτα, Μ. Πορφυρογένη, Π. Ρούσο, Λ. Στρίγγο, Μ. Βλαντά, Γ. Βοντίτσιο - Γούσια κ.ά. Βασική κατηγορία του καθεστώτος εναντίον τους ήταν η «παραβίαση» του ΑΝ 375 της μεταξικής δικτατορίας περί κατασκοπίας. Ενα καθεστώς που είχε ως βασικότερο στήριγμά του τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, δίκαζε για κατασκοπία τους κομμουνιστές, τους πρωτοπόρους του απελευθερωτικού αγώνα. Αλλά είπαμε. Το λαό τον φοβάται η άρχουσα τάξη, ιδιαίτερα δε όταν το πολιτικό κόμμα της εργατικής τάξης, έχει δώσει ταξικές μάχες τέτοιες, που να είναι πραγματικά ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της τάξης, ακόμη και αν προέρχεται από μια ήττα σαν αυτή του εμφυλίου πολέμου, στον οποίο επίσης έσπρωχναν οι Αγγλοαμερικάνοι με το ντόπιο κεφάλαιο.

Ως μάρτυρες κατηγορίας παρέλασαν πρωτοκλασάτα στελέχη των διωκτικών αρχών και «αστέρες» της αντικομμουνιστικής πάλης: ο διευθυντής της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών Θ. Ρακιτζής, ο γνωστός Ι. Πανόπουλος, ο μέχρι το καλοκαίρι του '52 διευθυντής της Υπηρεσίας Πληροφοριών του ΓΕΣ υποστράτηγος Π. Νικολόπουλος, ο συνταγματάρχης διαβιβάσεων Θ. Καφίρης, ο αστυνομικός διευθυντής Ι. Κροντήρης, οι αστυνομικοί Ταβουλάρης, Ζαγγλής, Παρίσης, Λιαρομάτης, Αγγελόπουλος κ.ά. Προκατασκευασμένα όλα τα της δίκης, ως και η απόφαση. Τέτοιοι μάρτυρες, τα καλύτερα όργανα του καθεστώτος, δεν άφηναν καμιά αμφιβολία, ως προς την έκβασή της. Τα αντικομμουνιστικά επιτελεία ήταν καλά σπουδαγμένα και εκπαιδευμένα να κάνουν τη δουλιά τους.

Η δίκη ολοκληρώθηκε τη Δευτέρα 3 Αυγούστου του 1953 με την έκδοση της απόφασης. Ο Πλουμπίδης και η καθοδήγηση του ΚΚΕ καταδικάστηκαν δυο φορές σε θάνατο.

Ο Πλουμπίδης αντιμετώπισε την υπόθεση με πίστη στο Κόμμα, έως την τελευταία στιγμή, προκαλώντας το σεβασμό ακόμη και των αντιπάλων του. Σ' όλη τη διάρκεια της δίκης, ο Ν. Πλουμπίδης δίνει τη μάχη της υπεράσπισης του Κόμματος και του εαυτού του σαν κομμουνιστή - λαϊκού αγωνιστή, στέλνοντας στο καθεστώς το σαφέστατο μήνυμα, να μην περιμένει τίποτα απ' αυτόν.

«Εγώ, είπε, θα υποστηρίξω εκείνο που πιστεύω, ανεξαρτήτως της ποινής που θα μου επιβληθή» (Βλέπε: «Προοδευτική Αλλαγή», 26/7/53). Και το απέδειξε με την απολογία του στην οποία θα πει μεταξύ άλλων:

«Η υπόθεσις που δικάζετε, δεν είναι υπόθεσις κοινή. Δεν είναι υπόθεσις κατασκοπίας, αλλά είναι υπόθεσις πολιτική. Είναι υπόθεσις ιδεολογική. Δε δικάζετε τον Πλουμπίδη σαν δράστη του άλφα ή του βήτα εγκλήματος, αλλά τον δικάζετε σαν κομμουνιστή ηγέτη. Δε δικάζετε τους ερήμην δικαζόμενους Ζαχαριάδην, Ιωαννίδην, Μπαρτζιώταν, Βλαντάν, Ρούσον και λοιπούς σαν δράστας εγκλημάτων, αλλά σαν ηγεσία του ΚΚΕ. Χαρακτηριστικό του πολιτικού και ιδεολογικού περιεχομένου της δίκης είναι η διχογνωμία εάν πρέπει να γίνη η δίκη αυτή ή όχι. Υπήρξαν δύο απόψεις. Η μία ήτο ότι είναι συμφερώτερον να μην γίνη η δίκη, αλλά να συνεχίζεται η κατάστασις της συγχύσεως και του διχασμού των κομμουνιστών, αν ο Πλουμπίδης είναι προδότης ή όχι. Και ακόμα να μη γίνη η δίκη γιατί με τη δίκη αυτή θα δοθή η ευκαιρία εις τον κομμουνισμόν να διεξαγάγη εκστρατείαν προπαγάνδας. Η δευτέρα άποψις ήτο ότι πρέπει να γίνη η δίκη, γιατί ο Πλουμπίδης από ψευτοφιλότιμο ή θα αναγκαστεί να προβή σε αποκαλύψεις, οπότε θα έχωμε συμφέρον ή αν δεν αποκαλύψη θα αναλάβη τις ευθύνες, οπότε θα αντιμετωπίση το εκτελεστικόν απόσπασμα και οι ερήμην δικαζόμενοι θα καταδικασθούν εις θάνατον, έτσι που μετά τη νομιμοποίηση του Κόμματος που θα επακολουθήση την ειρήνευσιν του κόσμου να μην μπορούν να έλθουν στην Ελλάδα και το Κόμμα να αποκεφαλισθή....

Οι σκοποί των αντικομμουνιστικών κύκλων με τη δίκη αυτή και με τη σκηνοθετημένη κατηγορία της δίκης είναι σαφείς. Είναι η συνέχεια της σκηνοθετημένης κατηγορίας που έγινε με τη δίκη Μπελογιάννη, με τη διαφορά ότι τότε μεν έγινε η δίκη εκείνη σε εποχή ψυχρού πολέμου, αυτή δε διεξάγεται όταν αρχίζη η διεθνής ειρήνευσις να κάνη τα πρώτα της βήματα. Οι σκοποί που επιδιώκονται είναι σαφείς: Αντιπερισπασμός στη διεθνή ειρήνευσι. Οπως ο Σίγμαν Ρη εις την Κορέαν φέρει εμπόδια εις την ανακωχή, όπως ο Αντενάουερ, ο καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας δε θέλει την ενοποίηση της Γερμανίας για να μπορεί να μεταβάλη τη Δυτική Γερμανία σε φρούριο επιθέσεως, έτσι και η Ελλάς μεταβάλλεται σε στήλη, σε βάθρο, σε προπομπό των κύκλων των διεθνών που αντιδρούν στην ειρήνη...».

Στη μνήμη του ΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗ ο Γιάννης Μαλαμάς από το Χαϊδάρι πρόσφερε, μέσω ΚΟΒ Χαϊδαρίου, 40 ευρώ για το 28ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ.