Το 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ έρχεται σε κρίσιμη φάση.

Ξεσπά καταιγίδα σε πολλούς τομείς, με τον έναν ή τον άλλο ρυθμό. Ολα τίθενται υπό διερεύνηση και υπό συζήτηση ξανά σε αυτή την κρίσιμη δεκαετία: Η ειρήνη και ο πόλεμος, η βιομηχανία, η εργασία, οι νέες τεχνολογίες, η ελευθερία και οι ανάγκες, η ουσία του ανθρώπου.

Το ξέρουμε, ας το πιστέψουμε πιο βαθιά ξανά: Ναι, ο κόσμος αλλάζει! Οι καπιταλιστές κονταροχτυπιούνται για τα κέρδη τους με λεία τον πλούτο που παράγουν οι εργάτες.

Ναι, υπάρχει διέξοδος! Χρειάζεται νέα κοινωνία με κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής! Αλλά αυτό προϋποθέτει επανάσταση, κίνηση μαζών, κίνημα που να αμφισβητεί και να συγκρούεται με την εξουσία του κεφαλαίου.

Γιατί ξεσπάσματα υπάρχουν πολλά, αλλά τι τροπή θα πάρει ο αγώνας δεν είναι δεδομένο. Εκεί παρεμβαίνει ο κομμουνιστής, να κινήσει σωστά τα βέλη.

Ναι, ο καπιταλισμός δεν είναι παντοδύναμος! Τα «έξυπνα» μέτρα των καπιταλιστών θα τους γυρίσουν μπούμερανγκ γεννώντας «έξυπνα» αντίμετρα απ' τα επαναστατικά κινήματα, όσο αυτοί βουλιάζουν στις αντιθέσεις τους, όσο σπάει η συνοχή του κόσμου τους και τα αφηγήματα που χρόνια πετούσαν σαν λάσπη στα μούτρα των λαών.

Ο μύθος περί ειρήνης και τέλους της Ιστορίας πεθαίνει. Εχουν ανάγκη πάλι από «μεγάλα αφηγήματα» για να στρατεύσουν τους λαούς στους σύγχρονους αντεργατικούς όρους δουλειάς και στα σύγχρονα «χαρακώματα» των πόλεων. Ομως, όσο αυτά ξεφτίζουν, τόσο ξεφτιλίζονται κι οι κήρυκές τους, και οι λαοί με τ' όπλο στο χέρι μπορούν να διεκδικήσουν το δίκιο τους.

Αντιστοίχιση λοιπόν με την εποχή. Πιο γρήγορα βήματα και πιο αποτελεσματικά να πετυχαίνουμε η καθημερινή μας δουλειά - δράση να υπηρετεί τη συγκέντρωση δυνάμεων για την επανάσταση.

Δύσκολο έργο, σε συνθήκες που βαραίνει η νίκη της αντεπανάστασης να αφυπνίζεις πολιτικά για το συναρπαστικό μέλλον της ανθρωπότητας που έρχεται, όταν όλα μοιάζουν μαύρα και ακίνητα. Απογοήτευση, υποταγή, απομόνωση, «εύκολες» λύσεις, όλα αυτά επιδρούν βαριά στις νεανικές συνειδήσεις. Επιδρούν και στους κομμουνιστές. Πόσες φορές κι εμείς δεν εγκλωβιζόμαστε σε μια μίζερη καθημερινότητα μπροστά σε μια οθόνη, ή μπουχτίζουμε και βαριανασαίνουμε στο τέλος της ημέρας διερωτώμενοι «και τι κάναμε σήμερα; άλλη μια χαμένη μέρα;». Ας το πάρουμε αλλιώς, λοιπόν... Κόντρα στο ρεύμα!

Να χτίσουμε πιο γερή ασπίδα, από τα επαναστατικά μας υλικά. Να ανέβουμε ένα κεφάλι ψηλότερα. Αν η συνειδητότητα του συλλογικού νου του Κόμματος έχει ανέβει, τότε μπορεί να επιδράσει αυτό και στον καθένα μας. Αρκεί όλοι οι καθοδηγητικοί κρίκοι να αντιστοιχηθούν στο φιλόδοξο μπόι.

Δίνουμε τη μάχη για την ταξική συνειδητοποίηση, την άνοδο του βαθμού οργάνωσης, την επαφή με το σωματείο, τον σύλλογο, τη θέληση για διάβασμα και αναζήτηση της αλήθειας, επαφή με την πρωτοπόρα τέχνη. Κόντρα στις εξαρτήσεις και την καταστολή της σκέψης. Και όλα αυτά μπορούμε να τα μορφοποιήσουμε και καλύτερα ως δείκτες της δουλειάς μας, «ξεφεύγοντας» από μια στενά συνδικαλιστική καταγραφή.

Γιατί, ναι, δεν είναι μόνο η εξόρμηση. Και όποτε δουλεύουμε με τη γραμμή μας, ανοίγοντας στον κόσμο ουσιαστικά ζητήματα που θέτει το Πρόγραμμα: τι είναι σύστημα, τι σημαίνει σύγκρουση, γιατί η εργατική τάξη είναι η πρωτοπόρα και μπορεί να νικήσει, αν αλλάζει ο κόσμος, τι κίνημα χρειάζεται, πώς και πότε μπορούμε να ανατρέψουμε το σύστημα - και με δουλειά που να παρακινεί για δράση, που να βάζει σε κίνηση «ανήσυχους» νέους - με δουλειά λοιπόν δεσμού, διαφώτισης, οργάνωσης της πάλης σταθερά, χωρίς να κοιτάμε με ταμπέλες τον κόσμο, τότε έχουμε καλύτερα και πιο ουσιαστικά αποτελέσματα. Αλλά ακόμα γίνεται κάπως αποσπασματικά. Είναι ζήτημα και ελέγχου και προσανατολισμού. Επιδρά μήπως κι ένας φόβος, ότι αν τα πούμε θα διαφωνήσουν, δεν θα μας ακούσουν κ.λπ. Πρέπει να ξεφύγουμε απ' αυτό τον φόβο, που μας καλεί στην ουσία να παραιτηθούμε απ' τη στρατηγική μας!

Οι Οργανώσεις στα ΑΕΙ έχουμε δώσει, όμως, δείγματα γραφής:

• όταν καταφέραμε να κινητοποιήσουμε μάζες κόσμου να μπουν μπροστά ξεκινώντας απ' ό,τι τους «καίει» άμεσα, συζητώντας τους όμως για όλα όσα τους στερούν οι κυβερνήσεις απ' τις σπουδές τους και τι φταίει,
• όταν συζητήσαμε μέσα σε έτη τα συμπεράσματα από μια μεγάλη μάχη, όπως αυτή ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια,
• όταν συζητήσαμε με πολλά παιδιά για τον σοσιαλισμό, στο μαγευτικό Φεστιβάλ μας που το φτιάχνουμε εμείς, και κερδίσαμε νέα μέλη της ΚΝΕ,
• όταν μαζεύουμε σταθερά έναν κόσμο με συσκέψεις και τον εξοπλίζουμε,
• όταν ανοίγουμε αντιπαράθεση «στα ίσα» με τον ανορθολογισμό, τα σύγχρονα ιδεολογήματα του αντιπάλου,
• όταν ασχολούμαστε πιο πολύ «από πάνω» από τα προβλήματα, τα άγχη των συντρόφων και των νέων που μιλάμε,
• όταν μετράμε πιο σταθερά την πρόοδο και τους προβληματισμούς των νέων μας συντρόφων στα εσωοργανωτικά συστήματα μόρφωσης.

Βεβαίως, μπορούμε περισσότερα και καλύτερα!

Μάλιστα, η Τομεακή Οργάνωση, οι Οργανώσεις της ΚΝΕ αναλαμβάνουν κι ακόμα μία ευθύνη: Να ηγηθούν της μεγάλης προσπάθειας που δίνουμε και θα δώσουμε μέσα στα Πανεπιστήμια και τα Ερευνητικά Κέντρα να μην περάσει το κλίμα υποταγής στα προτάγματα της πολεμικής οικονομίας και των συνοδευόμενων αφηγημάτων της. Να αποκαλύπτουμε σταθερά πώς αξιοποιείται η επιστήμη και τα επιτεύγματά της σήμερα. Να ξετινάζουμε όλα τα επιχειρήματα για τα δήθεν οφέλη απ' τη συμμετοχή μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, σε προγράμματα, σε ματωμένες χρηματοδοτήσεις, για ανάπτυξη υποδομών και έρευνας, με το «εύπεπτο» επίχρισμα της διττής χρήσης.

Εναντίωση: με την ανακοίνωση, τη συζήτηση, το προσωπικό παράδειγμα που εμπνέει και «ταρακουνά», ότι η δουλειά μας δεν θα γίνει αίμα για κέρδη!

Οτι ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ οι Οπενχάιμερ του 21ου αιώνα, αλλά συμπαρατασσόμαστε με το εργατικό - λαϊκό κίνημα που φωνάζει για τις ανάγκες του λαού!

Ας σκεφτούμε μάλιστα τι δύναμη μπορεί να δώσει το παράδειγμα μιας νέας φοιτήτριας, ερευνήτριας, που θα αποδείξει με την ηρωική στάση της κόντρα στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους τι σημαίνει πραγματική στάση χειραφέτησης της γυναίκας - μαχήτριας, δείχνοντας τον δρόμο και σε άλλες νέες κοπέλες, κόντρα στη λογική της ατομικής ανέλιξης ακόμα και επί πτωμάτων.

Ναι, αυτοί είμαστε. Κόντρα στο ρεύμα, λοιπόν! Και με τα λόγια του Αλ. Αλκαίου «όσοι περπάτησαν στον κεραυνό και στη φωτιά, πέταξαν όλα τα κλειδιά και 'καψαν τα χαρτιά τους / Το δρόμο πήραν των πουλιών / Μιλούν τη γλώσσα των παιδιών / Και στον αλήτη που γυρνά χαρίζουν τα φτερά τους»... Ας είμαστε λοιπόν οι «τρελοί» αυτού του κόσμου, που όμως ξέρουμε ότι η επαναστατική αλλαγή δεν είναι «τρέλα» ούτε «ουτοπία», αλλά δικαιοσύνη, και αναγκαιότητα!