Το 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ, με τις Θέσεις της ΚΕ και την έναρξη του Προσυνεδριακού Διαλόγου, γεμίζει εμάς τα μέλη και τα στελέχη της ΚΝΕ με ενθουσιασμό και περηφάνια. Περηφάνια που παρά τον συνολικό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, την ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων, του λαού συνολικά και της νεολαίας, το Κόμμα μας συνεχίζει μαχητικά, πρωτοπόρα και με συνέπεια να οργανώνει την ιδεολογικοπολιτική αντεπίθεση και διαπάλη με τον αντίπαλο, να δρα σε κρίσιμους κλάδους της οικονομίας και της κοινωνικής παραγωγής, να κερδίζει συνειδήσεις με την προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης, να διαπαιδαγωγεί στις γραμμές του νέους κομμουνιστές και κομμουνίστριες, που με πνεύμα αυταπάρνησης και πρωτοβουλίας θα δίνουν τη μάχη της προετοιμασίας του υποκειμενικού παράγοντα, κάτω από όλες τις συνθήκες.

Είναι κρίσιμο ζήτημα πώς η 100χρονη και πλέον πορεία και δράση του Κόμματος θα κατακτιέται και θα αφομοιώνεται σε βάθος και στην πράξη καθημερινά από τις δυνάμεις της ΚΝΕ, τι βήματα θα μετρήσουμε οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες στην ανάπτυξη και καλλιέργεια επαναστατικών κομμουνιστικών χαρακτηριστικών. Είναι σαφώς πρώτα και κύρια ευθύνη των καθοδηγητικών οργάνων του Κόμματος το πώς θα οξύνουν στα κομματικά μέλη και στελέχη χαρακτηριστικά όπως η αυτοθυσία, η υποταγή του ατομικού στο συλλογικό, το μαχητικό και ασυμβίβαστο με τις δυσκολίες πνεύμα. Συνεπώς, η ευθύνη απλώνεται και στα κομματικά μέλη που είναι χρεωμένα στην ΚΝΕ, στη δουλειά στη νεολαία.

Προφανώς, όταν αναφερόμαστε στα βήματα που πρέπει να μετρήσει η ΚΝΕ στο πλάι του Κόμματος, πρέπει να παίρνουμε υπόψη τις ιδιαίτερες συνθήκες στις οποίες ένα μέλος της ΚΝΕ σήμερα ζει, σπουδάζει, εργάζεται, δραστηριοποιείται γενικότερα. Εντατικοποίηση της εργασίας, κόντρα βάρδιες, σπαστά ωράρια, 12 και 13 ώρες δουλειάς την ημέρα, μισθοί που είτε μειώνονται είτε μένουν στάσιμοι, είτε οι όποιες ανά κλάδο αυξήσεις υπάρχουν εξαϋλώνονται από την ακρίβεια, που ακουμπά όλο και περισσότερα αγαθά απαραίτητα για την επιβίωση. Ο ελεύθερος προσωπικός χρόνος συνθλίβεται, εμπορευματοποιούνται περαιτέρω μια σειρά κοινωνικών αγαθών όπως η Υγεία, η Παιδεία, οι Μεταφορές, ο Αθλητισμός, η ενασχόληση με τις Τέχνες και τον Πολιτισμό.

Ολα αυτά στην εποχή που γιγαντώνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για τον έλεγχο εμπορικών δρόμων και σπάνιων γαιών, ο κύκλος από την κρίση στην ανάπτυξη, μετά στην ύφεση και πάλι πίσω στην ανάπτυξη είναι συχνό φαινόμενο, «συμμαχίες» αναδιαμορφώνονται, γίνονται ανακατατάξεις στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, με τον φόβο μιας πιο γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης να προστίθεται στη νέα γενιά σαν ένα επιπλέον έξτρα άγχος μαζί με όλα τα άλλα. Σε συνδυασμό μάλιστα με τη σχετικά μικρή πείρα από την ταξική πάλη, ο νεανικός ενθουσιασμός ότι «τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν» τείνει να κάμπτεται, να φθίνει.

Στην προσπάθειά του το σύστημα να χειραγωγήσει ή καλύτερα να εγκλωβίσει τη συνείδηση των νέων γενικά και πιο ειδικά των πρωτοπόρων νέων, προβάλλει ως προοδευτική την αποθέωση του «εγώ», τον ατομισμό, αξιοποιώντας τα νέα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα προς αυτήν την κατεύθυνση.

Ο γρήγορος και εύκολος πλουτισμός με οποιοδήποτε μέσο, ο καριερισμός, ο ατομικός δρόμος μπροστά στα σύνθετα προβλήματα της εποχής είναι λόγοι που οδηγούν έναν νέο στην αποστράτευση από την οργανωμένη πάλη, σε συνδυασμό με τον συνολικό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων.

Ο ρόλος λοιπόν του κομμουνιστή είναι μέσα σε όλα αυτά τα αδιέξοδα του συστήματος όχι απλά να κρατάει τη φλόγα του αγώνα και της ελπίδας αναμμένη, αλλά μέσα από τη συλλογική συζήτηση και την οργανωμένη δράση να καταπολεμά αυτήν τη σαπίλα στην πράξη, αποτελώντας ο ίδιος παράδειγμα και για τους άλλους, τους συναδέλφους του, τους φίλους του, τους συντρόφους του. Κριτήριο γι' αυτό είναι η ουσιαστική συζήτηση στα όργανα του Κόμματος και της ΚΝΕ γύρω από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας σύντροφος σήμερα σε κάθε πτυχή της καθημερινής δουλειάς και δράσης του, στον χώρο ευθύνης του, σε πλευρές της προσωπικής του ζωής. Εχει μεγάλη σημασία πώς το μέλος της ΚΝΕ μέσα από τη συνεδρίαση της ΟΒ και της ΚΟΒ του θα αντιλαμβάνεται όχι μόνο ότι οι δυσκολίες που βιώνει είναι σύμφυτες με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, άρα ότι είναι αντικειμενικές, αλλά και ότι μόνο με όπλο τη στρατηγική και το επαναστατικό Πρόγραμμα του Κόμματος μπορεί να τις αντιμετωπίζει, να βγάζει συμπεράσματα για τις υποκειμενικές του αδυναμίες, άρα έτσι να βάζει κι αυτός το λιθαράκι του στο σχέδιο συμπόρευσης ευρύτερων δυνάμεων και εργαζομένων με τις επαναστατικές μας ιδέες. Μόνο μέσα από την οργανωμένη ζωή μπορεί ένας νέος σήμερα να ξεπεράσει προσωπικές δυσκολίες και να αντιμετωπίσει χαρακτηριστικά που δεν ταιριάζουν με έναν νέο επαναστάτη, πρωτοπόρο κομμουνιστή.

Αναντικατάστατος σύμμαχος στο καθήκον η κομματική ζωή να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας είναι η αυτομόρφωση, η εξασφάλιση ποιοτικού χρόνου για προσωπικό διάβασμα επεξεργασιών, επιστημονικών και λογοτεχνικών βιβλίων και άρθρων της ΚΟΜΕΠ, η εμβάθυνση στην Ιστορία του Κόμματος και στην πορεία του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος μέχρι σήμερα.

Το ζήτημα λοιπόν της ενιαίας διαπαιδαγώγησης των μελών της ΚΝΕ με τις αξίες και τα ιδανικά του επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος είναι ζήτημα προς κατάκτηση και πρέπει συνεχώς να επανερχόμαστε σε αυτό. Γιατί εμείς, η νέα βάρδια του Κόμματος, έχουμε το χρέος από τώρα, σε μη επαναστατικές συνθήκες, να σηκώσουμε το Κόμμα μας ένα μπόι ψηλότερα, για τους σεισμούς που μέλλονται να έρθουν!