Συμφωνώ στο σύνολό τους με τις Θέσεις της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο.

Το βασικό καθήκον για αντιστοίχιση της καθημερινής δουλειάς και λειτουργίας όλου του Κόμματος με το Επαναστατικό του Πρόγραμμα περνά και μέσα από την αναβάθμιση του πώς κάθε κρίκος, Τομεακή Επιτροπή, ΚΟΒ, Κομματική Ομάδα διεξάγει τη διαπάλη στον χώρο ευθύνης. Πώς αυτή γίνεται όπλο για μαζική διαφωτιστική δουλειά με το Πρόγραμμα του Κόμματος.

Αυτού του είδους η δουλειά μπορεί να διαμορφώσει προϋποθέσεις για δράση, για ένταξη στο Κόμμα, για ισχυροποίηση του Κόμματος μέσα στους χώρους δουλειάς, να δώσει ώθηση και στην πάλη των εργαζομένων μέσα από τα σωματεία τους. Το να κάνουμε μεγάλα βήματα στο ζήτημα της οικοδόμησης περνάει μέσα από το να πείσουμε με το Πρόγραμμα, και ταυτόχρονα να αναδεικνύουμε γιατί δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Πως ο σοσιαλισμός δεν είναι μία ακόμα πρόταση, αλλά η μόνη διέξοδος.

Διαπάλη καταρχήν με την κυρίαρχη ιδεολογία, που γεννά στρεβλώσεις, αντιλήψεις, και στοχεύει στην αποστράτευση και τη μοιρολατρία, στον ατομικό δρόμο. Εχουμε κάνει κεντρικά μεγάλα βήματα, και τώρα χρειάζεται αυτά να περάσουν και στις ΚΟΒ, στο ότι η διαπάλη πρέπει να διεξάγεται εφ' όλης της ύλης, επιθετικά, και με στόχο να προβάλλεται η υπεροχή του Προγράμματός μας. Να μη μένει μόνο στην απαντητική αντιπαράθεση με κάποια άλλη συνδικαλιστική δύναμη σε επίπεδο σωματείου, να μη στενεύει γύρω από ένα αιχμιακό ζήτημα. Αντίθετα, να αξιοποιείται κάθε εξέλιξη για να ανοίγει η συζήτηση για το «πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς», για τη ρεαλιστικότητα και την αναγκαιότητα της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ. Και ακόμα παραπέρα, να ξεκινάει από τις δυνάμεις μας, χωρίς να περιμένουμε πότε θα προκύψει κάποιο ζήτημα. Ετσι θα ανοίξει η κουβέντα με πραγματικά μαζικούς όρους, γύρω από τα ζητήματα του τι σημαίνει σοσιαλισμός, πώς αλλάζει η εξουσία, ποιος ο δρόμος κατάκτησής της.

Ερεθίσματα γι' αυτή τη δουλειά μπορούμε να βρούμε παντού στους χώρους δουλειάς. Μια κομματική σύσκεψη με αφορμή το ότι στις πιο σύγχρονες αποθήκες σούπερ μάρκετ στα Βαλκάνια, που συγκεντρώνονται στη Θεσσαλονίκη, οι εργαζόμενοι εργάζονται υπερωρίες και με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, που θα φτάνει και στο πώς θα είναι η ζωή τους στο πλαίσιο της σοσιαλιστικής εξουσίας. Μια συζήτηση για το πώς θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν οι μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες της Χαλκιδικής σε αυτήν την εξουσία, ώστε να λυθεί το ότι οι μισοί εργαζόμενοι δεν κάνουν διακοπές.

Με άλλα λόγια, τη θετική πείρα που έχουμε στην προβολή των στοιχείων από επιχειρήσεις και κλάδους για να φωτίσουμε τη βασική αντίθεση, να την πάμε ακόμα παραπέρα, με άξονα τη δουλειά των ΚΟΒ για να δουλέψουμε με την προγραμματική μας αντίληψη.

Αυτό σημαίνει οι ίδιες οι ΚΟΒ να κάνουν προσπάθεια να διαμορφώσουν τέτοιο σχέδιο διαπάλης. Που δεν θα ανοίγει δρόμους μόνο στους άλλους εργαζόμενους να έρθουν σε επαφή με την πολιτική μας πρόταση, αλλά ταυτόχρονα θα βοηθά και στην αφομοίωσή της από τις ίδιες μας τις δυνάμεις. Η τροφοδότηση, ο προσανατολισμός, η προετοιμασία χρειάζεται να απασχολεί το καθοδηγητικό όργανο. Από την ΤΕ χρειάζεται να ξεκινάει η μελέτη των χώρων, η πολιτική τροφοδότηση, ώστε οι ΚΟΒ να έχουν το υπόβαθρο για μια τέτοια δουλειά. Το 8ο κεφάλαιο στο 2ο μέρος των Θέσεων αναλυτικά βάζει τα ζητήματα του εξοπλισμού των κομματικών μας δυνάμεων. Αυτό που θα παίξει ρόλο είναι το πώς τα καθοδηγητικά όργανα με βάση αυτούς τους άξονες θα βοηθήσουν τις ΚΟΒ ανάλογα με τον χώρο αλλά και το επίπεδο.

Διαπάλη επίσης που θα αντιπαρατίθεται με το σύνολο των δυνάμεων που δρουν στον χώρο ευθύνης. Κράτος, κυβέρνηση και κρατικοί φορείς, συνδικαλιστικές δυνάμεις, άλλες δυνάμεις που δρουν εκεί. Οχι μόνο όσες «φαίνονται», αλλά να έχουμε καλή εικόνα του τι επιδρά στον χώρο. Για παράδειγμα, κόμματα μίας χρήσης, όπως η Ελληνική Λύση, που μπορεί να μην έχουν εμφανή παρέμβαση σε σωματεία, αλλά με το προμοτάρισμα που δέχονται επιδρούν στους εργαζόμενους. Τα σημειώματα διαπάλης, η αρθρογραφία στον «Ριζοσπάστη», οι τοποθετήσεις των στελεχών του Κόμματος δίνουν όπλα για την αντιπαράθεση. Είναι όμως ζήτημα των ΚΟΒ το να έχουν καθαρή εικόνα του πώς θα τα αξιοποιήσουν, τι χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν κάθε φορά.

Η διαπάλη πρέπει να χτυπά στο κέντρο, στο ότι το σημερινό σύστημα δεν είναι ούτε αιώνιο, ούτε αμετάβλητο. Το καμία εμπιστοσύνη στο αστικό κράτος σημαίνει και καμία εμπιστοσύνη στους θεσμούς του, στις διάφορες κυβερνητικές παραλλαγές. Καμία εμπιστοσύνη στην εργοδοσία και όσους τη στηρίζουν. Αυτό προϋποθέτει ποιοτικά ανώτερη διαπάλη που ξεκινάει μέσα από τους χώρους δουλειάς. Από το δέσιμο των προβλημάτων στις συνθήκες εργασίας με την ίδια τη φύση της εργασίας στον καπιταλισμό, την πηγή της εκμετάλλευσης, άρα και το ποια είναι η εναλλακτική. Η πείρα του 2012 - 2015, τότε που η αγανάκτηση και η οργή διοχετεύτηκαν στην κυβερνητική αλλαγή, φωτίζει την ανάγκη σήμερα να εξοπλιστούν οι δυνάμεις μας με επιχειρήματα τόσο για το αδιέξοδο των διαφόρων συστημικών εναλλακτικών, αλλά κύρια να πείθουν για την ανάγκη αλλαγής τάξης στην εξουσία. Τα μαθήματα για την επανάσταση και την επαναστατική κατάσταση μπορούν να ανοίξουν κουβέντα, ιδιαίτερα με κόσμο που έχει αποκτήσει μια πρώτη επαφή σύγκρουσης, παίρνοντας μέρος σε μια απεργία ή βάζοντας υπογραφή για την ίδρυση ενός σωματείου. Δεν είναι προφανώς το ίδιο, αλλά από την άλλη είναι και ο μόνος δρόμος για να προφυλαχτούν και οι δυνάμεις μας και πρωτοπόροι συνάδελφοι από τον κίνδυνο της ανυπομονησίας, που γεννά μοιρολατρία και απογοήτευση. Εχουμε θέσει πολλές φορές την ανάγκη να συζητάμε τα συμπεράσματα από τους αγώνες, ακριβώς για να μεγαλώνει και να ενιαιοποιείται η πείρα, αλλά και για να προβάλλεται η προοπτική για τις μεγάλες συγκρούσεις που θα φέρουν μόνιμες νίκες.

Ολη αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να δένεται τυπικά με τα ζητήματα της οικοδόμησης. Αντίθετα, η ίδια η προβολή αυτών των ζητημάτων, η πολιτική αντιπαράθεση, εφόσον γίνεται με πρώτη προτεραιότητα την ανάδειξη της υπεροχής του Προγράμματος του Κόμματος, θα διαμορφώνει τους όρους για την προοπτική ένας εργαζόμενος να οργανώνεται στο Κόμμα, για την ανάγκη ισχυροποίησης και δημιουργίας Κομματικών Οργανώσεων. Θα τροφοδοτεί τις ΚΟΒ με μετρήσιμους δείκτες, διακίνησης του «Ριζοσπάστη», συμμετοχής σε συσκέψεις και συγκεντρώσεις, ώστε ολόπλευρα να σχεδιάζουν το πώς θα πείσουν ακόμα περισσότερους να ενταχθούν στις γραμμές μας.