Μια ξεχωριστή βραδιά, που «ψήλωσε» την καρδιά και τον νου όσων την παρακολούθησαν, ήταν η συναυλία που πραγματοποίησε η Τομεακή Οργάνωση Καλλιτεχνών Αττικής του ΚΚΕ, αφιερωμένη στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου και ενταγμένη στην Οικονομική Εξόρμηση του Κόμματός μας.

Η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Βασίλης Προδρόμου, ο Ηλίας Βαμβακούσης, ο Μιχάλης Ατσάλης και ο Γιάννης Δάφνος παρουσίασαν ένα μοναδικό πρόγραμμα με τραγούδια «δικά μας», τραγούδια μεγάλων συνθετών και ποιητών μας, που κατέχουν τη δική τους ξεχωριστή θέση στην Ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.

Μια μουσική περιήγηση σε όλα αυτά τα ιδανικά, τις αιτίες και τους λόγους που πριν 52 χρόνια οδήγησαν τους νέους και τις νέες να αψηφήσουν τη δύναμη πυρός ενός τανκ... Τραγούδια που κρατάνε τη μνήμη ζωντανή, που σαλπίζουν νέους αγώνες, τραγούδια που μας συντροφεύουν στις συλλογικές και προσωπικές μας στιγμές. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που οι καλλιτέχνες έγιναν μια φωνή με τον κόσμο όλων των ηλικιών που γέμισε την Αίθουσα Συνεδρίων της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό. Λίγο πριν το τέλος της συναυλίας, η Ν. Μποφίλιου ανέφερε καταχειροκροτούμενη: «Μεγάλη τιμή που προσκληθήκαμε να κάνουμε αυτή τη συναυλία. Το είδαμε ως ευκαιρία να βρεθούμε με τους συντρόφους μας και μια ευκαιρία να παίξουμε αυτό το ρεπερτόριο, γιατί όταν είσαι κομμουνιστής ακούγεται καλύτερα. Γιατί η ομορφιά βρίσκεται στον αγώνα».

Στην εξαιρετική πρωτοβουλία της ΤΟ Καλλιτεχνών παρευρέθηκε ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος συνεχάρη θερμά τους συντελεστές.

Η εκδήλωση άνοιξε με χαιρετισμό της Βαγγελιώς Πλατανιά, μέλους του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ. Ανάμεσα σε άλλα τόνισε:

«Αν υπάρχουν τραγούδια - που ασφαλώς υπάρχουν πολλά - που μπορούν να εμψυχώσουν για τις μάχες που δίνουμε, να βαθύνουν τη σκέψη, τον προβληματισμό, να κάνουν πιο πλατιά τη γνώση για τον κόσμο που ζούμε, για την Ιστορία των αγώνων του λαού μας, τότε σήμερα θα ακούσουμε ορισμένα από αυτά. Αν μπορούν τα τραγούδια να ριζώσουν πιο βαθιά μέσα μας την πεποίθηση του δίκιου, την αίσθηση του καθήκοντος να φτιάξουμε καλύτερο τον κόσμο, τότε σήμερα σιγοτραγουδώντας όλοι δεν θα αποτίνουμε απλά φόρο τιμής σε όλους τους αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα, αλλά θα τους δώσουμε και την υπόσχεση ότι στις μεγάλες θύελλες που έρχονται, στα μεγάλα γεγονότα που είναι μπροστά μας, θα κρατήσουμε κι εμείς γερά.

Βλέπετε, έχουν και τα τραγούδια την πηγή της έμπνευσής τους. Και πολλά από τα τραγούδια που θα ακούσουμε σήμερα φτιάχτηκαν μέσα στη φωτιά της μάχης, κάνοντας στίχους και μουσικές τις αξίες, τα ιδανικά μα και τις πράξεις ανθρώπων που πήραν το μερίδιο της ευθύνης τους μέσα στις μεγάλες δοκιμασίες της ταξικής πάλης. Κάπως φυσιολογικά λοιπόν επιστρατεύονται αυτά τα τραγούδια, όπως άλλωστε γινόταν πάντα, για να υπερασπιστούν και σήμερα τις πιο φωτεινές ιδέες, την πιο λαμπρή κοσμοθεωρία, τον μαρξισμό - λενινισμό, τον επιστημονικό κομμουνισμό, που είναι δύναμη για επαναστατική δράση, για την ανατροπή του σάπιου καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Είναι δείγμα της ακατανίκητης δύναμης των ιδεών μας ο φόβος που νιώθουν μπροστά τους οι αστοί και ανάμεσά τους ο αυτοπαρουσιαζόμενος ως παντοδύναμος Τραμπ. Από φόβο οργανώνει στις ΗΠΑ βδομάδα αντικομμουνισμού. Δεν του έφτασε που μαζί με τους "σφοδρούς" κατά τ' άλλα αντιπάλους του, τους Δημοκρατικούς, έχουν καθιερώσει εδώ και χρόνια υποχρεωτικά μαθήματα αντικομμουνισμού μέσα στα σχολεία, τώρα παίρνουν κι άλλα μέτρα. Είναι φανερό. Οσο οι αντιθέσεις μεγαλώνουν, όσο βρισκόμαστε πιο κοντά στο ενδεχόμενο ενός πιο γενικευμένου σε παγκόσμιο επίπεδο πολέμου, τόσο αυξάνεται ο φόβος τους γι' αυτούς που μπορούν να αποτελέσουν το πραγματικό αντίπαλο δέος στις επιδιώξεις τους.

Αλλωστε ο αντικομμουνισμός ήταν και είναι πάντα η κυρίαρχη ιδεολογία στις ΗΠΑ, στην ΕΕ. Φοβούνται τις ιδέες, απαγορεύουν βιβλία, σύμβολα, ρίχνουν αγάλματα, καταστρέφουν μνημεία, μπλοκάρουν στο υποτίθεται ελεύθερο και δημοκρατικό διαδίκτυο τραγούδια, απαγορεύουν στους εκπαιδευτικούς να διαδίδουν την ιστορική αλήθεια στους μαθητές τους. Και εδώ στη χώρα μας οξύνουν την καταστολή, διώκουν εργάτες συνδικαλιστές, όπως τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, τον Μάρκο Μπεκρή, επειδή το σωματείο των λιμενεργατών έπραξε το διεθνιστικό του καθήκον εμποδίζοντας τη μεταφορά όπλων, για να μη φτάσουν οι σφαίρες στα κορμιά των παιδιών στην Παλαιστίνη. Οι αστοί και οι κυβερνήσεις τους όπου Γης προετοιμάζονται για τους σεισμούς που μέλλονται να 'ρθουν. Φοβούνται. Ας είναι. Ετσι πρέπει. Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις... όπως έγραφαν ο Μαρξ και ο Ενγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο».