Σύντροφοι, βρισκόμενοι μπροστά στις εργασίες του ανώτατου καθοδηγητικού μας οργάνου, προσπαθούμε όλοι ο καθένας μας να συμβάλουμε στο πώς θα πάει το Κόμμα μας, η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, ακόμα πιο μπροστά.

Προσωπικά, συμφωνώντας σε πολύ μεγάλο βαθμό με το κείμενο των Θέσεων της ΚΕ, θα ήθελα να διατυπώσω ορισμένα ζητήματα.

Σχετικά με τη λειτουργία των ΚΟΒ, απαιτείται τα μέλη να εμπεδώνουμε καθημερινά το πώς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σε δύο αλληλένδετα επίπεδα: Αφενός στον ρόλο που έχουμε αποφασίσει συνειδητά να φέρουμε, στην προσφορά μας προς το Κόμμα. Αφετέρου ότι αποτελούμε «κρίκους σύνδεσης» του Κόμματος με την ολότητα του υποκειμενικού παράγοντα και ότι παίζουμε καθοριστικό ρόλο στην προετοιμασία αυτού.

Πιο συγκεκριμένα, εντοπίζονται αδυναμίες σε κάποιες περιπτώσεις, λόγω και αυξημένων χρεώσεων σε στελέχη και μέλη που συνήθως έχουν και καθοδηγητικά καθήκοντα, λειτουργώντας σαν «ελβετικοί σουγιάδες» μέσα στην Οργάνωση. Στον αντίποδα, μπορεί να υπάρχουν στην ίδια Οργάνωση σύντροφοι σχεδόν αναξιοποίητοι, εκτός μάχης, ορισμένοι εκ των οποίων παραμένουν χωρίς ενεργή ή χωρίς καθόλου συμμετοχή στις συνεδριάσεις των ΚΟΒ. Οπωσδήποτε οφείλουμε να κάνουμε κουβέντα με εκείνους τους συντρόφους, καθώς είμαστε κόμμα που βασίζεται στη συμμετοχή, στον συνδυασμό ομαδικής δουλειάς και πρωτοπόρας δράσης, επιδιώκουμε να βγαίνουμε μπροστάρηδες σε κάθε χώρο ευθύνης μας, να είμαστε το Κόμμα παντού, να μας αναγνωρίζουν όλοι ως πρωτοπόρους στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές, στην καθημερινότητά μας.

Συνοψίζοντας τα παραπάνω, να δώσουμε προσοχή στα εσωκομματικά ζητήματα που περιγράφονται στις σελίδες 49 - 55, 58 - 62, 64 και 65 των Θέσεων.

Να απαντάμε σε επιχειρήματα εγκλωβισμού του στιλ «αφού το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει», τα οποία ίσως να μην ακούμε πλέον με τόσο μεγάλη συχνότητα, ωστόσο πρέπει να μάθουμε πώς απαντάμε στο ερώτημα «τι θα κάνει το ΚΚΕ αν/όταν βγει στην κυβέρνηση;». Το ζήτημα αναφέρεται στη σελ. 72, στην παράγραφο 8, «Κωδικοποιούμε...», και αποτελεί βαθύτερο στοιχείο αδυναμίας στο πώς και εμείς οι ίδιοι εξηγούμε στον περίγυρο το Πρόγραμμα εξουσίας του ΚΚΕ. Δεν θέλουμε άλλες αυταπάτες, δεν θέλουμε «κόμμα να βγαίνει και να κυβερνάει μόνο του». Θέλουμε την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στο τιμόνι, με τα μέσα παραγωγής και τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια των εργατών. Οχι μέσω κρατικοποιήσεων, όχι «συνεργατικά» ή «αυτοδιαχειριζόμενα», αλλά μέσα από ανατροπή, μέσα από επαναστατικές διαδικασίες που θα πάρουν την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και του παραγόμενου πλούτου από τα χέρια της αστικής τάξης, των καπιταλιστών. Με λαϊκούς αντιπροσώπους στα όργανα της λαϊκής εξουσίας, εκλεγμένους από τα κάτω και ανακλητούς, μέσα από τους χώρους δουλειάς και χώρους φοίτησης, χωρίς ο ρόλος του «βουλευτή» να αποτελεί προνόμιο. Εδώ απαντάμε στο γιατί δεν αρκεί (μόνο) η ψήφος μας σε εκλογικές διαδικασίες για το χτίσιμο του σοσιαλισμού.

Να σπάμε τις αντιλήψεις της «εύκολης λύσης» της ανάθεσης αυτού του έργου σε κάποιο κόμμα. Αν δεν αγωνιστούμε εμείς οι ίδιοι από τα κάτω γι' αυτούς τους στόχους, θα παραμένει η εργατική τάξη εγκλωβισμένη στα δεσμά της αστικής, σερνόμενη πίσω από τις όποιες αντιλαϊκές εξελίξεις. Δεν μπορούμε να μένουμε «παρατηρητές κι αξιολογητές διαθέσεων», όπως σωστά αναφέρεται στη σελ. 87.

Τουναντίον, χρειάζεται να επιδιώκουμε σε κάθε μας πολιτική συζήτηση να γίνεται κατανοητό το Πρόγραμμά μας, εκλαϊκεύοντας αναλόγως με το επίπεδο αντίληψης του ανθρώπου στον οποίο απευθυνόμαστε. Είναι σημαντικό και όλα τα σφυριά πρέπει να χτυπάνε πάνω σ' αυτό: Στο πώς θα επηρεάσουμε την αντίληψη του κόσμου, να αλλάξει στάση ζωής, να μη μένει παθητικός δέκτης. Να διαχειριζόμαστε κάθε φορά την προπαγάνδα μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, σε όλα τα «επίπεδα» του Κόμματος, ώστε να παίζουμε πρωταγωνιστικό ρόλο σε πρώτη φάση στην καλλιέργεια κλίματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής.

Με τη διαμόρφωση μαχητικής συνείδησης και στάσης, κατανοεί κάποιος πιο εύκολα και την ανάγκη για την οικονομική ενίσχυση του Κόμματος, ως το αυτοτελές μέσο που παλεύει εναντίον των εκμεταλλευτών, έχοντας πάντα το κουπόνι στο χέρι και τον καθημερινό «Ριζοσπάστη» στην τσέπη.

Με ευθύνη πάντα των Οργάνων, να πραγματοποιούμε ιδεολογικά μαθήματα - συσκέψεις με τον περίγυρό μας και με όσο το δυνατόν πιο απλοποιημένο τρόπο, ενθαρρύνοντας τη συμμετοχή του περίγυρου, σε επίπεδο ΚΟΒ και Τομεακών Επιτροπών, καθώς και σχολές οπαδών, όπως αναφέρεται στην παρ. 6 σελ. 70 - 71.

Καταγράφουμε ποσοτικούς δείκτες αλλά και ερμηνεύουμε ποιοτικά στοιχεία δουλειάς που μας γεμίζουν με αισιοδοξία για το περαιτέρω δυνάμωμα της πάλης μας. Εχουμε πλέον πιο σταθερή συσπείρωση και σχετική άνοδο βάσει των πρόσφατων εκλογικών αποτελεσμάτων, ως ΚΚΕ, ως «Λαϊκή Συσπείρωση» σε επίπεδο Τοπικής Διοίκησης, με τους δήμους που κερδίσαμε, αλλά και στις ευρωεκλογές. Περισσότερα σωματεία που συσπειρώνονται με το ΠΑΜΕ, με σημαντικές κατακτήσεις μετά από σκληρούς αγώνες, όπως περιγράφονται στις σελ. 83 - 84. Η μεγάλη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις για το έγκλημα των Τεμπών έδειξε ότι ο λαός και η νεολαία της Ελλάδας αντέδρασαν δυναμικά, υιοθετώντας και έως έναν βαθμό το σύνθημα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας». Η «Πανσπουδαστική» βγαίνει πρώτη δύναμη για τρεις συνεχόμενες χρονιές στις φοιτητικές εκλογές, η προσέλευση κόσμου στα Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» βαίνει αυξανόμενη και, τέλος, μην παραβλέπουμε και την εμφανή άνοδο που καταγράφηκε στη διακίνηση του «Ριζοσπάστη» με τις Θέσεις και το αυξημένο ενδιαφέρον του κόσμου.

Η σταθερή, μαζική συμμετοχή κόσμου στις εκδηλώσεις καταδίκης της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού από το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ φανερώνει το αίσθημα αλληλεγγύης και συνειδητοποίησης των δεινών που φέρνει ο πόλεμος στους λαούς.

Και, σε αυτήν την περίοδο προετοιμασίας ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου ευρείας κλίμακας που κρέμεται από πάνω μας, όπου πολεμοχαρείς μακελάρηδες δεν διστάζουν αποκάλυπτα να προαναγγέλλουν μέχρι και φέρετρα σκοτωμένων της εργατικής τάξης, εμείς, η πρωτοπορία της, οφείλουμε να κάνουμε τη δική μας προετοιμασία κόντρα στα αιμοσταγή σχέδιά τους.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να συμπορευτεί μαζί μας, διεκδικώντας με οργανωμένο, μαζικό, αποφασιστικό και ανυποχώρητο τρόπο το επαναστατικό πέρασμα των μέσων παραγωγής στα χέρια της εργατικής τάξης, με τη νέα εξουσία να νομοθετεί υπέρ των συμφερόντων αυτής.

Και θα 'ρθει η στιγμή που θα το κάνει αυτό.

Σύντροφοι,

Με την ελπίδα το 22ο Συνέδριο του Κόμματός μας να φωτίσει το μονοπάτι των επόμενων βημάτων της επαναστατικής στρατηγικής μας, εύχομαι

Καλή δύναμη!