Δημιουργούμε ισχυρό μορφωτικό ρεύμα που θα ανοίγει νέα ρήγματα στο παλιό και θα παρασέρνει μαζί του ό,τι πιο πρωτοπόρο, προκειμένου να διευρύνεται η πρωτοπορία που παλεύει για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Υπάρχουν σήμερα ανησυχητικά στοιχεία που μαρτυρούν την απαξίωση του διαβάσματος, πρόβλημα είναι όμως και το τι διαβάζεται. Ο κύριος όγκος της εκδοτικής παραγωγής αναπαράγει εκ των πραγμάτων την κυρίαρχη ιδεολογία, με κύριο χαρακτηριστικό τις νέες εκφάνσεις του υποκειμενικού ιδεαλισμού. Ακόμα και σε βιβλία που αφορούν παιδιά 2-3 χρονών, με εκλεπτυσμένο, προσεγμένο τρόπο περνάει η αντίληψη ότι «ο καθένας είναι ό,τι αισθάνεται». Εννοιες όπως «διαφορετικότητα», «συμπερίληψη», «ατομικός δικαιωματισμός» δουλεύονται ήδη στις τρυφερές ηλικίες και μέσω των βιβλίων, για να διαμορφώσουν τις συνειδήσεις της νέας γενιάς.

Τη στιγμή που οι έννοιες αυτές στον περίγυρό μας εξακολουθούν να έχουν θετική χροιά, γίνεται κατανοητό ότι πρέπει καταρχήν στις γραμμές μας να δυναμώσουμε ιδεολογικά, να μελετήσουμε σε βάθος τις επεξεργασίες στις οποίες με κόπο έχουμε καταλήξει ως Κόμμα. Να αντιμετωπίσουμε καθοδηγητικά το πρόβλημα, κατανοώντας ότι για κάποιον που έχει «εκπαιδευτεί» με αυτά τα ιδεολογήματα να ερμηνεύει την πραγματικότητα δεν υπάρχει στέρεη, αντικειμενική βάση που να του επιτρέπει να προσδιορίζει τη θέση του στην κοινωνική πραγματικότητα. Αυτή είναι μια δουλειά που απαιτεί αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη», της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» και των εκδόσεων της «Σύγχρονης Εποχής», ώστε να περάσουμε πιο δυναμικά στην αντεπίθεση.

Δεν μας απασχολεί το «διάβασμα για το διάβασμα». Πρέπει, όμως, σε βάθος να μας απασχολήσει το πώς και κυρίως το τι διαβάζουμε, το πώς αυτά καθοδηγούν την καθημερινή δράση. Γι' αυτό είναι ανάγκη το διάβασμα να γίνει καθημερινή μας συνήθεια. Ανάγκη που απορρέει από τον στόχο να μπορέσουμε να γνωρίσουμε σε βάθος τον κόσμο, για να μπορέσουμε να τον αλλάξουμε επαναστατικά.

Στη σημερινή σκληρή πραγματικότητα, όπου βαραίνουν καθημερινές δυσκολίες, το μέλος του Κόμματος πρέπει να «δημιουργεί» τον χρόνο για διάβασμα, και αυτό δεν μπορεί να λυθεί με «επικλήσεις», απαιτούνται μέτρα. Το βασικό είναι να κατανοείται η ανάγκη, να καλλιεργείται συλλογικά το ενδιαφέρον, με ευθύνη των στελεχών.

Είναι η συλλογική, η οργανωμένη δουλειά που μπορεί να φέρει θετικά αποτελέσματα. Αυτή που κονταροχτυπιέται με τη συνήθεια, τον εύκολο δρόμο. Στην ΤΟ μας π.χ. κάποια πρώτα βήματα τα κάναμε όταν είδαμε συλλογικά ως όργανο το πρόβλημα με τη σχολή νέων μελών, αφού κάθε δεύτερη Κυριακή είχαμε τη λειτουργία των καταστημάτων και τις άστατες βάρδιες, που δεν άφηναν κανένα περιθώριο προγραμματισμού για τους νέους συντρόφους που δουλεύουν στο Εμπόριο, με αποτέλεσμα να αφήνουν τη σχολή στη μέση. Χρειάστηκε η κατάλληλη ευελιξία και η ανάληψη της ευθύνης από το καθοδηγητικό όργανο ακόμα και για να ολοκληρωθεί η σχολή.

Αυτό επιβεβαιώνουν πολλά παραδείγματα νέων συντρόφων που ολοκληρώνουν τις οργανωμένες σχολές αυτομόρφωσης. Εχουμε πολλές περιπτώσεις νέων εργατών και εργατριών, ακόμα και μεγαλύτερων ηλικιών, που κάνουν το βήμα να ενταχθούν στις γραμμές μας. Που παρά τις δυσκολίες με τα σπαστά ωράρια, τις υποχρεώσεις των παιδιών, παρά το γεγονός ότι μπορεί και να είχαν να πιάσουν βιβλίο στα χέρια τους από το σχολείο, όχι μόνο ολοκληρώνουν με επιτυχία τις σχολές των δόκιμων μελών, αλλά και τους ανοίγει η όρεξη για διάβασμα. Κρατάνε στη συνέχεια ως συνήθεια το διάβασμα, κάνουν στέκι το βιβλιοπωλείο της «Σύγχρονης Εποχής».

Αυτό επαληθεύουν οι πρωτοβουλίες που παίρνουμε, με βιβλιοπαρουσιάσεις, θεματικές συζητήσεις κ.λπ. Μαρτυρούν τη δίψα που υπάρχει συχνά ευρύτερα απ' ό,τι την αντιλαμβανόμαστε.

Μόνο ανεβάζοντας το συνολικό ιδεολογικό - πολιτικό επίπεδο μπορεί να γίνει πράξη ο στόχος που θέτουμε για διάχυση του ιδεολογικού προγράμματος στο σύνολο της δράσης μας. Ετσι θα ξεπερνιούνται φαινόμενα εμπειρισμού ή συνδικαλιστικοποίησης, θα ξεπερνάμε την ασύμβατη με τον χαρακτήρα του Κόμματός μας λογική της «αυτάρκειας». Θα συνειδητοποιούμε πως όλα ξεκινάνε από τη στρατηγική μας, την προβολή της πρότασής μας.

Συνηθίζουμε να περιγράφουμε σύγχρονα προβλήματα, χωρίς να είμαστε εξίσου κατατοπιστικοί στο ποια είναι η διέξοδος. Ξεκινάμε συνήθως ανάποδα, περιμένοντας να «καταλήξουμε» στο διά ταύτα, αντί να ξεκινάμε με την ανωτερότητα του σοσιαλιστικού τρόπου παραγωγής, το ότι χρειάζεται να αλλάξει ο σκοπός της παραγωγής, ο τρόπος που θα γίνει αυτό εφικτό κ.λπ.

Τέτοιο ζήτημα είναι και το να έχει ένα μέλος του Κόμματος την αντίληψη ότι δεν έχουν να του προσφέρουν κάτι παραπάνω επεξεργασίες όπως αυτές που εκδώσαμε π.χ. πρόσφατα «Υποδομές - Νερό» ή για το «Αλκοόλ», ή ότι δεν τον αφορούν οι επεξεργασίες μας για την Προσχολική Αγωγή επειδή δεν έχει ο ίδιος παιδιά σε αυτήν την ηλικιακή ομάδα κ.ο.κ. Σαφώς, κανένα μέλος του Κόμματος δεν θα δηλώσει κάτι τέτοιο, ούτε και θα μπορούσε να έχει συνειδητά τέτοια αντίληψη, αλλά η ουσία είναι ότι μετριόμαστε με τις πράξεις μας. Γι' αυτό και ο πήχης των απαιτήσεων πρέπει να ανέβει.

Με την «αυτάρκεια» μπορεί να έχουν να κάνουν και άλλα ζητήματα, όπως το να μη διαβάζει (ή να μη διαβάζει πια) ένα μέλος, πόσο μάλλον στέλεχος του Κόμματος, λογοτεχνία, θεωρώντας ότι δεν έχει κάτι παραπάνω να του προσφέρει. Κι όμως, αυτή όχι μόνο καλλιεργεί τη συνείδηση, μεταδίδει συμπυκνωμένη κοινωνική πείρα, αλλά αναπτύσσει παραπέρα και τα συναισθήματα. Γιατί σαφώς το καθοριστικό είναι η γνώση των νομοτελειών της κοινωνικής εξέλιξης για να μπορέσει η πρωτοπορία να καθοδηγήσει την επανάσταση, για να χαράξει σωστά και στέρεα βήματα για την καθοδήγηση της εργατικής τάξης, αλλά χρειάζεται και «ζεστή καρδιά».

Ενα «καλό» λογοτεχνικό βιβλίο μπορεί να συμβάλει να καλλιεργηθούν αυτές οι ευαισθησίες που θα οδηγήσουν στην αντοχή. Σαφώς μέσα στην ίδια τη ζωή και δράση της Οργάνωσης, μέσα στην πολιτική δράση και την παρέμβαση στο κίνημα, η λογοτεχνία μπορεί να βάλει κι αυτή το λιθαράκι της στο να σφυρηλατηθεί μια προσωπικότητα που θα έχει όλα τα χαρακτηριστικά που χρειάζεται κάποιος για να μπορέσει να αναδειχθεί σε ηγέτη, όπως αποφασιστικότητα και καρτερία, εφευρετικότητα και επαναστατική αδιαλλαξία, τόλμη.

Απαιτείται μετά την αυτοκριτική μας, συλλογικά, στην πράξη να μετρηθούμε. Αυτό επιτάσσει το ότι η αστική τάξη της χώρας μας παλεύει με δυσκολίες να αναμορφώσει το πολιτικό σύστημα και τα ευήκοα ώτα για μας είναι περισσότερα, αν και με πολύ θολά κριτήρια. «Χρειάζεται να έχεις καταλάβει κάτι καλά για να μπορέσεις να το εξηγήσεις απλά». Αυτό επιτάσσει κυρίως το γεγονός ότι μέσα σε σύνθετες εξελίξεις, που «φωνάζουν» την ένταση των πολεμικών αναμετρήσεων, εμείς ως Κόμμα πρέπει να είμαστε κάθε στιγμή «έτοιμοι για όλα».