Ηδη, πάνω από έναν αιώνα πριν, ο Λένιν στο έργο «Τι να κάνουμε; Τα φλέγοντα ζητήματα του κινήματός μας» θέτει τις βάσεις, τις αρχές, τους όρους λειτουργίας του Προλεταριακού Κόμματος Νέου Τύπου, που θα ηγηθεί στην πάλη της εργατικής τάξης για την ανατροπή του καπιταλισμού, την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού. Από τις αρχές του 20ού αιώνα, ξεκινάει η μεγάλη ιστορία του μπολσεβικισμού, της επαναστατικής πτέρυγας των σοσιαλδημοκρατικών τότε κομμάτων, τίθενται τα θεμέλια του προλεταριακού διεθνισμού, η δικτατορία του προλεταριάτου, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, οι βάσεις του επιστημονικού σοσιαλισμού. Το επαναστατικό ρεύμα, που πιο πιστά εξέφραζε η «Αριστερά του Τσίμερβαλντ», οι μπολσεβίκοι, ο Καρλ Λίμπκνεχτ, ο επαναστατικός αγώνας απέναντι στη «δικιά σου» ιμπεριαλιστική αστική τάξη, οι διεθνιστές στην πράξη, αποτέλεσαν το μόνο ρεύμα εντός των Σοσιαλδημοκρατικών Κομμάτων που δεν πέρασε με το μέρος της αστικής τάξης της χώρας τους, δεν πρόδωσε την επανάσταση.

Ετσι, μετά την αστικοδημοκρατική επανάσταση στη Ρωσία, τον Απρίλη, ο Λένιν καλεί άμεσα σε Συνέδριο του Κόμματος, για τις θέσεις σχετικά με τον Ιμπεριαλισμό, τη στάση απέναντι στο κράτος, διόρθωση του «προγράμματος μίνιμουμ» και για αλλαγή της ονομασίας σε Κομμουνιστικό Κόμμα, καθώς ήταν πιο σωστή στη βάση της επιστημονικής θεωρίας του μαρξισμού και λόγω της προδοσίας των Σοσιαλδημοκρατικών Κομμάτων διεθνώς.

Το Συνέδριο ήταν πάντοτε η κορυφαία εσωκομματική διαδικασία. Η διαδικασία - θεμέλιο για τη στρατηγική, τη διόρθωση λαθών, την ανάλυση των φαινομένων από την πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το Κόμμα της. Με αυτόν τον τρόπο, οι Μπολσεβίκοι ηγήθηκαν στην εκπλήρωση του ιστορικού σκοπού του προλεταριάτου της Ρωσίας, κατέκτησαν επαναστατικά την εξουσία τον Οκτώβρη του 1917.

Το Κόμμα μας κουβαλάει αυτή τη βαριά κληρονομιά, σε συνδυασμό με την πλούσια Ιστορία του, που ξεκινά το 1918, έχοντας ρίζες σε κάθε τόπο της Ελλάδας, στους χώρους δουλειάς, δεσμούς στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, στα πιο απομακρυσμένα χωριά. Εχοντας μια μακρόχρονη δύσκολη πορεία, κατά την οποία ποτέ δεν βγήκε από το κάδρο ο βασικός στρατηγικός στόχος, η σοσιαλιστική επανάσταση και η εργατική εξουσία. Ο ΔΣΕ, κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, ήταν αποτέλεσμα αλύγιστης στάσης, θυσίας αίματος χιλιάδων κομμουνιστών.

Τα Συνέδριά μας αποτέλεσαν τη διαδικασία διαμόρφωσης των επαναστατικών χαρακτηριστικών μας, αποκατάστασής τους ακόμα και στους πιο δύσκολους καιρούς. Διαμόρφωσαν το ΚΚΕ στο Κόμμα που είναι σήμερα, με το Επαναστατικό μας Πρόγραμμα ως αποτέλεσμα του 19ου Συνεδρίου. Κόμμα με μεγάλη συμβολή και στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα σε περίοδο οπισθοχώρησης και αντεπανάστασης, με σύγχρονες επεξεργασίες που λαμβάνουν υπόψιν τη ζωντανή πραγματικότητα και θεμελιώνονται στην κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, λαμβάνοντάς την όχι ως δόγμα, αλλά ως καθοδήγηση για δράση.

Κοιτώντας το σύνθημά μας: «ΚΚΕ δυνατό, σταθερό σε κάθε δοκιμασία, έτοιμο στο κάλεσμα της Ιστορίας, για τον Σοσιαλισμό» χρειάζεται να κατανοούμε ότι η δουλειά μας σήμερα, της προετοιμασίας του υποκειμενικού παράγοντα, διαμορφώνει το έδαφος των αντικειμενικών συνθηκών του αύριο. Οχι πως μπορούμε να «πυροδοτήσουμε» τις επαναστατικές συνθήκες, που διαμορφώνονται αντικειμενικά, αλλά μπορούμε να καθορίσουμε τους όρους που θα παλεύουμε, τους δεσμούς που θα έχουμε με την εργατική τάξη, τις συνειδήσεις που καταφέραμε να αποσπαστούν από την αστική ιδεολογία, τον επαναστατικό στρατό του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Κόμμα ιδεολογικά και πολιτικά ατσαλωμένο, με σωστή λειτουργία, με ρίζες σε κάθε τόπο, χώρο δουλειάς, σχολή Πανεπιστημίου και Κατάρτισης, στους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, σημαίνει Κόμμα δυνατό και σταθερό σε κάθε δοκιμασία. Κόμμα που πλαταίνει και βαθαίνει τους δεσμούς του, εντάσσει τα προβλήματα που υπάρχουν σε έναν κλάδο στον σχεδιασμό του υπό το πρίσμα του Προγράμματός του, για το πώς ο κλάδος αυτός θα διαμορφωθεί στον Σοσιαλισμό, ασκώντας επιθετικά την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη σε κάθε χώρο και στρατολογεί, οικοδομώντας γερές ΚΟΒ και ΟΒ, σημαίνει Κόμμα πιο έτοιμο στο Κάλεσμα της Ιστορίας για τον Σοσιαλισμό.

Σε αυτή τη βάση, υπάρχει μεγάλη καθοδηγητική ευθύνη, στο κατά πόσο οι Θέσεις αφομοιώνονται, η ιδεολογική - μορφωτική δουλειά δεν αντιμετωπίζεται ως παράλληλο καθήκον, η οικοδόμηση βρίσκεται διαρκώς στον προσανατολισμό μας, πώς η ΚΟΒ εξειδικεύει τη διαπάλη, φροντίζει να γίνεται κατανοητός ο δρόμος κατάκτησης του σοσιαλισμού, η ανωτερότητά του, η αξιοποίηση των σύγχρονων επιτευγμάτων στον σοσιαλισμό σε αντιπαραβολή με τον καπιταλισμό.

Στο πλαίσιο ατσαλώματος των δυνάμεών μας, χρειάζεται να φροντίσουμε ότι και o πιο νέος ΚΝίτης έχει αφιερώσει χρόνο στην αφομοίωση του Προγράμματος, να οργανωθεί η μελέτη συγκεκριμένα ώστε να αποκτιέται διαλεκτικο-υλιστική μέθοδος ανάλυσης των φαινομένων. Η εσωοργανωτική λειτουργία αντανακλάται στην παρέμβασή μας. Αν αντιλαμβανόμαστε συντρόφους περιορισμένων δυνατοτήτων, οι σύντροφοι αντίστοιχα θα αντιλαμβάνονται περίγυρο περιορισμένων δυνατοτήτων, δεν θα δουλεύουν με την πρότασή μας, το Πρόγραμμα, θα δημιουργούνται αντιλήψεις «δεν κάνει για το Κόμμα, είναι μόνο για το κίνημα».

Οι αδυναμίες υπάρχουν, όμως τα βήματα στη σωστή κατεύθυνση που έχουν γίνει λ.χ. στην Αχαΐα δεν ήταν δεδομένα. Στους χώρους της Επαγγελματικής Κατάρτισης, στη βάση των εκτιμήσεων και των συμπερασμάτων για το κίνημα, με υπομονετική, σταθερή δουλειά, επαναλειτούργησε ο Σύλλογος Δημοσίων ΣΑΕΚ (πρώην ΙΕΚ) μετά από 3 χρόνια, συγκροτήθηκε ΔΣ, πραγματοποιήθηκε Γενική Συνέλευση, κατέβηκαν οι σπουδαστές στον δρόμο.

Χρειάζεται να προωθηθεί η ενότητα των σπουδαστών με τα σωματεία, το Εργατικό Κέντρο Πάτρας, να εξηγούμε τι κίνημα έχουμε ανάγκη, δηλαδή με αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, αναπτύσσοντας αντανακλαστικά για ειδικότητες που θα ενταχθούν στην Πολεμική Βιομηχανία. Η οικοδόμηση, το κέρδισμα συνειδήσεων στην Κατάρτιση, χώρο που χτυπάει η καρδιά της επόμενης βάρδιας της εργατικής τάξης, σημαίνει αυριανή τροφοδοσία των κλαδικών ΚΟΒ σε νευραλγικούς κλάδους της παραγωγής.

Απαραίτητα είναι το εξειδικευμένο σχέδιο, η οικοδόμηση να γίνεται υπόθεση κάθε μέλους και όχι μόνο του γραμματέα, χωρίς εμπειρισμούς, με ανταλλαγή πείρας, αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη», της ΚΟΜΕΠ, του «Οδηγητή» δημιουργικά, εισήγηση που δεν παραθέτει απλά εξελίξεις, αλλά εμπλουτίζει τη συζήτηση ιδεολογικοπολιτικά. Να μας απασχολεί το πώς σε συζητήσεις θέτουμε τις επεξεργασίες μας, ώστε να σπάνε αυταπάτες και συγχύσεις, να αποδεικνύεται η ανωτερότητα των Κομμουνιστικών Σχέσεων παραγωγής, του Κεντρικού Σχεδιασμού, του εργατικού ελέγχου, της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Με το προσωπικό μας παράδειγμα να εμπνεύσουμε, να ηγηθούμε, πέφτοντας στη μάχη με αυταπάρνηση για τη συγκέντρωση δυνάμεων, τα μέτωπα πάλης σήμερα, να βελτιώσουμε τα θεμέλια για τις μάχες του αύριο, για την αποφασιστική σύγκρουση!