Το γνωστό παιχνίδι των ενδοκυβερνητικών «αντιθέσεων» παίζεται κάθε φορά πριν από κάθε σημαντική κυβερνητική απόφαση για επιβολή σκληρών αντιλαϊκών μέτρων. Το παιχνίδι αυτό είναι πολλαπλώς χρήσιμο και αποδοτικό για τις κυβερνητικές επιδιώξεις, αφού σπέρνει σύγχυση και αυταπάτες στους «θιγόμενους», επιχειρώντας να εξουδετερώσει τις αναμενόμενες αγωνιστικές αντιδράσεις τους.

Το ίδιο παιχνίδι παίζεται τον τελευταίο καιρό και με τους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι, ας σημειωθεί, αποτελούν «ευαίσθητη ομάδα» εκλογικά για το ΠΑΣΟΚ. Αρχικά, λοιπόν, η κυβέρνηση διέδωσε εντέχνως και ψευδόμενη συνειδητά ότι θα τους μοιράσει γενναίες αυξήσεις της τάξης του 18%-35% μέσω του ενιαίου μισθολογίου! Είχε βέβαια τους, πολύ σοβαρούς, λόγους της: Και να αποδεχτούν το νέο μισθολόγιο (σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας) και να περιορίσει τις αντιδράσεις τους για την άγρια μείωση των συντάξεων, μέσω του ασφαλιστικού.

Τώρα που έχει έρθει «η ώρα της αλήθειας» (διάβαζε συλλογικές διαπραγματεύσεις, κατ' ευφημισμόν βέβαια), η κυβέρνηση θολώνει τα νερά και βάζει μπροστά το πασίγνωστο παραμύθι του «καλού» (Σκανδαλίδης) του «κακού» (Χριστοδουλάκης) και του «άσχημου», συγγνώμη «πυροσβέστη», (Σημίτη). Το παραμύθι αυτό λειτουργεί στην «αποκοίμιση» των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι «πρέπει» να αισθάνονται ότι «εκπροσωπούνται» στη στημένη ενδοκυβερνητική κόντρα, μέσω του «καλού» (Σκανδαλίδη)(!) και να... αναμένουν με αγωνία την έκβασή της!

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση δείχνει δισυπόστατη και «ενσωματώνει» και την κυβέρνηση και την «αντιπολίτευση». Η ίδια παίρνει τα αντιλαϊκά μέτρα και η ίδια δήθεν τα «αντιπολιτεύεται», ακριβώς για να προλάβει την πραγματική, κοινωνική, αντιπολίτευση! Είναι η κυβέρνηση που «τα έχει όλα και συμφέρει». Γι' αυτό και την προτιμά η πλουτοκρατία, η οποία εκτιμά επιπρόσθετα ότι «δε χάνει χρόνο». Μετά την ψήφιση του Ασφαλιστικού ταυτόχρονα με το αμόκ των ιδιωτικοποιήσεων, «καθαρίζει» για χάρη τους και το Φορολογικό, για το οποίο ήδη παίζει το ίδιο παραμύθι περί «ελαφρύνσεων» στους μισθωτούς...