Η σημασία της Τέχνης στο πλευρό του ανθρώπου και πώς μπορεί να γίνει όπλο στον αγώνα για να νικήσει η ζωή αναδείχθηκε σε μια εκδήλωση που, όπως συνομολογούσαν όσοι παρευρέθηκαν, θα θυμούνται για χρόνια, στη Φιλοσοφική Αθήνας, μετά από πρωτοβουλία των εκλεγμένων και των υποψηφίων με την «Πανσπουδαστική ΚΣ» στη Σχολή, με τη συμμετοχή της ερμηνεύτριας Νατάσσας Μποφίλιου, του προέδρου του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου Βασίλη Παρασκευόπουλου και του Δημήτρη Ζήση, προέδρου της Επιτροπής Τμήματος Μουσικών Σπουδών ΕΚΠΑ και υποψήφιου με την «Πανσπουδαστική».

Ξεκινώντας τη συζήτηση, ο Β. Παρασκευόπουλος αναφέρθηκε στην αξιοποίηση της Τέχνης ως όπλου στους καθημερινούς αγώνες από τη σκοπιά των εργαζομένων στον κλάδο και πώς, κατά την πρωτόγνωρη και επίπονη περίοδο της πανδημίας και των πρώτων μηνών της, η Τέχνη και συγκεκριμένα η μουσική συνεπικουρούσε τη συλλογική διεκδίκηση για μέτρα επιβίωσης όλου του λαού. Περνώντας στο σήμερα και στο ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, στηλίτευσε την προσπάθεια της κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει την Τέχνη προς όφελος της προπαγάνδας της για την εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο στην Ουκρανία. Ξεκαθάρισε ότι μεγάλη μερίδα των καλλιτεχνών δεν συντάχθηκε με το κυβερνητικό αφήγημα, αναδεικνύοντας πως η Τέχνη χρησιμεύει ως όπλο όταν συμβάλλει στο να μπαίνουν στο προσκήνιο οι ανάγκες των καταπιεσμένων, όταν συνεισφέρει με τον τρόπο της στην πάλη για κοινωνική απελευθέρωση.

Τον λόγο πήρε στη συνέχεια η Ν. Μποφίλιου, εν μέσω καταιγισμού χειροκροτημάτων, και τόνισε ότι το τραγούδι έχει τη δύναμη να ανυψώνει το φρόνημα ενός λαού. Ορμώμενη από τις επιθέσεις που δέχτηκε για τη συμμετοχή της στην αντιπολεμική συναυλία που είχαν διοργανώσει φοιτητικοί σύλλογοι το προηγούμενο διάστημα, ξεκαθάρισε ότι οι καλλιτέχνες έχουν υποχρέωση να παίρνουν θέση, έχοντας γνώση ότι αυτό επιφέρει κάποιο τίμημα, αλλά και ότι τα λόγια και οι νότες τους μπορούν να φτάσουν σε πολύ περισσότερο κόσμο. Με αφορμή δε τις επικείμενες φοιτητικές εκλογές, η ερμηνεύτρια επεσήμανε την ανάγκη για ενίσχυση των ψηφοδελτίων της «Πανσπουδαστικής ΚΣ», σε αντιπαράθεση με δυνάμεις όπως η κυβερνητική ΔΑΠ - ΝΔΦΚ, τονίζοντας επίσης τη σημασία των συλλογικών αγώνων.

Στην παρέμβασή του ο Δ. Ζήσης αναφέρθηκε στις συνθήκες στις οποίες οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, συνολικά το πανεπιστήμιο δέχονται νέα επίθεση, με την ολοένα και αυξανόμενη εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο, με την ένταση της καταστολής, του αυταρχισμού, της υποβάθμισης των σπουδών. Και επεσήμανε την αναγκαιότητα της παρουσίας της Τέχνης στη ζωή, στις σπουδές, στον αγώνα. «Είναι αναγκαία, γιατί όσα δεν λέγονται με λόγια τραγουδιούνται με στίχους!», είπε χαρακτηριστικά.

Επιπλέον, απηύθυνε κάλεσμα στις 18 Μάη «να ρίξουμε λίπασμα στην ελπίδα, για να ανθίσουν τα γαρύφαλλα της "Πανσπουδαστικής", για να μπορούμε οι φοιτητές να παλεύουμε από καλύτερη θέση για το πανεπιστήμιο και τη ζωή που μας αξίζει», με τα τελευταία λόγια του να «πνίγονται» από χειροκροτήματα και το σύνθημα «Η νέα γενιά έχει ιδανικά, ούτε ξεπουλιέται ούτε προσκυνά».

Η εκδήλωση επεφύλασσε ακόμα μια «δυνατή» στιγμή, όταν με ένα στόμα, μια φωνή, μουσικοί από το συγκρότημα μελών του ΠΜΣ που επιμελήθηκε το μουσικό πρόγραμμα, μαζί με την Νατάσσα Μποφίλιου και τους φοιτητές, τραγούδησαν για το «πιο εκπληκτικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο», χτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια και γεμίζοντας αισιοδοξία, αντοχή και αποφασιστικότητα για τις μάχες που είναι μπροστά.