Ολοι «ομού και αντάμα» λοιπόν (ΝΑΤΟ, ΕΕ, μεγαλοεργοδότες, κράτος, λαός και Ενοπλες Δυνάμεις) στον ...κοινό αγώνα για την «πρόοδο της χώρας», που χώνεται όλο και πιο βαθιά στα ΝΑΤΟικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς! Η «ενότητα», που η κυβέρνηση έκλινε σε όλες τις πτώσεις στις παρελάσεις, διαφημίζοντας τα νέα, σύγχρονα όπλα σε συνθήκες εντατικής πολεμικής προετοιμασίας, έγινε «κοινωνική συνοχή» στον λόγο της αστικής τάξης, με τους ίδιους ακριβώς στόχους: Την υπεράσπιση, από το κράτος, των συμφερόντων και της κερδοφορίας της, ακόμα και με τα όπλα. Αυτό ακριβώς ζητούν και προβάλλουν ως «αναγκαιότητα» στον λαό: Τη συστράτευση σε «εθνικούς στόχους» που τον θέλουν κρέας για τα κανόνια στα πεδία των ιμπεριαλιστικών μαχών. Δεν λένε όμως: Ποια «άμυνα» υπερασπίζονται οι Ενοπλες Δυνάμεις στην Ερυθρά Θάλασσα, στη Σαουδική Αραβία, στον Ινδικό Ωκεανό; Ποια «ειρήνη» διαφυλάττει η κυβέρνηση στέλνοντας όπλα στο καθεστώς Ζελένσκι, στηρίζοντας τα εγκλήματα του Ισραήλ στη Γάζα, διεκδικώντας μερτικό από τη μοιρασιά της ιμπεριαλιστικής λείας σε Ουκρανία και Παλαιστίνη; Καμία σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα δεν έχουν η «ενότητα» και η «συνοχή» πάνω σε τέτοιους στόχους, που μετατρέπουν τον ελληνικό λαό και τη νεολαία σε θύτες σε βάρος άλλων λαών και ταυτόχρονα σε θύματα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και πολέμων.