Καθυστερημένη «παρέμβαση» για τον απαράδεκτο τρόπο που παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ οι κατηγορούμενοι της υπόθεσης «17 Ν», αλλά και πρόσωπα του οικογενειακού περιβάλλοντός τους, κάνει η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα με χτεσινή της ανακοίνωση. Στην ουσία όμως, αυτή η «παρέμβαση» νομιμοποιεί το αίσχος των ημερών, αφού περιορίζεται μόνο σε κάποιες επιμέρους επισημάνσεις.

«Στο πλαίσιο - αναφέρει - της δημοσιογραφικής κάλυψης των συλλήψεων υπόπτων για συμμετοχή στην τρομοκρατική οργάνωση "17 Ν", πολλά μέσα ενημέρωσης προβάλλουν στοιχεία της ιδιωτικής και της οικογενειακής ζωής των ενεχομένων, που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το δικαίωμα πληροφόρησης του κοινού. Ετσι, για παράδειγμα, δημοσιεύτηκε μεταξύ άλλων το ψυχολογικό προφίλ συλληφθέντος με το ιστορικό των διαφόρων παθήσεών του, καθώς και το οικογενειακό δράμα της πρώην συζύγου άλλου συλληφθέντος, κατά της οποίας, σημειωτέον, δεν έχει ασκηθεί καμία κατηγορία. Ενόσω τα δεδομένα αυτά ενδέχεται πράγματι να ενδιαφέρουν τις διωκτικές αρχές για τη διαλεύκανση των κρίσιμων εγκλημάτων, η δημοσιοποίησή τους στο ευρύ κοινό δε φαίνεται να εξυπηρετεί καμία σκοπιμότητα, απεναντίας προσβάλλει σημαντικά δικαιώματα των ενδιαφερομένων, χωρίς αποχρώντα λόγο».

Από την παραπάνω λίαν «διακριτική» τοποθέτηση της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, φαίνεται πως δεν παρακολουθεί από κοντά όλα όσα λαμβάνουν χώρα εδώ και ενάμιση μήνα στα ΜΜΕ, με αφορμή τη διατυμπανιζόμενη «εξάρθρωση» της «17 Ν». Οτι δεν έχει πληροφορηθεί ούτε το ελάχιστο των όσων βλέπουν το φως της δημοσιότητας στον έντυπο Τύπο και των όσων διαμείβονται κάθε μέρα στα τρομοκρατολογικά παράθυρα των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης. Η Αρχή αναφέρεται σε δύο μόνον παραδείγματα, όταν πλήθος ανθρώπων έχουν διασυρθεί και διαπομπευτεί ως εμπλεκόμενοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα εγκλήματα της «17 Ν», όταν οι ίδιοι οι συλληφθέντες έχουν κιόλας σταμπαριστεί ως «τρομοκράτες», πριν η Δικαιοσύνη ερευνήσει καν τη βασιμότητα των εναντίον τους κατηγοριών, όταν δημοσιογράφοι και δημοσιογραφούντες έχουν μετατραπεί εναλλάξ σε αστυνομικούς, εισαγγελείς και δικαστές ή τηλεφωνούν ξεδιάντροπα στην ανύποπτη μάνα στο χωριό για να τη ρωτήσουν «τι σόι άνθρωπος» είναι ο «τρομοκράτης» γιος της ή παίρνουν αμπάριζα τους συμμαθητές κάποιου στο δημοτικό για να μάθουν «αν σαν παιδί ήταν όπως όλα τα παιδιά» ο δείνα «τρομοκράτης». Μήπως η Αρχή ενοχλείται μόνον από τη δημοσιοποίηση των παθήσεων ενός ανθρώπου και όχι από το γεγονός ότι η πλήρης οντότητα του ανθρώπου αυτού έχει εντελώς καταρρακωθεί από τη δημόσια «ομολογία» των εγκλημάτων «του» και, κυρίως, από τον τρόπο που αναφέρονται όλοι οι άλλοι σ' αυτόν;

Πάντως, η Αρχή, στο ίδιο ήπιο και ανώδυνο πνεύμα, υπενθυμίζει στην ανακοίνωσή της «το θεμελιώδη κανόνα ότι σε μια δικαιοκρατούμενη πολιτεία κάθε άτομο - ακόμη και ο τελευταίος εγκληματίας - έχει δικαίωμα να αξιώνει το σεβασμό της αξιοπρέπειας, της προσωπικότητας και της ιδιωτικής ζωής του». Επίσης, «τη με αριθμό 67/2002 απόφαση που εξέδωσε σε ανύποπτο χρόνο για τη δημοσιοποίηση εκ μέρους της αστυνομίας ονομάτων συλλαμβανομένων ή καταζητουμένων» και ότι «ο νομικός πολιτισμός κάθε ευνομούμενης χώρας επιβεβαιώνεται με τη συμπεριφορά όχι μόνον των οργάνων της, αλλά και όλων των παραγόντων της δημόσιας ζωής, όταν ιδίως συντρέχουν δύσκολες περιστάσεις».

Ειδικά, η απόφαση 67/2002, η οποία επισυνάπτεται και εκδόθηκε στα μέσα του περασμένου Ιουνίου, αναφέρει ότι μόνο σε δύο περιπτώσεις είναι δυνατόν να γίνουν ανακοινώσεις ονομάτων ή φωτογραφίας ή άλλων στοιχείων πολιτών από τις αστυνομικές αρχές: Στην περίπτωση που κάποιος εμπλέκεται σε εγκληματική δραστηριότητα και καταζητείται νόμιμα με σκοπό να συλληφθεί και στην περίπτωση της σύλληψής του, όταν με την ανακοίνωση του ονόματος του συλληφθέντος «επιδιώκεται η διακρίβωση του εγκλήματος». Και τούτο, επειδή «πρόκειται για επεξεργασία ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων, βάσει του άρθρου 2 εδάφιο β` του νόμου 2472/1997, αφού αναφέρεται σε ποινική δίωξη προσώπου και η επεξεργασία αυτή ενεργείται από δημόσια αρχή και είναι αναγκαία, μεταξύ των άλλων, για την εξυπηρέτηση των αναγκών εγκληματολογικής πολιτικής και αφορά τη διακρίβωση εγκλημάτων, ποινικές καταδίκες ή μέτρα ασφάλειας». Ομως, η Αρχή θεωρεί αυτονόητο ότι «η δημοσιογραφική έρευνα για το πρόσωπο που συνελήφθη και η αναφορά του στον Τύπο διέπεται και από την καθιερούσα την ελευθερία του Τύπου συνταγματική διάταξη του άρθρου 14 και είναι άσχετη με την παραπάνω συλλογιστική».