Αν για κάτι ξεχωρίζουν σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές, είναι η ικανότητά τους κάθε τρεις και λίγο να βγάζουν έναν νέο «λαγό από το καπέλο», κάποιο νέο διεθνές «πρότυπο», που τα βήματά του πρέπει να ακολουθήσει ο λαός, πριν χρεοκοπήσουν ξανά οι προσδοκίες και οι «μάγιστροι» πιάσουν το νήμα από την αρχή.

Από χτες, το νέο ...λαγουδάκι ακούει στο όνομα του νεοεκλεγέντα δημάρχου της Ν. Υόρκης, Ζοχράν Μαμντάνι. Του «πρώτου μουσουλμάνου δημάρχου της πόλης» - όπως προβάλλεται - σαν να είναι η θρησκεία ή το χρώμα εχέγγυο μιας άλλης, τάχα φιλολαϊκής πολιτικής! Σύμφωνα με το κυρίαρχο αφήγημα, ο Μαμντάνι «πολεμήθηκε από το σύστημα Τραμπ», αλλά «είπε τρία συγκεκριμένα πράγματα», «έκανε έξυπνη καμπάνια στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης» και «χτύπησε πόρτα πόρτα για να κινητοποιήσει τον κόσμο» και να κερδίσει τις εκλογές. Τόσο απλά και τόσο ...αισιόδοξα! Σύμφωνα μάλιστα με πολλά Μέσα, ο νεοεκλεγείς αστέρας «εκφράζει την ελπίδα απέναντι στην τυραννία και τη διαφθορά» της σημερινής ρεπουμπλικανικής κυβέρνησης.

Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα, για εκείνους που πανηγύριζαν και στη χώρα μας μετά την εκλογή του «Δημοκράτη» και «ειρηνιστή» Κλίντον, που θα έφερνε τάχα την «αλλαγή» στις ΗΠΑ και παγκόσμια. Τι έφερε όμως στην πραγματικότητα; «Κατάφερε» να επεκτείνει το ΝΑΤΟ προς Ανατολάς και έκανε την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία με τα γνωστά αποτελέσματα. Πίσω από τη «φιλολαϊκή» μάσκα εκτόξευσε με την πολιτική του τις κοινωνικές ανισότητες στις ΗΠΑ και φόρτωσε την κρίση του 2000 στις πλάτες του λαού.

Αλλά και επί κυβέρνησης Ομπάμα - του πρώτου Αφροαμερικανού Προέδρου των ΗΠΑ, όπως τον εκθείαζαν τότε - έγιναν οι επεμβάσεις στη Μ. Ανατολή που βαφτίστηκαν «Αραβική Ανοιξη», όπως και το πραξικόπημα στην Ουκρανία, που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για τον σημερινό πόλεμο. Ο Ομπάμα αποδείχτηκε όντως η «ελπίδα» των μεγαλοκαπιταλιστών να φορτώσουν την καπιταλιστική κρίση του 2009 ξανά στον αμερικάνικο λαό... Οπως γράφει ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του, στην πρώτη συνάντηση μαζί τους - όταν αντέδρασαν στο ενδεχόμενο να δώσουν κάποιο «φιλοδώρημα» από τα δυσθεώρητα κέρδη τους - τους είπε πως «δεν έχετε καταλάβει ότι η κυβέρνησή μου είναι το μόνο που στέκεται ανάμεσα σε εσάς και τα δικράνια».

Με τέτοια «κατορθώματα» στη φαρέτρα τους, που τα ντύνουν διαχρονικά με «προοδευτικό μανδύα» και θεωρίες περί «ελευθερίας» και «δικαιωματισμού» απέναντι στον «ολοκληρωτισμό» των ανταγωνιστών τους, όλοι αυτοί δεν αποδείχτηκαν το «αντίπαλο δέος», αλλά ο καλύτερος χορηγός του «άλλου μισού» της αστικής διακυβέρνησης, τροφοδοτώντας αντιδραστικές, λαϊκιστικές, ακροδεξιές δυνάμεις, επιτρέποντάς τους να φορούν τη μάσκα του «αντισυστημικού», ακόμα και του «φιλειρηνιστή» (!) όπως τώρα ο Τραμπ.

Καθόλου τυχαία, στον νικητήριο λόγο του ο Μαμντάνι στάθηκε ακριβώς σε αυτό: Στη φθορά των Δημοκρατικών εξαιτίας της αντιλαϊκής πολιτικής τους. Στο ότι «πάρα πολλοί εργαζόμενοι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στο κόμμα μας και πάρα πολλοί από εμάς έχουν στραφεί προς τα δεξιά, αναζητώντας απαντήσεις στο γιατί έχουν μείνει πίσω». Λόγια που μονότονα αναμασούν οι «αριστερές φράντζες» της χρεοκοπημένης σοσιαλδημοκρατίας και στην Ευρώπη.

Είπε ακόμα πως εκφράζει «ένα έθνος που προδόθηκε από τον Τραμπ» (!), προδίδοντας την προσπάθεια των αστικών επιτελείων να εγκλωβίσουν ξανά εντός των τειχών την αγανάκτηση για το τεράστιο κόστος ζωής, την ένταση της εκμετάλλευσης, την ακρίβεια, το δυσθεώρητο κόστος της στέγης, τις ακριβές μεταφορές, τη συνέχιση του πολέμου, τη ρατσιστική πολιτική της κυβέρνησης Τραμπ, τις συνέπειες μιας επερχόμενης νέας κρίσης.

Αυτήν ακριβώς την προσπάθεια εκφράζουν τα χιλιοπαιγμένα «κόλπα» να παρουσιάσουν ως «αλλαγή στην εξουσία» (όπως έλεγε ο δήμαρχος) τις υποσχέσεις για «πάγωμα» ενοικίων, την επέκταση των δωρεάν λεωφορειακών γραμμών και μερικών παιδικών σταθμών. Μέτρα που υποτίθεται ότι θα χρηματοδοτήσει ζητώντας από τους «υπερπλούσιους» ένα λίγο μεγαλύτερο «φιλοδώρημα», αλλά «μειώνοντας και τη σπατάλη από μια διογκωμένη γραφειοκρατία», κόβοντας δηλαδή από την άλλη τσέπη του λαού.

Τίποτα το «προοδευτικό», το «νέο» και «ριζοσπαστικό» δεν υπάρχει πίσω από το «φύλλο συκής» αυτών των προεκλογικών εξαγγελιών, παρά μόνο το παμπάλαιο αντιδραστικό κήρυγμα στους εργαζόμενους να συμβιβαστούν με τον πάτο του βαρελιού και τα αδιέξοδα του σάπιου συστήματος, κυνηγώντας τη χίμαιρα ενός «δημοκρατικού καπιταλισμού», με «ανθρώπινο πρόσωπο».

«Θα βάλουμε τέλος στην κουλτούρα της διαφθοράς που έχει επιτρέψει σε δισεκατομμυριούχους όπως ο Τραμπ να αποφεύγουν τη φορολογία και να εκμεταλλεύονται τις φορολογικές ελαφρύνσεις», «Αρνούμαστε να τους αφήσουμε να υπαγορεύουν πλέον τους κανόνες του παιχνιδιού. Μπορούν να παίζουν με τους ίδιους κανόνες με εμάς τους υπόλοιπους», έλεγε στις δηλώσεις του χτες ο Μαμντάνι, μοιράζοντας με το κιλό το «σανό» για έναν «αδιάφθορο» και «δίκαιο» καπιταλισμό...

Να λοιπόν τι κάνει σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές στη χώρα μας να ξερογλείφονται ξανά με το νέο πουλέν εξ Αμερικής (που ακόμα και ο Τραμπ του δίνει πόντους, βαφτίζοντας την πολιτική του ....«κομμουνιστική»!!!). Αυτοί που στην «πρώτη φορά» ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν ότι «και ένα να κάνει από αυτά που λέει, οι εργαζόμενοι θα είναι κερδισμένοι»... Σε αυτό το «όραμα» - με τα γνωστά αποτελέσματα - θέλουν στρατευμένους τους εργαζόμενους. Εξ ου και ο «θαυμασμός» για την «κινητοποίηση των 100.000 εθελοντών», που ακούμπησαν τις ελπίδες τους σε έναν «αριστερό σοσιαλιστή», καθαρόαιμο εκπρόσωπο του συστήματος.

Παρεμπιπτόντως, ο δήμος της Ν. Υόρκης έχει στην ευθύνη του πολλά περισσότερα από μερικές γραμμές λεωφορείων και τη δημοτική φορολογία στα νοίκια. Διαχειρίζεται για παράδειγμα περίπου 40 υπηρεσίες και «funds», το λεγόμενο «σχέδιο κεφαλαιουχικών δαπανών» και τον χρηματοοικονομικό σχεδιασμό της πόλης, έργα κάθε είδους και αρμοδιότητες που αφορούν και επηρεάζουν άμεσα την κερδοφορία μερικών από τους μεγαλύτερους επιχειρηματικούς ομίλους του πλανήτη, με έδρα την αμερικάνικη μεγαλούπολη. Πρόκειται για «λεπτομέρειες» που μένουν εκτός συζήτησης, παρότι κάποιες από αυτές δεν άφησαν ασυγκίνητους ορισμένους από τους μεγαλοεπιχειρηματίες χρηματοδότες του Μαμντάνι.

Κανείς δεν πιστεύει άλλωστε ότι στις σημερινές συνθήκες μπορεί να εκλεγεί κάποιος δήμαρχος στην πρωτεύουσα του καπιταλισμού (που με ΑΕΠ 1,3 τρισ. τον χρόνο θα μπορούσε να μπει στο G8) χωρίς τέτοια στήριξη, απλά και μόνο επειδή έκανε ...καλή καμπάνια και «χτύπησε πόρτα πόρτα». Οπως κομματάκι δύσκολο να γίνει πιστευτό ότι το αποτέλεσμα δεν εκφράζει τις πολύ βαθιές αντιθέσεις μέσα στην ίδια την αστική τάξη των ΗΠΑ, οι οποίες έχουν γίνει ολοφάνερες το τελευταίο διάστημα με μια σειρά γεγονότα, μέχρι και πολιτικές δολοφονίες.

Τα αστικά επιτελεία, άλλωστε, γνωρίζουν καλύτερα απ' τον δήμαρχο πως και γιατί στη μητρόπολη του καπιταλισμού οι εργαζόμενοι δίνουν πάνω από το 1/3 του εισοδήματος για στέγη, για την παντελή έλλειψη ακόμα και στοιχειώδους κοινωνικής πρόνοιας, για την «αδιανόητη» ένταση της εκμετάλλευσης, την ψαλίδα που ανοίγει συνεχώς ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους σύγχρονους «βασιλιάδες» - τρισεκατομμυριούχους, για το γεγονός ότι εδώ και 40 χρόνια η κάθε επόμενη γενιά στις ΗΠΑ ζει χειρότερα από την προηγούμενη, αποτέλεσμα όλα αυτά του κυνηγιού του κέρδους.

Γνωρίζουν καλύτερα όμως και όσα είναι μπροστά... Μια νέα καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης που καραδοκεί στην επόμενη στροφή, ως αποτέλεσμα της ίδιας της λειτουργίας του καπιταλισμού (σύμφωνα μάλιστα με ορισμένους αναλυτές, αν εξαιρέσει κανείς το λεγόμενο πλασματικό κεφάλαιο που έχει συσσωρευτεί στην Τεχνητή Νοημοσύνη, η οικονομία των ΗΠΑ βρίσκεται ήδη σε ύφεση).

Κρίση την οποία το κεφάλαιο προσπαθεί να «ξορκίσει» και να φορτώσει στον λαό, με μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης, όπως δείχνουν οι δεκάδες χιλιάδες απολύσεις σε μονοπώλια τύπου «Amazon» και οι εκτιμήσεις των οικονομικών επιτελείων πως τα επόμενα χρόνια θα χρειαστεί μεγάλη υποτίμηση της τιμής της εργατικής δύναμης, για να μπορέσουν οι ΗΠΑ να διατηρήσουν την «ανταγωνιστικότητά» τους.

Κυρίως όμως, μπροστά τους βρίσκεται η «μητέρα των μαχών» με την Κίνα για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, που σημαίνει νέες θυσίες του λαού για την πολεμική οικονομία και προετοιμασία, για τους «εμπορικούς πολέμους», αλλά και τους «κανονικούς» που ετοιμάζουν τα ομώνυμα υπουργεία τους. Ολες αυτές οι διεργασίες και τα μεγάλα «διλήμματα» για το πώς και ποιος θα βγει κερδισμένος, πώς και ποιος μπορεί να στρατεύσει τον λαό, πώς και ποιος μπορεί να υπερασπιστεί καλύτερα τον «πρώτο ρόλο» του αμερικανικού κεφαλαίου που απειλείται από την Κίνα, αντανακλούνται και σε διεργασίες στο πολιτικό σύστημα στις ΗΠΑ, όπως και σε όλο τον κόσμο. Τέτοιον χαρακτήρα πήρε και η προεκλογική αντιπαράθεση για τις δημοτικές εκλογές στη Ν. Υόρκη.

Οσο κι αν τα μασκαρεύουν με συνθήματα περί «προοδευτικών» και «τυράννων», καμία σχέση δεν έχουν αυτά τα διλήμματα με τα συμφέροντα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Ο λαός δεν έχει ανάγκη από νέα «καθρεφτάκια» και «ιστορίες της Αγριας Δύσης», από άλλο χαμένο χρόνο και αυταπάτες, τρέχοντας πίσω από «σωτήρες» και «πρότυπα» για να «αλλάζει ο Μανωλιός» που υπογράφει τους αντιλαϊκούς νόμους και τις διαταγές της επιστράτευσης.

Το πραγματικά σύγχρονο και προοδευτικό σήμερα είναι να δυναμώσει ο δικός τους αγώνας, σε σύγκρουση με το σύστημα του κέρδους, τους «αντιδραστικούς» και «προοδευτικούς» υπερασπιστές του. Απέναντι στην αναπαλαίωση της σοσιαλδημοκρατίας και τα κάλπικα δίπολα με τον «συντηρητισμό» της «δεξιάς», να υψώσουν τη σημαία των σύγχρονων αναγκών. Να συγκρουστούν με την πολιτική του κεφαλαίου και να περάσουν στην αντεπίθεση για τη νέα κοινωνία, τον σοσιαλισμό, για να απολαμβάνουν οι ίδιοι όλο τον πλούτο που παράγουν.