Είμαι η σμήναρχος ε.α. (ΑΥΛ) Ντάγκα Λαμπρινή. Είμαι το «καρκίνωμα» που αποστράτευσε ο υπουργός, μια «παραπλανημένη» όπως με αποκάλεσαν τα θεσμικά συνδικαλιστικά μας όργανα. Μια απ' όλους όσοι βγήκαν στον δρόμο στις 10/11/2025 ενάντια στο νομοσχέδιο του κ. Δένδια.

Το νομοσχέδιο αυτό είναι πρόβλημα. Είναι όμως πρόβλημα επειδή το καταθέτει ο συγκεκριμένος διορισμένος υπουργός ή επειδή είναι πολιτική της κυβέρνησης;

Μιλάνε για οικονομική ένδεια των στρατιωτικών. Μήπως όλος ο ελληνικός λαός δεν υποφέρει;

Στρατιωτικοί που παραιτούνται και φεύγουν στο εξωτερικό. Μήπως πολλά νέα παιδιά δεν φεύγουν στο εξωτερικό;

Μειωμένα κονδύλια, έλλειψη προσωπικού. Μήπως όλο το Δημόσιο δεν έχει τα ίδια προβλήματα;

Τι συμβαίνει λοιπόν και βγήκαν στο δρόμοι χιλιάδες στρατιωτικοί, απόστρατοι και εν ενεργεία;

Οι Ελληνες στρατιωτικοί είναι μέρος της κοινωνίας, δεν είναι ρομπότ, στη λογική του αποφασίζουμε και διατάσσουμε. Οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα όπως κάθε οικογένεια και αναρωτιούνται: Θα μπορέσω να βγάλω τον μήνα; Πότε θα καταφέρω να κλείσω ραντεβού στο νοσοκομείο; Θα πάρω τελικά εφάπαξ; Θα με υποβιβάσουν έξι βαθμούς;

Αγωνιούν όμως και για άλλα θέματα. Σε κανέναν σύγχρονο στρατό δεν γίνονται ριζικές αλλαγές στη δομή του, στον εξοπλισμό και στα οπλικά του συστήματα μέσα σε πέντε χρόνια. Εδώ γιατί τόση βιασύνη; Και μάλιστα κατά τα πρότυπα του αμερικανικού στρατού;

Ο αμερικανικός στρατός στελεχώνεται από μισθοφόρους και διεξάγει πολέμους σε όλο τον κόσμο. Οι «σύμμαχοί» μας Αμερικανοί λένε ότι ένας σύγχρονος στρατός στηρίζεται στην εφοδιαστική, τεχνική και διοικητική υποστήριξη. Τα νέα οπλικά συστήματα, οι αλλαγές στον εξοπλισμό κοστίζουν δισεκατομμύρια. Το ίδιο και οι συμβάσεις και τα προγράμματα υποστήριξης, οι αναγκαίες υποδομές που δεν έχουν φτιαχτεί.

Πού θα βρεθούν αυτά τα χρήματα; Από ποιες τσέπες θα βγουν; Και μάλιστα όταν από την αρχή της οικονομικής κρίσης δεν υπάρχει καμία σύμβαση υποστήριξης για τα οπλικά συστήματα που ήδη έχουμε, λόγω - λέει - έλλειψης κονδυλίων...

Και, τελικά, ποιος σχεδίασε, ποιον ρώτησαν, τι εξυπηρετούν όλες αυτές οι αλλαγές; Γιατί μας στέλνουν σε «συμμαχικές αποστολές» όπου Γης; Ολα αυτά γίνονται γιατί μας προετοιμάζουν να πάρουμε μέρος σε διεθνείς πολέμους στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και του Ευρωπαϊκού Στρατού; Σε πολέμους δηλαδή που δεν έχουν καμία σχέση με την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας;

Ερωτήματα που ψάχνουν απάντηση, όμως τελικά καθορίζουν τις ζωές τόσο των εν ενεργεία όσο και των απόστρατων στρατιωτικών, σήμερα αλλά και αύριο. Και είναι αυτά που μας έβγαλαν στον δρόμο, γιατί επιπλέον θίγουν τη στρατιωτική μας τιμή, την αξιοπρέπειά μας.

Ο ελληνικός στρατός που εγώ έζησα 38 χρόνια στηριζόταν στο προσωπικό του κατά κύριο λόγο. Στον εφοδιαστή που έκοβε τον λαιμό του να βρει το υλικό, στον τεχνικό που έμενε νύχτες ολόκληρες στο υπόστεγο να βγάλει το αεροπλάνο, στον μεταφορικό, στον ηλεκτρολόγο, στον μάγειρα...

Ολοι μαζί αλυσίδα, με αγάπη για την πατρίδα, με φιλότιμο, με την εμπειρία του παλιού και τον ενθουσιασμό του νέου. Η φράση «πάμε όλοι μαζί να βγει η διαθεσιμότητα των αεροπλάνων, να είμαστε έτοιμοι...». Η εικόνα όλων μας να παρακολουθούμε τους πιλότους μας την ώρα που απογειώνονται και να τους ευχόμαστε να γυρίσουν με το καλό....

Αν σπάσει αυτή η αλυσίδα για τα «συμμαχικά» συμφέροντα, δηλαδή για συμφέροντα ξένα προς τα δικά μας, τότε ποιος θα υπερασπιστεί την πατρίδα, δηλαδή τις οικογένειες και τα παιδιά μας;

Ετσι κι αλλιώς μόνοι μας είμαστε, οι στρατιωτικοί και ο ελληνικός λαός. Οπως πάντα. Αυτό λέει η Ιστορία.