«Φως στα σκοτάδια της βάρβαρης περιόδου της τριπλής φασιστικής κατοχής του 1940 - 1944 έριξε ο μαζικός λαϊκός ηρωισμός της αντίστασης και πάλης για την αποτίναξή της», τόνισε η Μαρία Κομνηνάκα, βουλευτής του ΚΚΕ, μιλώντας χτες στη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής για την Ημέρα Εορτασμού της Εθνικής Αντίστασης.

Ανέδειξε, πιο συγκεκριμένα, τη γεμάτη αυταπάρνηση και αυτοθυσία δράση του λαού σε μια περίοδο πείνας, εκτελέσεων, άγριας καταστολής και ολοκαυτωμάτων, σε αντιδιαστολή με αυτήν της ελληνικής αστικής τάξης, που στο όνομα της σωτηρίας της και της αποκατάστασής της στην εξουσία μεταπολεμικά, τον άφησε έρμαιο στα κατοχικά στρατεύματα.

Ειδικότερα στάθηκε στην πρωτοπόρα και μαχητική δράση του ΚΚΕ καθ' όλη την περίοδο της Κατοχής, με κομβική στιγμή την απόφαση για τη συγκρότηση του ΕΑΜ, «που θα πάλευε για την απελευθέρωση της χώρας από τα κατοχικά στρατεύματα, θα χάριζε στον λαό την καινούργια Ελλάδα της δουλειάς και της λευτεριάς». Η βουλευτής του ΚΚΕ παρουσίασε μια σειρά ένδοξα παραδείγματα δράσης των ανταρτών του ΕΛΑΣ στα βουνά και των δυνάμεων του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στα αστικά κέντρα, όπως η λειτουργία πρωτόγνωρων, λαογέννητων θεσμών Τοπικής Διοίκησης, Εκπαίδευσης και Δικαιοσύνης σε μια σειρά απελευθερωμένες περιοχές και η ακύρωση στην πράξη της επιστράτευσης Ελλήνων εργατών σε γερμανικά εργοστάσια, ως αποτέλεσμα μεγαλειωδών, πολύμορφων και αιματηρών κινητοποιήσεων, αλλά και απεργίας τον Μάρτη του 1943.

«Η δράση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ υπήρξε βεβαίως αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου, τιτάνιου αγώνα που δόθηκε τότε με μπροστάρη το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο, την ΕΣΣΔ, τον Κόκκινο Στρατό, και με τη συμβολή δεκάδων άλλων παρτιζάνικων κινημάτων και λαών στην Ευρώπη για τη συντριβή της φασιστικής - ναζιστικής πολεμικής μηχανής», υπογράμμισε η Μ. Κομνηνάκα, προσθέτοντας πως η ΕΑΜική Αντίσταση, η δράση του ΚΚΕ και η Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών απέδειξαν «ότι κανένας συσχετισμός δυνάμεων, ακόμα και ο πλέον αρνητικός, δεν παραμένει ανεπηρέαστος από την οργανωμένη μαζική πάλη των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων».

Συνδέοντας την ιστορική πείρα με τις σημερινές συνθήκες όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και πολεμικών συγκρούσεων και τη στροφή στην πολεμική οικονομία και προετοιμασία, η Μ. Κομνηνάκα επεσήμανε πως «τα διδάγματα της περιόδου παραμένουν εξαιρετικά επίκαιρα και πολύτιμα», όπως ότι σε μια ταξική κοινωνία τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού και της αστικής τάξης δεν ταυτίζονται, ούτε «στο όνομα δήθεν της εθνικής ομοψυχίας», αλλά και ότι «οι λαοί δεν μπορούν να υπολογίζουν ούτε σε έξωθεν σωτήρες, ούτε σε προστάτες. Είναι οι ίδιες οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές που μόνες μπορούν να υπερασπιστούν τη ζωή και τις ανάγκες τους, ορθώνοντας ανάστημα, παλεύοντας με κάθε τρόπο και μέσο για να επιβάλουν το δίκιο τους».

Τέλος, σημείωσε πως το μεγαλύτερο χρέος του λαού σήμερα σε όσους αγωνίστηκαν, εξορίστηκαν, εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν και έπεσαν με το όπλο στο χέρι στη μάχη είναι να συνεχίσει να κρατάει ζωντανή τη φλόγα του αγώνα «για να ξημερώσει ένα καλύτερο μέλλον για τις νέες γενιές».